Paweł Czerwiński (1895–1962) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paweł Czerwiński
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1895
Olchowiec Wielki

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1962
Eastbury

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Komandor Orderu Korony Włoch Komandor Orderu Feniksa (Grecja) Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Karola III (Hiszpania) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Stanisława – III klasy

Paweł Czerwiński, hrabia h. Lubicz (ur. 7 lutego 1895 w Olchowcu Wielkim, zm. 28 grudnia 1962 w Eastbury) – polski dyplomata, podporucznik broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 lutego 1895[1] w Olchowcu Wielkim k. Kamieńca Podolskiego, w rodzinie Kazimierza Ignacego Czerwińskiego h. Lubicz (1859–1942) i Zofii Karoliny Mniszek z Bużenina h. Poraj (1863–1949)[2][3][4]. Urodził się w ósmym pokoleniu rodu Czerwińskich na Wołyniu, przebywających na tych ziemiach od XVI wieku[5]. Był jednym z ośmiorga dzieci Kazimierza i Zofii, jego rodzeństwem byli: Zygmunt (1885–1940, urzędnik, burmistrz Ołyki, ofiara zbrodni katyńskiej[4][2], Irena (ur. 1886), Kazimierz (1888–1926), major kawalerii, kawaler Orderu Virtuti Militari, Natalia (ur. 1890), Zofia (ur. 1892), Janina (zm. 1919), Maria (zm. w dzieciństwie)[6].

Wychowywał się w „Polskim Ognisku Wychowawczym”, które prowadził ks. Jan Gralewski w Starej Wsi, a następnie w Prokocimiu[7]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. Na początku służył w oddziałach Czerwonego Krzyża, następnie został przeniesiony do wojsk samochodów pancernych. W 1917 awansowany na podporucznika.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został praktykantem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Został przyjęty do Wojska Polskiego i został zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy wojsk samochodowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[8][9]. Został prezesem towarzystwa byłych wychowanków byłej szkoły. W 1919 udał się na studia do Paryża. Jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako podporucznik wojsk samochodowych uczestniczył w obronie Warszawy. W 1928 jako podporucznik rezerwy był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Samochodowych z lokatą 16. Po wojnie, w 1921 ukończył studia École libre des sciences politiques (Wolna Szkoła Nauk Politycznych[10][11]) w Paryżu, gdzie przed laty studiował także jego ojciec, po czym powrócił do pracy w Departamencie Politycznym MSZ w Warszawie. W 1922 był pracownikiem sekretariatu w składzie polskiej delegacji na konferencję w Genui. W 1923–1924 jako oficer rezerwowy był przydzielony do 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie[12][13]. W 1923 został mianowany attaché poselstwa polskiego w Bukareszcie. Od 1925 pracował w Wydziale I Departamentu Ekonomiczno-Politycznego, do jego dyrekcji i gabinetu ministra spraw zagranicznych. W 1926 został mianowany sekretarzem poselstwa polskiego w Grecji i pełnił tam funkcję chargé d’affaires w czasie nieobecności posła. Później został mianowany pierwszym sekretarzem legacyjnym. W 1934 jako podporucznik rezerwy samochodowy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[14].

Podczas II wojny światowej pełnił urząd chargé d’affaires w polskiej placówce dyplomatycznej w Grecji. Od 1957 do 1958 był kierownikiem polskiego urzędu dyplomatycznego w Irlandii.

Zmarł na emigracji 28 grudnia 1962 w Eastbury. W 1964 ukazała się pośmiertnie publikacja Pawła Czerwińskiego pt. Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów. Szkic historyczny[15], nakładem Polskiego Ośrodka Naukowego w Londynie[16]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dzień urodzenia 7 lutego 1895 podał Rocznik Oficerski Rezerw 1934 (s. 182, 827, 1096) oraz publikacja Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów. Szkic historyczny., natomiast pierwotnie książka pt. Czerwińscy herbu Lubicz. podała datę urodzenia 7 lutego 1896.
  2. ↑ a b Zygmunt Julian Czerwiński h. Lubicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-05].
  3. ↑ Zygmunt Czerwiński. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2015-03-05].
  4. ↑ a b Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 57, R. 9 Z. 2 (18) / 2000. 
  5. ↑ Czerwińscy herbu Lubicz. Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Heraldycznego w Warszawie, 1930, s. 6.
  6. ↑ Czerwińscy herbu Lubicz. Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Heraldycznego w Warszawie, 1930, s. 9-11.
  7. ↑ Jan Gralewski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-03-05].
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1023.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 935.
  10. ↑ Andrzej Zięba: Szkoła Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Historia. ptnp.nauka.krakow.pl. [dostęp 2015-03-05].
  11. ↑ Szkoła Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego (1920 –1949). Historia. inp.uj.edu.pl. [dostęp 2015-03-05].
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1006.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 917.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 182, 827.
  15. ↑ Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów: szkic historyczny. books.google.pl. [dostęp 2015-03-05].
  16. ↑ Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów: szkic historyczny. opac.ciniba.edu.pl. [dostęp 2015-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  17. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 49, Nr 5 z 31 grudnia 1963.  „za zasługi w długoletniej służbie zagranicznej”.
  18. ↑ M.P. z 1926 r. nr 262, poz. 739 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
  19. ↑ a b c Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 66, 1932
  20. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 18, s. 208, 1931. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Czerwiński_(1895–1962)&oldid=71561873”