Park Narodowy Alp Wapiennych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Park Narodowy Alp Wapiennych
Nationalpark Kalkalpen
kod: AT3111000
Ilustracja
Großer Größtenberg widziany z Hochschlacht-Steig
park narodowy
Państwo

 Austria

Kraj związkowy

 Górna Austria

Data utworzenia

1997

Powierzchnia

20 856 ha

Plan Park Narodowy Alp Wapiennych
Położenie na mapie Górnej Austrii
Mapa konturowa Górnej Austrii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Park Narodowy Alp Wapiennych”
Położenie na mapie Austrii
Mapa konturowa Austrii, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Park Narodowy Alp Wapiennych”
47°47′24″N 14°22′25″E/47,790000 14,373611
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Park Narodowy Alp Wapiennych[1] (niem. Nationalpark Kalkalpen) – park narodowy w środkowej części Austrii w Północnych Alpach Wapiennych, utworzony w 1997 roku. Obszary w parku objęto konwencją ramsarską (site no 1371) w 2004 roku[2].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Park narodowy Alp Wapiennych został utworzony w 1997 roku na powierzchni 16 099 ha[3]. W 2001 roku park powiększono do 18 400 hektarów, a w 2003 roku do 20 856 hektarów. Obszary leżące w parku objęto 2 lutego 2004 roku ochroną w ramach konwencji ramsarskiej[2].

Park położony jest w Północnych Alpach Wapiennych w kraju związkowym Górna Austria. Siedziba parku znajduje się w Molln, centrum dla odwiedzających mieści się również w Reichraming.

Tereny parku leżą na wysokości od 385 m n.p.m. do najwyższego punktu parku Hoher Nock o wysokości 1963 m n.p.m.[4]

Istnieją tutaj liczne systemy jaskiniowe, m.in. odkryty w 1999 roku Klarahöhle o długości 23 018 m[5]. W parku znajduje się około 470 km strumieni i 800 źródeł[2].

Flora[edytuj | edytuj kod]

Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad 920 gatunków roślin[6]. Około 4/5 powierzchni parku porastają lasy[4], z których najpowszechniejsze są lasy bukowe i świerkowo-jodłowo-bukowe.

W 2019 roku odkryto w parku najstarszy w Europie buk, którego najstarsze słoje pochodzą z 1474 roku. Drzewo to ma 20 metrów wysokości i średnicę 73 centymetrów[7].

Fauna[edytuj | edytuj kod]

Ssaki

Na terenie parku potwierdzono występowanie 43 gatunków ssaków[8], można tu spotkać wydrę europejską (Lutra lutra), rysia euroazjatyckiego (Lynx lynx), niedźwiedzia brunatnego (Ursus arctos) oraz różne gatunki nietoperzy: mopka zachodniego (Barbastella barbastellus), nocka Bechsteina (Myotis bechsteinii), nocka orzęsionego (M. emarginatus), nocka dużego (M. myotis), podkowca małego (Rhinolophus hipposideros)[9].

Ptaki

Występują tu gatunki ptaków takie jak: trzmielojad zwyczajny (Pernis apivorus), sokół wędrowny (Falco peregrinus), orzeł przedni (Aquila chrysaetos), gadożer zwyczajny (Circaetus gallicus), jarząbek zwyczajny (Tetrastes bonasia), głuszec zwyczajny (Tetrao urogallus), cietrzew zwyczajny (Lyrurus tetrix), pardwa górska (Lagopus muta) (w rejonie szczytu Hoher Nock), dzięcioły: zielonosiwy (Picus canus), czarny (Dryocopus martius), białogrzbiety (Dendrocopos leucotos), trójpalczasty (Picoides tridactylus); sóweczka zwyczajna (Glaucidium passerinum), włochatka zwyczajna (Aegolius funereus), puchacz zwyczajny (Bubo bubo), muchołówka mała (Ficedula parva) i białoszyja (F. albicollis), świstunka górska (Rhadina bonelli), pluszcz zwyczajny (Cinclus cinclus), pliszka górska (Motacilla cinerea), jaskółka skalna (Ptyonoprogne rupestris), pomurnik (Tichodroma muraria), płochacz halny (Prunella collaris), gąsiorek (Lanius collurio), pleszka zwyczajna (Phoenicurus phoenicurus), wieszczek (Pyrrhocorax graculus), skowronek zwyczajny (Alauda arvensis), świergotek łąkowy (Anthus pratensis), muchołówka żałobna (Ficedula hypoleuca), słonka zwyczajna (Scolopax rusticola), bocian czarny (Ciconia nigra)[10], siniak (Columba oenas), lelek zwyczajny (Caprimulgus europaeus)[9].

Gady

Z gadów w parku występuje 7 gatunków: wąż Eskulapa (Zamenis longissimus), jaszczurka żyworodna (Zootoca vivipara), padalec zwyczajny (Anguis fragilis), gniewosz plamisty (Coronella austriaca), żmija zygzakowata (Vipera berus), zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) i jaszczurka zwinka (Lacerta agilis)[11].

Północna strona Hoher Nock i Seehagelmaue
Blumauer Alm


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych Poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju: Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 10. ISBN 978-83-254-1988-2. [dostęp 2019-09-07].
  2. ↑ a b c Nationalpark Kalkalpen. Ramsar Sites Information Service. [dostęp 2019-09-09]. (ang.).
  3. ↑ Geschichte. Nationalpark Kalkalpen. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
  4. ↑ a b Eckdaten Nationalpark Kalkalpen. Nationalpark Kalkalpen. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
  5. ↑ Helmut Steinmassl. Die Klarahöhle im Sengsengebirge (Oberösterreich). „Die Höhle”. 1-4, s. 63–71, 2005. [dostęp 2019-09-09]. (niem.). 
  6. ↑ Pflanzen. Nationalpark Kalkalpen. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
  7. ↑ 546 Jahre: Älteste Buche Europas in OÖ. ooe.orf.at, 2019-08-14. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
  8. ↑ Säugetiere. Nationalpark Kalkalpen. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
  9. ↑ a b Natura 2000 - Standard data form: Nationalpark Kalkalpen und Umgebung. [dostęp 2019-09-09]. (ang.).
  10. ↑ H. Steiner & M. Dvorak: Nationalpark Kalkalpen, 1.Verordnungsabschnitt. Umwelbundesamt. [dostęp 2019-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-14)]. (niem.).
  11. ↑ Reptilien. Nationalpark Kalkalpen. [dostęp 2019-09-09]. (niem.).
Parki narodowe w Austrii
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Park_Narodowy_Alp_Wapiennych&oldid=64774994”