Piotr Gadzinowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Gadzinowski

Data i miejsce urodzenia	16 maja 1957 Częstochowa
Zawód, zajęcie	polityk, dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł na Sejm III, IV i V kadencji (1997–2007)
Partia	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Gadzinowski (ur. 16 maja 1957 w Częstochowie) – polski polityk, publicysta i dziennikarz, poseł na Sejm III, IV i V kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w „itd” (w 1990 jako redaktor naczelny), następnie jako publicysta „Przeglądu”, „Trybuny” i „Dziś”. Był też dziennikarzem w „Nie” Jerzego Urbana^[1], pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego, pisał też m.in. cotygodniowy felieton Po święconej ziemi.

W latach 1981–1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2]. W latach 1991–2005 pełnił funkcję prezesa Niezależnej Inicjatywy Europejskiej „NIE”, organizacji wchodzącej w skład komitetu wyborczego SLD^[3]. Został członkiem Stowarzyszenia „Ordynacka”. W 1999 przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

W okresie 1997–2007 sprawował mandat posła na Sejm III, IV i V kadencji. W 2004 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej – Unii Pracy. W wyborach parlamentarnych w 2005 startował z listy SLD w okręgu warszawskim, uzyskując 11 650 głosów. W Sejmie zasiadał w m.in. w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji do Spraw Unii Europejskiej. Był przewodniczącym, a następnie wiceprzewodniczącym Polsko-Wietnamskiej Grupy Parlamentarnej, kierował też innymi grupami parlamentarnymi (w tym chińską i kambodżańską). Reprezentował Sejm w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, m.in. jako wiceprzewodniczący Podkomisji Równego Startu Zawodowego Kobiet i Mężczyzn. Pełnił też funkcję obserwatora w Parlamencie Europejskim, a w okresie od 1 maja do 19 lipca europosła w ramach delegacji krajowej^[4].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy Lewicy i Demokratów^[5]. Powrócił do pracy dziennikarskiej. W maju 2008 został wiceprzewodniczącym rady programowej TVP^[6]. We wrześniu tego samego roku zakończył długoletnią współpracę z „Nie”^[7]. W 2009 po raz drugi kandydował bezskutecznie do PE, a dwa lata później także bez powodzenia do Sejmu.

Został współprowadzącym programu Godzina z Gadziną w Antyradiu, a także współtwórcą, publicystą i zastępcą redaktora naczelnego portalu Lewica24.pl^[8]. W 2012 zaczął publikować teksty w miesięczniku „Tak po Prostu”^[9], a 2013 w „Dzienniku Trybuna”^[10]. Zajął się także prowadzeniem zajęć z zakresu politologii w Wyższej Szkole Handlowej w Radomiu^[11].

Kontynuował jednocześnie działalność polityczną. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy SLD-UP w okręgu warszawskim i nie uzyskał mandatu posła, zdobywając 1847 głosów^[12]. W tym samym roku bez powodzenia kandydował także z listy SLD Lewica Razem do rady Ursynowa. W wyborach parlamentarnych w 2015 ponownie bezskutecznie wystartował do Sejmu, reprezentując SLD w ramach Zjednoczonej Lewicy^[13].

Jest autorem m.in. książki W Hongkongu: za kulisami polskiego parlamentu^[14], zbioru felietonów Diabeł mówi po polsku i współautorem wywiadu rzeki z Jerzym Urbanem pt. Jajakobyły. Spowiedź życia Jerzego Urbana. W 2017 został redaktorem naczelnym „Dziennika Trybuna”^[15] (pełnił tę funkcję do 2022^[16]), a w 2020 został współpracownikiem tygodnika „Fakty po Mitach”^[17].

W wyborach samorządowych w 2018 wystartował jako kandydat na radnego Warszawy z listy SLD Lewica Razem, nie uzyskując mandatu^[18]. W wyborach parlamentarnych w 2019 bezskutecznie kandydował z ramienia SLD do Sejmu z okręgu warszawskiego, zdobył 5706 głosów^[19]. W 2023 bez powodzenia kandydował do Sejmu z ramienia powstałej z przekształcenia SLD Nowej Lewicy^[20]. W 2024 wystartował natomiast do Sejmiku Województwa Mazowieckiego^[21].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[22]. Laureat plebiscytu Srebrne Usta w 2006 za najdowcipniejszą wypowiedź w Sejmie RP oraz konkursu scenariuszowego „Interscenario 2010” za scenariusz Czaszka pracuje^[23].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 2015-10-06].