Liturgia | |
---|---|
Doktryna i sprzeciw wobec: | |
Wydarzenia |
Stowarzyszenia i Instytuty | |
---|---|
Jurysdykcje | |
Międzynarodowe Stowarzyszenia Wiernych | |
Ludzie |
Niezależne, działające z częściowymi zezwoleniami papieskimi |
| ||||
---|---|---|---|---|---|
Ludzie |
Wspólnoty | |
---|---|
Ludzie |
Autor | |||
---|---|---|---|
Tematyka | |||
Typ utworu | encyklika papieska | ||
Wydanie oryginalne | |||
Miejsce wydania | |||
Język | |||
Data wydania | |||
Wydawca | Libreria Editrice Vaticana | ||
|
Pascendi Dominici gregis – encyklika papieża Piusa X wydana 8 września 1907 o podtytule Encyklika Ojca Świętego Piusa X o zasadach modernistów.
Encyklika Pascendi Dominici gregis potępia modernizm katolicki, który nazywa syntezą wszystkich herezji. Papież zwraca uwagę na błędy z niego płynące takie jak: agnostycyzm, immanentyzm życiowy, religię jako owoc przyrody, ewolucję dogmatów, doświadczenie religijne, negację Tradycji, symbolizm teologiczny, permanentyzm, ewolucjonizm religii oraz manię reformatorską we wszystkich dziedzinach życia kościelnego.
Na wstępie Pius X zaznacza, że obecnie zwolenników tych błędów nie należy szukać wśród otwartych wrogów Kościoła, ale w samym Kościele.
„(…) zwolenników błędów należy dziś szukać nie już wśród otwartych wrogów Kościoła, ale w samym Kościele: ukrywają się oni – że tak powiemy – w samym wnętrzu Kościoła; stąd też mogą być bardziej szkodliwi, bo są mniej dostrzegalni. Będziemy więc mówić, Czcigodni Bracia, nie o niekatolikach, lecz o wielu z liczby katolików świeckich, oraz – co jest boleśniejsze – o wielu z grona samych kapłanów (...)”
Encyklika Pascendi Dominici gregis składa się z następujących rozdziałów:
Na zakończenie encykliki papież podaje środki zaradcze przeciw opisanym błędom. Należą do nich[1]:
W tej części Pius X często powołuje się na nauczanie Leona XIII, a szczególnie na jego konstytucję Officiorum et munerum.
Encyklika była w swoim czasie bardzo głośna[2]. W 1910 Pius X odwołał się do niej w przysiędze antymodernistycznej („Ja … (…) poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów.[3]). Przysięgę tą musiał składać każdy ksiądz i biskup przed uzyskaniem święceń oraz nauczyciele religii i profesorowie seminariów duchownych (obowiązek ten zniósł w 1967 Paweł VI).
Tradycjonaliści katoliccy oskarżają posoborowych hierarchów Kościoła katolickiego o głoszenie poglądów modernistycznych potępionych w Pascendi Dominici Gregis.