Piotr Łomnowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Nikołajewicz Łomnowski
Пётр Николаевич Ломновский
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1871
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

2 marca 1956
Nicea

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Krzyż św. Jerzego IV stopnia (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Piotr Nikołajewicz Łomnowski (ros. Пётр Николаевич Ломновский, ur. 24 listopada 1871, zm. 2 marca 1956 Nicea Francja) – rosyjski generał porucznik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Korpus Kadetów w Tyflisie i 1 Pawłowską Szkołę oficerską. Oficer od 1891. Następnie ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1898. Dowódca kompanii, batalionu i w sztabach obwodu zakaspijskiego i w 2 Turkiestańskim AK, następnie w sztabach Nadmorskiego (Primorskogo) Okręgu Wojskowego. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej w sztabie kwatermistrza 1 Mandżurdskiej Armii, później w sztabie kwatermistrzostwa naczelnego dowódcy Sił Dalekiego Wschodu. Pułkownik z 1905. Za zasługi nagrodzony złotą bronią. W 1906 szef sztabu 6 Wschodnio-Syberyjskiej Dywizji Piechoty, dowódca 24 Syberyjskiego pułku piechoty. W sierpniu 1912 mianowany generałem majorem i wyznaczony na kwatermistrza Kijowskiego Okręgu Wojskowego.

Z rozpoczęciem mobilizacji w lipcu 1914 p.o. szefa sztabu 8 Armii gen. A. Brusiłowa. Na tym stanowisku walczył w bitwie galicyjskiej. Od lipca 1915 dowódca 15 Dywizji Piechoty, generał lejtnant.

Po rewolucji lutowej 1917 w kwietniu 1917 dowódca 8 Korpusu Armijnego w składzie 4 Armii - nacierał na Mareszt razem z 2 Armią rumuńską. 12 lipca 1917 dowódca 10 Armii Frontu Zachodniego. Miał działać na głównym kierunku operacji zaczepnej. Armii nie przygotował do operacji, poniósł duże straty ok. 6 - 7 tys. żołnierzy zabitych i ok. 30 tys. rannych) (w składzie Armii walczył 38 Korpus Armijny gen. lejtn. J. Dowbor-Muśnickiego). Wyznaczony czasowo od 31 lipca - 5 sierpnia naczelnym dowódcą Frontu Zachodniego, zmienił gen. A. Denikina. 9 września zdjęty z dowódcy 10 Armii i przekazany do dyspozycji sztabu Kijowskiego Okręgu Wojskowego.

Po rewolucji październikowej wyjechał za Don i zaproponował swoją służbę w Armii Ochotniczej. Na początku 1918 przedstawiciel Armii Ochotniczej przy hetmanie Ukrainy gen. P. P. Skoropadskim (pozostawał na tym stanowisku do zajęcia Kijowa przez Siły Zbrojne Południa Rosji w 1919).

W 1919 wyjechał poza granice Rosji. Osiadł w Bułgarii, potem wyjechał do Francji, gdzie zmarł. Był odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy, Złotą Szablą "Za Dzielność", Orderem Świętego Włodzimierza II, III i IV klasy, Orderem Świętej Anny I, II i III klasy, Orderem Świętego Stanisława I, II i III klasy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]