Państwo unitarne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Państwo unitarne – forma państwa, charakteryzująca się wewnętrzną jednolitością. Wszystkie jednostki administracyjne wchodzące w skład państwa są tak samo zorganizowane i podporządkowane organom centralnym, które określają ich ustrój i właściwość^[1].

Państwa unitarne możemy podzielić na państwa scentralizowane i zdecentralizowane^[2]:

Ustrój scentralizowany charakteryzuje się wyznaczaniem lokalnych urzędników przez rząd centralny, który sprawuje zwierzchnią władzę nad organami regionalnymi.
Ustrój zdecentralizowany ma miejsce, gdy organy regionalne są formowane niezależnie od rządu i istnieje dobrze rozwinięty samorząd terytorialny o znacznych kompetencjach, a władza centralna zastrzega sobie prawo do podejmowania tylko najważniejszych decyzji.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ J. Zawora, Działalność gminy w Niemczech i Polsce – uwarunkowania prawne, organizacyjne i finansowe, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu“, 439, 2016, s. 395.
↑ A. Miszczuk, Dystans instytucjonalny jako uwarunkowanie rozwoju regionów przygranicznych, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu“, 348, 2014, s. 233.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

S. Flejterski, M. Zioło, Centralizacja i decentralizacja zadań publicznych w świetle wybranych rozwiązań europejskich. Próba oceny, „Studia Regionalne i Lokalne“ ,3 (33), 2008, s. 83, 87.

[1] J. Zawora, Działalność gminy w Niemczech i Polsce – uwarunkowania prawne, organizacyjne i finansowe, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu“, 439, 2016, s. 395.

[2] A. Miszczuk, Dystans instytucjonalny jako uwarunkowanie rozwoju regionów przygranicznych, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu“, 348, 2014, s. 233.

[1]

[2]