Operacja Orle Pióro – Wikipedia, wolna encyklopedia

Operacja Orle Pióro
Wojna w Afganistanie (2001–2021)
Ilustracja
Dystrykt Giro (pomarańczowy) na tle prowincji Ghazni
Czas

12–18 czerwca 2009

Miejsce

dystrykt Giro

Terytorium

Afganistan

Przyczyna

zagrożenie ze strony talibów

Wynik

zabezpieczenie dystryktu Giro

Strony konfliktu
ISAF

 Afganistan

 Talibowie
Dowódcy
Polska Rajmund Andrzejczak nieznani
Siły
Polska ~800 żołnierzy
Stany Zjednoczone ~100 żołnierzy
~100 żołnierzy 		nieznane
Straty
Polska 3 żołnierzy rannych, 4 pojazdy uszkodzone Talibowie 29 rebeliantów schwytanych, zniszczone składy amunicji i systemy łączności
brak współrzędnych

Operacja Orle Pióro – operacja wojskowa Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, przeprowadzona w dniach 12-18 czerwca 2009 w dystrykcie Giro. Była to największa akcja zaczepna połączonych sił afgańsko-amerykańsko-polskich od przejęcia Ghazni przez Polskie Siły Zadaniowe.

Tło sytuacyjne[edytuj | edytuj kod]

Po zimowej przerwie w atakach na siły koalicji w Afganistanie, talibowie i inne grupy rebelianckie przygotowywały wiosenno-letnią ofensywę, której jednym z głównych celów było uniemożliwienie przeprowadzenia wyborów prezydenckich w tym kraju. Aby maksymalnie zabezpieczyć ich przebieg, V zmiana PKW w Afganistanie została powiększona do 2000 żołnierzy (z czego większość służyła w jednostkach operacyjnych) i późną wiosną 2009 rozpoczęła szereg operacji, które miały uniemożliwić działania rebeliantom.

Siły koalicji[edytuj | edytuj kod]

  • Polska dowódca – płk Rajmund Andrzejczak
    • główne siły bojowe
    • wsparcie sił bojowych
    • elementy niekinetyczne
      • Polska Grupa Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC)
      • Polska Grupa Wsparcia Psychologicznego (PSYOPS)
      • Polska Operacyjny Zespół Doradczo-Łącznikowy (OMLT)
      • Stany ZjednoczonePolska Zespół Odbudowy Prowincji Ghazni (PRT Ghazni)

Przebieg operacji[edytuj | edytuj kod]

Operacja składała się z 2 faz:

  • kinetyczna – sprawdzanie przez polskich i afgańskich żołnierzy obiektów uznawanych za bazy rebeliantów. Polegało to na wysyłaniu żołnierzy w teren w dzień – tak aby talibowie mogli ocenić ich siłę i spodziewany (w rzeczywistości fałszywy) kierunek natarcia – a następnie przerzucanie (z pomocą Mi-17 i Mi-24) części z nich w nocy do ośrodków niespodziewających się takiego ruchu partyzantów. Działania te były wsparte przez Amerykanów zarówno z powietrza (samoloty i śmigłowce szturmowe), jak i z lądu (siły oczyszczania dróg i rozminowania) – ponadto sąsiadujące z Task Force White Eagle Task Force Yukon zablokowały drogi prowadzące do prowincji Paktika.
  • niekinetyczna – polegała na rozdawaniu przez CIMIC i PSYOPS pomocy humanitarnej dla ludności cywilnej oraz sprawdzeniu jej potrzeb przez PRT, w celu zaplanowaniu niezbędnych inwestycji.

Operacja zakończyła się sukcesem - schwytano i przekazano Afgańczykom 29 talibów, zarekwirowano broń i amunicję oraz zniszczono systemy łączności z innymi rejonami Afganistanu oraz Pakistanem. Jedyne straty alianckie to 3 polskich żołnierzy rannych w wyniku wjechania MRAP-a na minę.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wojna w Afganistanie (2001–2021)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Operacja_Orle_Pióro&oldid=65783693”