Ordynacja (religia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ordynacja – akt powierzenia urzędu duchownego.

W protestantyzmie jest to odpowiednik katolickich święceń kapłańskich.

Według Świadków Jehowy ich ordynowanie przez samego Jehowę Boga następuje w chwili chrztu[1][a].

W judaizmie oznacza przyznanie pełnych praw rabina.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Z chwilą chrztu Świadkowie Jehowy są uznawani za całkowicie oddanych sług Bożych, którzy bez zastrzeżeń stawiają się do dyspozji, jako „ofiara żywa, święta, godna upodobania Boga” (Rz 12:1). Muszą pozostać oddzielonymi od szatańskiego świata (J 17:16; Jk 4:4) (Źródło: „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy” 15.11.2000, s. 15–20 Kto jest dzisiaj sługą Bożym?)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nadzorcy i słudzy pomocniczy, mianowani w sposób teokratyczny, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, jw.org, 15 stycznia 2001, s. 12–16.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ordynacja_(religia)&oldid=69796966”