Pałac Staszica w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pałac Staszica
Symbol zabytku nr rej. 370 z 1 lipca 1965
Ilustracja
Pałac Staszica, fasada (2017)
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Nowy Świat 72
00-330 Warszawa

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

klasycyzm

Architekt

Antonio Corazzi

Rozpoczęcie budowy

1820

Ukończenie budowy

1823

Odbudowano

1947–1950

Pierwszy właściciel

Królewskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Staszica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Staszica”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Staszica”
Ziemia52°14′15″N 21°01′05″E/52,237500 21,018056
Pałac na obrazie Marcina Zaleskiego, Powrót oddziałów wojska z Wierzbna do Warszawy, 1831
Pałac Staszica po 1893 z fasadą w stylu bizantyjsko-ruskim

Pałac Staszica[a], właśc. pałac Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[1]pałac w Warszawie, znajdujący się u zbiegu ulic Krakowskie Przedmieście i Nowy Świat.

Klasycystyczny budynek został wzniesiony w latach 1820–1823 z inicjatywy Stanisława Staszica według projektu Antonia Corazziego dla Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Został przebudowany w latach 1892–1893, rewaloryzowany w latach 1924–1926 według projektu Mariana Lalewicza, zniszczony w 1944, odbudowany w latach 1947–1950 według projektu Piotra Biegańskiego. Siedziba m.in. Polskiej Akademii Nauk i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pałac został zbudowany w latach 1820–1823 w stylu klasycystycznym według projektu Antonia Corazziego dla Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Powstał w miejscu zburzonego w 1816 kościoła dominikanów obserwantów[2].

11 maja 1830 ówczesny prezes Towarzystwa Julian Ursyn Niemcewicz odsłonił przed wejściem do pałacu pomnik Mikołaja Kopernika dłuta Bertela Thorvaldsena.

Po rozwiązaniu Towarzystwa, na skutek powstania listopadowego, w gmachu mieściła się do 1862 Dyrekcja Loterii. W latach 1857–1862 działała Akademia Medyko-Chirurgiczna. Później w murach pałacu znalazło się I Gimnazjum Męskie wraz z internatem. Było ono przeznaczone dla osób wyznania prawosławnego[3].

W 1890 zdecydowano umieścić w pałacu także cerkiew św. Tatiany Rzymianki. Budynek został przebudowany w latach 1892–1895 przez architekta rosyjskiego Władimira Pokrowskiego w stylu bizantyjsko-rosyjskim[4], w nawiązaniu do rzekomej „rosyjskiej przeszłości” tego miejsca – Kaplicy Moskiewskiej[5]. Elewację pokryto majolikową cegłą, z której wykonano szereg starannie rzeźbionych elementów. Na budynku umieszczono pozłacaną cebulastą kopułę, a w czterech rogach dachu – wieżyczki zakończone szpiczastymi hełmami[6]. 22 sierpnia 1897 przebudowany gmach odwiedził car Mikołaj II z żoną Aleksandrą. W październiku tego samego roku przystąpiono do budowy dzwonnicy, na której zawieszono 10 dzwonów[7].

Po zajęciu w 1915 Warszawy przez wojska niemieckie, w pałacu umieszczono Deutsches Soldatenheim, klub dla żołnierzy i oficerów niemieckich[8].

W latach 1924–1926 na podstawie projektu Mariana Lalewicza budowli przywrócono klasycystyczny wygląd[9].

W 1918 pałac stał się siedzibą Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[10], a w 1919 tymczasową siedzibą Państwowego Instytutu Geologicznego[11]. W okresie międzywojennym pałac był także siedzibą:

Pałac został uszkodzony w czasie nalotów Luftwaffe we wrześniu 1939[13]. 9 sierpnia 1944 budynek został obsadzony przez żołnierzy 2 kompanii VIII zgrupowania wchodzącego w skład zgrupowania „Krybar” i utrzymany przez Polaków do upadku Powiśla[14].

Po wojnie zniszczenia budynku oszacowano na ok. 60%[15]. Pałac został odbudowany w latach 1946–1950 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego. Gmach został rozbudowany w kierunku południowym i uzyskał nową fasadę od strony przedłużonej ul. Świętokrzyskiej[16]. Architekt zmienił również kształt kopuły, a od strony dziedzińca stworzył kopię fasady zaprojektowanej przez Antonia Corazziego kamienicy Mikulskiego, której odbudowy nie przewidywano[16].

Odbudowany Pałac Staszica został przekazany do dyspozycji Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a później – po jego likwidacji – Polskiej Akademii Nauk. Pałac stanowi siedzibę kilku instytutów I Wydziału Akademii oraz archiwum, a od 1981 również reaktywowanego Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Oba człony nazwy pisane są wielkimi literami – jest to wyjątek w nazewnictwie obiektów miejskich. Zob. Ekspertyza Zespołu Ortograficzno-Onomastycznego. [w:] Rada Języka Polskiego [on-line]. rjp.pan.pl. [dostęp 2016-12-01].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Adam Szczypiorski: Ćwierć wieku Warszawy: 1806–1830. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1964, s. 160.
  2. Jan Stanisław Bystroń: Warszawa. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1977, s. 178.
  3. Benedykt Hertz: Na taśmie 70-lecia. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1966, s. 63.
  4. Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 95, 97. ISBN 83-900047-7-1.
  5. Waldemar Baraniewski: Między opresją a obojętnością. Architektura w polsko-rosyjskich relacjach w XX wieku. culture.pl. [dostęp 2009-05-18]. (pol.).
  6. Paweł Przeciszewski: Warszawa. Prawosławie i rosyjskie dziedzictwo. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 2011, s. 129. ISBN 978-83-89986-73-3.
  7. Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 100. ISBN 83-900047-7-1.
  8. Barbara Hensel-Moszczyńska, Anna Topolska (red.): Odzyskana społeczność. Warszawa 1915–1918. Muzeum Warszawy, 2018, s. 56. ISBN 978-83-65777-56-0.
  9. Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 147. ISBN 83-223-2047-7.
  10. Marian Marek Drozdowski: Warszawiacy i ich miasto w latach Drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973, s. 189.
  11. Marek Graniczny, Halina Urban: Z dziejów budowy gmachów Państwowego Instytutu Geologicznego (1919-1936). pgi.gov.pl. [dostęp 2017-11-23].
  12. Urania, czerwiec 1922, nr 2.
  13. Marian Marek Drozdowski: Alarm dla Warszawy. Ludność cywilna w obronie stolicy we wrześniu 1939 r. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969, s. 151.
  14. Stanisław Kopf: Powiśle. Warszawskie Termopile 1944. Warszawa: Fundacja „Wystawa Warszawa Walczy 1939-1945”, 1999, s. 76. ISBN 83-87545-18-X.
  15. Karol Małcużyński, Wacław Wojnacki: Zwiedzamy nową Warszawę. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 80.
  16. a b Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 227. ISBN 978-83-280-3725-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian Lalewicz, Pałac Staszica w Warszawie Zarys historyi budowy, przebudowy i odbudowy, Towarzystwo Naukowe Warszawskie, Warszawa 1932, s. 34–58.
  • Piotr Biegański: Pałac Staszica – Siedziba Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Nakładem TNW, Warszawa 1951, s. 172.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]