Paolo Bertoli – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paolo Bertoli

Kardynał biskup
Fide tutior
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1908 Poggio Garfagnana
Data i miejsce śmierci	8 listopada 2001 Rzym
Kamerling
Okres sprawowania	5 maja 1979–25 marca 1985
Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych
Okres sprawowania	7 maja 1969–1 marca 1973
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	15 sierpnia 1930
Nominacja biskupia	24 marca 1952 arcybiskup tytularny Nicomedia
Sakra biskupia	11 maja 1952
Kreacja kardynalska	28 kwietnia 1969 Paweł VI
Kościół tytularny	S. Girolamo della Carità S. Girolamo dei Croati
Multimedia w Wikimedia Commons

Paolo Bertoli (ur. 1 lutego 1908 w Poggio Garfagnana – zm. 8 listopada 2001 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kardynał, kamerling.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu seminarium duchownego w Lucca, a następnie studiów prawniczych w Rzymie otrzymał święcenia kapłańskie 15 sierpnia 1930 roku. Trzy lata później rozpoczął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. Jego pierwszą placówką była nuncjatura apostolska w Belgradzie. Pierwsze lata drugiej wojny światowej spędził w nuncjaturze w Paryżu, a następnie, w 1942 roku, został przeniesiony na Haiti, gdzie pracował przez kolejne cztery lata. W 1946 roku zamieszkał w Bernie w Szwajcarii. Reprezentował wówczas Stolicę Apostolską na licznych konferencjach międzynarodowych, które odbywały się tam w trudnych latach powojennych. W 1949 roku miał udać się do pracy w nuncjaturze w Pradze, lecz misja ta nie doszła do skutku ze względu na zerwanie przez rząd komunistyczny Czechosłowacji stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. 24 marca 1952 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Nikomedii. Po konsekracji, która się odbyła 11 maja 1952, udał się z misją do Turcji. W 1953 roku został mianowany nuncjuszem w Kolumbii, w 1959 roku objął placówkę w Libanie, a po roku w Paryżu. 28 kwietnia 1969 roku Paweł VI podniósł go do godności kardynała z tytułem diakona San Girolamo della Carità, powierzając mu stanowisko prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Na tym stanowisku pozostawał do 1973 roku. Paweł VI w 1976 roku raz jeszcze posłał go z misją do Libanu, gdzie toczyła się wojna. W 1979 roku został przez Jana Pawła II mianowany Kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego; funkcję tę pełnił do 1985 roku, w którym miał wylew i został sparaliżowany.

Brał udział w konklawe po śmierci papieży Pawła VI oraz Jana Pawła I.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Wielka Encyklopedia Jana Pawła II, Edipresse Warszawa 2005, ISBN 83-7298-643-6
• Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.)