French
DeutschPaul Hester – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Paul Hester (1987) | |
| Imię i nazwisko | Paul Newell Hester[1] |
|---|---|
| Pseudonim | Hessie, Paulo |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność | 1980–2005 |
| Powiązania | |
| Instrument | |
| perkusja | |
Paul Newell Hester (ur. 8 stycznia 1959 w Melbourne, zm. 26 marca 2005 tamże) – australijski muzyk i osobowość telewizyjna. Był perkusistą i członkiem grupy Split Enz (1983–1985), a następnie wraz z Neilem Finnem i innymi muzykami współtworzył Crowded House (1985–1996)[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Melbourne. Jego matka, Elizabeth Anne, była perkusistką jazzową, a ojciec, Mulga „Mike” Newell Hester, legendarnym buszmenem[3]. Miał siostrę, Carolyn[3]. Od najmłodszych lat był zachęcany przez matkę do nauki gry na perkusji i wkrótce zaczął pokazywać swój talent[4]. Jego ekstrawertyczna osobowość nie zrobiła wrażenia na nauczycielach[4]. Był pierwszym przypadkiem ucznia w historii edukacji w Wiktorii, którego nauczyciele podpisali petycję wzywającą go do opuszczenia szkoły[3]. Spędził większość swoich młodzieńczych lat mieszkając w Górach Dandenong, domu rodzinnym znajdującym się na skraju lasu Sherbrooke na granicy Sherbrooke / Kallista. Niektóre z zespołów z Melbourne, w których grał w latach 1976–1978, to Thunder i Edges. Podjął kilka niewymagających kwalifikacji prac, zanim w 1980 założył swoją pierwszą grupę, The Cheks, przemianowaną na Deckchairs Overboard, kiedy muzycy przenieśli się do Sydney w 1982[5].
W 1983 dołączył do Split Enz i grał na ich albumie Conflicting Emotions (1983) oraz dwóch innych, zanim grupa rozpadła się w 1985. Split Enz ma na swoim koncie takie nagrania jak „Message to My Girl”, „Strait Old Line”, „Bullet Brain i kaktus” oraz „Bon Voyage”. W 1985 Hester wraz z Neilem Finnem pomógł założyć grupę muzyczną Crowded House, z którą grał razem przez 11 lat. Zespół nagrał wiele hitów, w tym „Don’t Dream It’s Over”, „Something So Strong”, „That’s What I Call Love” i „Now We’re Getting Somewhere”. Po tym, jak grupa rozpadła się na dobre w 1996, Hester założył w 1997 kolejny zespół o nazwie Largest Living Things i wydał z nimi dwa albumy, grając koncerty w Australii. Hester grał także z zespołem Tarmac Adam i był gospodarzem The Music Max Sessions (australijski odpowiednik MTV Unplugged) dla australijskiego kanału muzycznego Music Max[6].
26 marca 2005, w wieku 46 lat, Hester popełnił samobójstwo, wieszając się w Elsternwick Park w Brighton w Melbourne, niedaleko swojego domu[7]. Cztery lata wcześniej rozstał się z Mardi Sommerfeld, z którą miał dwie córki, Sunday (ur. 1994) i Olive (ur. 25 maja 2000)[8]. Jego matka zachorowała i zmarła w 2003[9]. Rodzina i bliscy przyjaciele wiedzieli, że przez kilka lat przed śmiercią cierpiał na depresję i miał skłonność do tzw. huśtawki nastrojów[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Paul Hester w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Chris Woodstra: Crowded House Biography. AllMusic. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ a b c Artist biography Paul Hester. Drummerszone.com. (ang.).
- ↑ a b Dave Laing: Obituary: Paul Hester. „The Guardian”, 2005-03-29. (ang.).
- ↑ Obituary: Paul Hester. „The Independent”. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ Paul Hester (1959–2005). Find a Grave. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ Chris Harris: Crowded House Drummer Paul Hester Found Dead In Australia. MTV, 28 marca 2005. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ Simple tribute for Hester. „The Sydney Morning Herald”. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ Elizabeth Anne Hester (1938–2003). Find a Grave. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
- ↑ Something so wrong. „The Sydney Morning Herald”. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Bourke: Something So Strong. Macmillan Australia, 1997. ISBN 0-7329-0886-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Paul Hester w bazie IMDb (ang.)
- Paul Hester w bazie Filmweb