Pierre Cosso – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pierre Cosso
Imię i nazwisko

Pierre-Alexandre Cosso

Data i miejsce urodzenia

24 września 1961
Algier

Zawód

aktor, piosenkarz

Lata aktywności

od 1981

Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre Cosso, właśc. Pierre-Alexandre Cosso[1] (ur. 24 września 1961 w Algierze) – francuski aktor i piosenkarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Zdobył sympatię widzów swoją debiutancką rolą Philippe Berthiera w cieszącej się sporym zainteresowaniem francuskiej komedii romantycznej Prywatka 2 (La Boum 2, 1982)[2] u boku Sophie Marceau i Lamberta Wilsona. Rok potem wystąpił jako Miguel Eugitio Marc Antonio Gherardeschi w melodramacie muzycznym Kopciuszek ’83 (Cenerentola ’80, 1983), gdzie ujawnił swój talent wokalny[3]. W marcu 1983 trafił na okładkę magazynu „Bravo”[4].

Nagrana w duecie z Lory (Bonnie) Bianco piosenka „Stay”[5] została wydana na singlu w 1984 we Włoszech i 1987 w Niemczech i trafiła na szczyty list przebojów[6][7]. Bianco i Cosso gościnnie wystąpili na 34. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (1984).

Wystąpił w głównych rolach w produkcjach telewizyjnych, m.in. Les Coeurs brulés (1992) i Les Yeux d’Hélène (1994). W latach 2000–2002 na scenie Théâtre Rive Gauche w Paryżu i w spektaklu Ladies Night, komedii, która zainspirowała została filmem Goło i wesoło (The Full Monty z 1997)[8], a następnie odbywał tournée. W 2008 wystąpił jako Ferdinando Ferrari w serialu Anna i piątka (Anna ei cinque), który stała się wielkim sukcesem we Włoszech[9].

W lutym 2016 brał udział w 11. edycji włoskiej wersji Tańca z Gwiazdami pod nazwą Balllando con le stelle[10]. W sierpniu 2019 w Le Petit Théâtre grał prezentera Jacquesa Belina w przedstawieniu Pijana noc (Nuit d’ivresse)[11]. W listopadzie 2019 powrócił do muzyki z albumem Le Gang des rêve, sygnowanym przez Cosso Gang, grupę muzyczną z tendencją do pop rocka. Zespół wystąpił na koncercie 1 grudnia 2019 na Tahiti i odniósł tam sukces[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od lipca 1982 do 1984 romansował z aktorką Sophie Marceau[13].

Jako pasjonat żeglarstwa, w 2002 kupił katamaran i wypłynął na Ocean Spokojny. Zamieszkał na małej wyspie na zachód od Tahiti na Polinezji Francuskiej[14]. Ze związku z artystką malarką Mathilde (2003) ma syna Lino (ur. 18 stycznia 2005), a ze związku z Rauteą ma córkę Noę (ur. 20 grudnia 2011 w Polinezji)[15].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy
  • 1981: Ojczym (Beau-père)
  • 1982: Prywatka 2 (La Boum 2) jako Philippe Berthier
  • 1983: Kopciuszek ’83 (Cenerentola ’80) jako Mizio
  • 1984: Windsurf – Il vento nelle mani
  • 1986: Rosa la rose, fille publique jako Julien
  • 1987: Moje pierwsze 40 lat (I Miei primi quarant’anno) jako Massimiliano
  • 1992: À la vitesse d’un cheval au galop jako Le handicapé
  • 1997: Amerykański wilkołak w Paryżu (An American Werewolf in Paris) jako Claude
  • 2000: La Candide madame Duff jako Nolan
  • 2003: Al cuore si comanda jako Giulio
  • 2004: Sin’s Kitchen jako Reece
Filmy TV
  • 1988: Rzymianka (La Romana) jako Giacomo
  • 1989: Quattro piccole donne
  • 1994: Flics de choc: Le dernier baroud jako Beauclair
  • 1994: Michele va alla guerra jako Bleriot
  • 1996: Flics de choc: La dernière vague jako Beauclair
  • 1998: Serce i szpada/Tristan i Izolda (Il Cuore e la Spada) jako Kurvenal
Seriale
  • 1986: Mino jako Rico
  • 1987: Nessuno torna in dietro jako Maurice
  • 1993: A Year in Provence jako Abbé Pain
  • 1993: Karol Wielki (Charlemagne, le prince à cheval) jako Olivier
  • 1993: Les Coeurs brulés jako Christian
  • 1994: Extrême limite
  • 1996: Strangers jako Mia
  • 1996: Les Cordier, juge et flic jako Claude
  • 1996: St. Tropez (Sous le soleil) jako Serge Guérin
  • 1998: Van Loc: un grand flic de Marseille jako Pierre Renoir
  • 1999: Mai con i quadri
  • 2002: Sous le soleil jako Serge
  • 2002: 72 heures
  • 2006: Léa Parker
  • 2008-2011: Anna e i cinque jako Ferdinando Ferrari

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Single[edytuj | edytuj kod]

  • 1984: Windsurf (Il vento nelle mani)
  • 1984: Stay (duet z Bonnie Bianco) (wersja włoska, wersja niemiecka 1987)
  • 1986: Vis ta vie / J’aurais voulu
  • 1986: Face Your Life (wyd. Polydor)
  • 1987: Gotta Give Up
  • 1987: Emmene-moi
  • 1988: Pioche
  • 1989: Don’t Cry (z Nikką Costą)
  • 1990: Kathie’s Lies
  • 1992: Stay (The 1993 Remix)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pierre Cosso. AlloCiné. [dostęp 2015-06-29]. (fr.).
  2. ↑ Pierre Cosso Filmography. AllMovie. [dostęp 2021-06-29]. (ang.).
  3. ↑ Cinderella 87: Pierre Cosso und Bonnie Bianco heute. TV Movie. [dostęp 2015-07-20]. (niem.).
  4. ↑ Pierre Cosso Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-02-13]. (ang.).
  5. ↑ Pierre Cosso Songs. AllMusic. [dostęp 2021-06-29]. (ang.).
  6. ↑ Bonnie Bianco & Pierre Cosso – Stay. Mejores Temas Lentos. [dostęp 2015-07-20]. (hiszp.).
  7. ↑ Bonnie Bianco & Pierre Cosso – Stay. hitparade.ch. [dostęp 2015-06-29]. (niem.).
  8. ↑ Pierre Cosso. Chérie FM. [dostęp 2015-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)]. (fr.).
  9. ↑ Anna e i cinque. MYmovies. [dostęp 2015-09-24]. (wł.).
  10. ↑ Pierre Cosso a 60 ans: Vie en mer, Amours célèbres, Jeux avec Zazie, DALS.... Le Journal des Femmes, 2021-09-24. [dostęp 2022-02-13]. (fr.).
  11. ↑ „Nuit d’ivresse” adaptée au Petit théâtre. Tahiti-infos. [dostęp 2022-02-13]. (fr.).
  12. ↑ Athena Millecam: Le Cosso Gang, un rêve devenu réalité. La Dépêche de Tahiti, 2019-12-03. [dostęp 2022-02-13]. (fr.).
  13. ↑ Pierre Cosso Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  14. ↑ Jeanne Phanariotis: Pierre Cosso: nuit d’ivresse pour artiste sans frontières. Hommes de polynesie, 2019-08-25. [dostęp 2022-02-13]. (fr.).
  15. ↑ Pierre Cosso, voyageur au long cours, et chasseur de rêves. All Boats Avenue. [dostęp 2015-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-12)]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pierre_Cosso&oldid=69791782”