French
DeutschPiotr Jaroszewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
_(cropped).jpg) Piotr Jaroszewicz (1973) | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 października 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 września 1992 |
| Prezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 23 grudnia 1970 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister górnictwa węglowego | |
| Okres | od 14 maja 1954[1] |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
| Odznaczenia | |
                                 | |
 | |
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 października 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 września 1992 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1960 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 1 Korpus Polski |
| Stanowiska | Zastępca szefa Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | polityk |
Piotr Jaroszewicz (ur. 25 września?/8 października 1909 w Nieświeżu, zm. 1 września 1992 w Warszawie) – polski nauczyciel, polityk i działacz komunistyczny. Wicepremier (1952–1970) oraz minister górnictwa (1954–1955) i następnie minister górnictwa węglowego (1955–1956). Generał dywizji Wojska Polskiego, prezes Rady Ministrów w latach 1970–1980, członek Biura Politycznego KC PZPR (1970–1980), członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1971–1981) oraz członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, nadzorującej Wojsko Polskie od maja 1949[2]. Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Syn Konstantego i Ludmiły z Horoszewiczów[3]. Stryjeczny brat Alfreda Jaroszewicza[4]. Jego ojciec był prawosławnym duchownym oraz nauczycielem w szkołach ludowych[5][6]. Od 1929 pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w powiecie stolińskim. W 1934 ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski, studiował także pedagogikę w Warszawie[3]. W latach 1934–1939 był dyrektorem szkoły powszechnej w Michałówce, Pilawie i w Borowiu w powiecie garwolińskim. Organizator, na tym terenie, organizacji sanacyjnej „Strzelca”[7]. Przed wojną był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” (w latach 1930–1931) i Związku Nauczycielstwa Polskiego (w latach 1929–1939)[3].
Po agresji ZSRR na Polskę znalazł się na terenie okupacji sowieckiej. W 1940 został deportowany w okolice Archangielska, gdzie pracował przy wyrębie lasu[6]. Na zesłaniu przebywał również w Kazachstanie[8]. Z powodu tyfusu nie mógł wstąpić do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR[6].
Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]
28 sierpnia 1943 przyjęty został do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, przydzielony do 4 Pułku Piechoty i wyznaczony na stanowisko pisarza-magazyniera. Następnie jako „oficer bez stopnia” został zastępcą dowódcy 7 kompanii 4 pp. W okresie od 20 września do 15 listopada 1943 był słuchaczem kursu oficerskiego 2 Dywizji Piechoty i kursu oficerów polityczno-wychowawczych 1 Korpusu PSZ w ZSRR. Po ukończeniu kursów powrócił do 4 pp, w którym objął stanowisko zastępcy dowódcy III batalionu do spraw polityczno-wychowawczych. W tym momencie rozpoczęła się jego błyskotliwa kariera wojskowa. 1 grudnia 1943 przeniesiony został do Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP na stanowisko instruktora propagandy wśród ludności cywilnej i wojsk nieprzyjaciela. 15 kwietnia 1944 został zastępcą szefa tego wydziału, 21 lipca szefem wydziału, a 19 sierpnia wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 DP ds. polityczno-wychowawczych.
13 września 1944 powołany został na stanowisko szefa Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii Wojska Polskiego (sprzeciwiał się temu na posiedzeniu Biura Politycznego KC PPR Jakub Berman, twierdząc, że Piotr Jaroszewicz nie jest komunistą[9]). 16 października tego roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 1 Armii WP do spraw polityczno-wychowawczych. 25 listopada 1944 został zatwierdzony na tym stanowisku. Jako szef delegacji jednostek frontowych raportował Krajowej Radzie Narodowej o udziale Polaków w zdobyciu Berlina[7]. 14 czerwca 1945 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP. W okresie od sierpnia do października 1945 pełnił obowiązki szefa tej instytucji.
28 sierpnia 1943 z chwilą przyjęcia do 1 Korpusu PSZ w ZSRR otrzymał stopień szeregowca. 1 lutego 1944 awansował na chorążego, a 1 maja tego roku na porucznika z pominięciem stopnia podporucznika. 17 czerwca 1944 dowódca 1 Armii WP ustalił okresy wysługi w stopniach oficerskich. Zgodnie z rozkazem dowódcy armii minimalny okres wysługi dla oficerów liniowych, pełniących służbę w oddziałach walczących, do sztabu korpusu włącznie wynosił: porucznika i kapitana – 3 miesiące, a dla oficerów liniowych, pełniących służbę w oddziałach walczących, do sztabu armii i frontu włącznie wynosił: majora 8 miesięcy i podpułkownika – 10 miesięcy. Piotr Jaroszewicz awans na kapitana otrzymał 27 lipca, a więc po przesłużeniu prawie trzech miesięcy w stopniu porucznika. We wrześniu 1944 przeniesiony został z dowództwa 2 DP do dowództwa 1 Armii WP. Majorem został w dniu 1 października 1944, dwa miesiące i trzy dni od ostatniego awansu. 3 listopada 1944 mianowany został do stopnia podpułkownika. 2 grudnia 1944 Naczelny Dowódca WP ustalił nowe zasady nadawania stopni oficerskich. Zgodnie z tymi zasadami okres wysługi w stopniu dla podpułkownika korpusu polityczno-wychowawczego pełniącego służbę w sztabie armii wynosił 18 miesięcy i mógł zostać skrócony do połowy. Piotr Jaroszewicz awans na pułkownika otrzymał 18 kwietnia 1945, a więc po przesłużeniu w stopniu podpułkownika niespełna sześciu miesięcy. Generałem został w wieku 36 lat (po przesłużeniu w wojsku jedynie 28 miesięcy).
29 października 1945 powołany został na stanowisko głównego kwatermistrza WP – III wiceministra obrony narodowej. 14 grudnia 1945 awansował na generała brygady. Wydział Polityki Zagranicznej Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) w swej analizie sytuacji w Polsce sporządzonej w kwietniu 1948 stwierdzał, że Piotr Jaroszewicz jest jednym z ministrów, który prezentuje „nacjonalistyczne dążenia”, przeprowadzając w wojsku akcję usuwania ze stanowisk dowódczych oficerów radzieckich[10].
W latach 1950–1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego do spraw planowania wojskowego. 11 listopada 1950 mianowany generałem dywizji. Następnie wyznaczony został do prac poza wojskiem. Z dniem 6 czerwca 1960 przeniesiony został do rezerwy.
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
Od 1944 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie (od 1948) należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[11].
W latach 1947–1985 poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. W latach 60. poseł regionu krośnieńskiego.
Od 1956 stały przedstawiciel Polski w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej oraz członek Komitetu Wykonawczego RWPG. W latach 1952–1970 wicepremier, w okresie 1954–1956 minister górnictwa oraz minister górnictwa węglowego. Od 1957 wiceprzewodniczący Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów oraz przewodniczący Komitetu Współpracy Gospodarczej z Zagranicą.
Od 1972 prezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (odwołany w 1980). W latach 1971–1981 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.
Od 1948 do 1980 zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR. W latach 1964–1970 był zastępcą członka, a w latach 1970–1980 członkiem Biura Politycznego KC PZPR. W lutym 1980 został usunięty na VIII Zjeździe PZPR przez Edwarda Gierka z funkcji premiera oraz z Biura Politycznego KC PZPR. W 1981 usunięty z PZPR.
W latach 1948–1951 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego[12].
Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany jako członek ekipy Edwarda Gierka.
Prezes Rady Ministrów (1970–1980)[edytuj | edytuj kod]
Premier od 23 grudnia 1970 do 18 lutego 1980.
W 1971 Rada Ministrów pod jego przewodnictwem podjęła uchwałę o anulowaniu decyzji Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z września 1946 o pozbawieniu obywatelstwa m.in. generałów Andersa, Kopańskiego, Chruściela i Maczka, a także Stanisława Mikołajczyka. Uchwała nie została jednak opublikowana[13].
Współautor tzw. manewru gospodarczego z 1976 polegającego na podwyżce cen żywności (połączonej z wprowadzeniem rekompensat) w związku z całkowitym oderwaniem się cen detalicznych żywności od kosztów produkcji rolnej. Decyzja o podwyżkach doprowadziła do protestu robotników w Ursusie i Radomiu. Po strajkach Piotr Jaroszewicz chciał ustąpić ze stanowiska premiera, ale został przekonany przez Edwarda Gierka do pozostania na tej funkcji[14].
W lutym 1980 został usunięty na VIII Zjeździe PZPR z funkcji premiera.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- chorąży – 1 lutego 1944
- porucznik (z pominięciem rangi podporucznika) – 1 maja 1944
- kapitan – 27 lipca 1944
- major – 1 października 1944
- podpułkownik – 3 listopada 1944
- pułkownik – 18 kwietnia 1945
- generał brygady – 14 grudnia 1945
- generał dywizji – 11 listopada 1950
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Budowniczych Polski Ludowej (18 lipca 1969)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1979)
- Order Krzyża Grunwaldu I klasy (8 października 1979)[16]
- Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, w tym w 1964[17])
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (12 lipca 1945)[18]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)[19]
- Order Krzyża Grunwaldu III Klasy (5 czerwca 1945)[20]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)[21]
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[22]
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (30 grudnia 1954)[23]
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaka Grunwaldzka
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)[24]
- Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (1960)[25]
- Medal „Zasłużony dla miasta Zabrza” (1975)[26]
- Złota honorowa odznaka Trybuny Robotniczej (1975)[26]
- Medal „Budowniczy Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego” (1973)[27]
- Medal im. Bolesława Rumińskiego (nadany przez Radę Główną Naczelnej Organizacji Technicznej, 1977)[28]
- Order Rewolucji Październikowej (Związek Radziecki, 1974)
- Order Przyjaźni Narodów (Związek Radziecki, 1979)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki)
- Odznaka „25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1970)[29]
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1972)
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1975)[30]
- Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” (Związek Radziecki, 1969)[31]
- Odznaka honorowa Radzieckiego Komitetu Weteranów Wojny (Związek Radziecki, 1974)[32]
- Wielki Krzyż Orderu Rewolucji Majowej (Argentyna, 1974)[33]
- Order Georgi Dimitrowa (Bułgaria, 1972)[34]
- Order Stara Płanina ze Wstęgą (Bułgaria, 1979)[35]
- Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972)[36]
- Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” (Czechosłowacja, 1947)[37]
- Gwiazda I klasy Czechosłowackiego Wojskowego Orderu Lwa Białego „Za zwycięstwo” (1949)[38]
- Medal 50-lecia Komunistycznej Partii Czechosłowacji (Czechosłowacja, 1971)[39]
- Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 1974)[40]
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja, 1975)[41]
- Wielka Wstęga Orderu Korony (Iran, 1974)[42]
- Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia, 1976)[43]
- Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia, 1977)[44]
- Order José Martí (Kuba, 1979)[45]
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Honorowe obywatelstwo Jasła (1965)[46]
- Honorowe obywatelstwo miasta Kołobrzeg (17 marca 1970)[47]
- Tytuł Honorowego Górnika Kopalni Wesoła (1959)[48]
- Honorowy członek Polskiego Związku Łowieckiego (1973)[49]
- Honorowy Tytuł Budowniczego Huty Katowice (1976)[50]
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Piotr Jaroszewicz był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Oksana z domu Stefurak (1914–1952), z którą miał syna Andrzeja i córkę Alinę. Drugą żoną była Alicja Solska-Jaroszewicz, z którą miał syna Jana.
W 1991 nakładem wydawnictwa „Fakt” ukazała się książka Bohdana Rolińskiego Przerywam milczenie...: 1939–1989, wywiad rzeka z Piotrem Jaroszewiczem[51].
Okoliczności śmierci[edytuj | edytuj kod]
Został zamordowany razem z żoną Alicją Solską w niewyjaśnionych okolicznościach, w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992, w swoim domu w Aninie przy ul. Zorzy 19 (pod tym adresem po wojnie mieszkał Julian Tuwim)[52]. Przed śmiercią był torturowany i finalnie uduszony poprzez zadzierzgnięcie paska na jego szyi[53]. Sprawców ani motywu nie wykryto, proces domniemanych zabójców zakończył się uniewinnieniem. Część materiału dowodowego w śledztwie została wykradziona z akt policyjnych, co stwierdzono w 2005[54][55].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A2-7-12)[56].
W 2007 Biuro Wywiadu Kryminalnego Komendy Głównej Policji postawiło tezę, że zabójstwo Jaroszewiczów miało związek z archiwum hitlerowskim, którego część Piotr Jaroszewicz zatrzymał w Radomierzycach w 1945 jako pułkownik WP, gdzie dotarł wraz z Tadeuszem Steciem (zm. 1993) i generałem Jerzym Fonkowiczem (zm. 1997, wszyscy zostali zamordowani w niewyjaśnionych okolicznościach). Według analityków policji dokumenty, które trafiły później do prywatnego archiwum Piotra Jaroszewicza, zawierały informacje kompromitujące polityków z różnych krajów[57].
W czerwcu 2017 wznowiono śledztwo w sprawie śmierci Jaroszewiczów[58][59]. W grudniu 2019 skierowano akt oskarżenia przeciwko trzem członkom tzw. gangu karateków. Morderstwo miało być dokonane na tle rabunkowym[60].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Do 29 kwietnia 1955 jako minister górnictwa.
- ↑ Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011, s. 73.
- ↑ a b c Informacje w BIP IPN.
- ↑ Dorota Kania: Cień tajnych służb. Kraków: Wydawnictwo M, 2013, s. 27. ISBN 978-83-7595-640-5.
- ↑ Stefan Korboński, W imieniu Kremla, Paryż 1956, s. 57.
- ↑ a b c Hubert Kozieł: Piotr Jaroszewicz. Kariera równie tajemnicza jak śmierć. rp.pl, 18 lipca 2019.
- ↑ a b Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 91.
- ↑ Mord w willi Tuwima. Sprawa Jaroszewiczów wciąż powraca. igimag.pl, 17 kwietnia 2018.
- ↑ Anna Sobór-Świderska, Jakub Berman. Biografia komunisty, Warszawa: IPN, 2009, s. 136, ISBN 978-83-7629-090-4, OCLC 836862492.
- ↑ Mirosław Szumiło, Roman Zambrowski 1909–1977, Warszawa: IPN, 2014, s. 227–228, ISBN 978-83-7629-621-0, OCLC 890410659.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ Prezesi. historiapolskiegotenisa.pl.
- ↑ „Rzeczpospolita” z 20 marca 1988.
- ↑ Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 95.
- ↑ Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 4, 19 lipca 1969. Kraków. [dostęp 2023-05-02].
- ↑ Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, 2005, s. 160.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, 2005, s. 167.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 („w II rocznicę P.K.W.N. w wyróżnieniu zasług na polu pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”).
- ↑ Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, 2005, s. 235.
- ↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 22, poz. 220 – Uchwała Rady Państwa z dnia 30 grudnia 1954 r. nr 0/1021 – na wniosek Ministerstwa Budownictwa Miast i Osiedli.
- ↑ Za Zasługi dla Warszawy, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 14, 18 stycznia 1960, s. 1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 4.
- ↑ a b Narada aktywu partyjno-gospodarczego województwa katowickiego, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 11, 14 stycznia 1975, s. 2.
- ↑ Wyrazy uznania dla załug zagłębia miedziowego, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 286, 3 grudnia 1973, s. 2.
- ↑ VII Kongres Techników Polskich rozpoczął obrady [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 91, 23-24 kwietnia 1977, s. 3.
- ↑ Z kraju, [w:] „Echo Krakowa”, nr 147, 25 czerwca 1970, s. 2.
- ↑ Medale radzieckie dla polskich przywódców, [w:] „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1.
- ↑ Euzebiusz Basiński, Polska-ZSRR. Kronika faktów i wydarzeń 1944–1971, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1973, s. 392.
- ↑ V Kongres ZBoWiD obraduje w Warszawie, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 109, 9 maja 1974, s. 3.
- ↑ Polsko-argentyńskie rozmowy, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 109, 9 maja 1974, s. 2.
- ↑ Umocnienie braterskiej przyjaźni polsko-bułgarskiej, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 268, 10 listopada 1972, s. 1–2.
- ↑ Spotkanie przywódców Polski i Bułgarii – rozpoczęcie rozmów plenarnych, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 24, 1 lutego 1979, s. 1.
- ↑ Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.
- ↑ Delegacja czechosłowacka wyjechała do Pragi, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 71, 12 marca 1947, s. 1.
- ↑ Odznaczenia generałów i oficerów WP orderami Republiki Czechosłowackiej, [w:] „Dziennik Zachodni”, nr 57, 27 lutego 1949, s. 2.
- ↑ Medale 50-lecia KPCz dla kierowniczych działaczy PZPR, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 174, 24–25 lipca 1971, s. 2.
- ↑ Rozpoczęcie polsko-fińskich rozmów plenarnych, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 277, 27 listopada 1974, s. 1–2.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Legia Honorowa. Zarys historii orderu. Ostrołęka 1997, s. 63.
- ↑ Drugi dzień wizyty premiera PRL w Iranie, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 265, 13 listopada 1974, s. 2.
- ↑ Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976.
- ↑ „Biuletyn Informacyjny”, T. 18. Wyd. 40–52, s. IR-11.
- ↑ Premier PRL przebywał w prowinicji Matanzas, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 69, 28 marca 1979, s. 1–2.
- ↑ Honorowi obywatele miasta Jasła. twojejaslo.pl, 3 stycznia 2017.
- ↑ Piotr Jaroszewicz, Bohdan Roliński, Przerywam milczenie, Warszawa 1991, s. 302.
- ↑ „Wiadomości Górnicze”, 1959, nr 10, s. 359.
- ↑ Halina Lisicka, Organizacje ekologiczne w polskich systemach politycznych, Wrocław 1997, s. 110.
- ↑ Uroczyste spotkanie z budowniczymi i załogą huty „Katowice”, [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 287, 15 grudnia 1976, s. 4.
- ↑ Bazy Biblioteki Narodowej. bn.org.pl.
- ↑ Joanna Czyż. Tajemnice Nowego Anina. „Wiadomości Sąsiedzkie”. Nr 14, s. 14–15. J-Property. ISSN 2082-3266.
- ↑ Tajemnica morderstwa Piotra Jaroszewicza. polskieradio.pl, 1 września 2017.
- ↑ Nie ma szans na znalezienie zabójców byłego premiera. wp.pl, 7 kwietnia 2008.
- ↑ Zamordowane śledztwo, „Rzeczpospolita”, 12–13 kwietnia 2008.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Jaroszewiczowie zginęli przez hitlerowskie akta?. wp.pl, 31 sierpnia 2007.
- ↑ Nowe śledztwo ws. Jaroszewiczów. Co wiemy o zbrodni?. onet.pl, 13 czerwca 2017.
- ↑ Wojciech Cieśla: Zabójstwo Jaroszewiczów 25 lat później: Zbrodnia prawie doskonała zmierza do rozwiązania?. newsweek.pl, 13 czerwca 2017.
- ↑ Członkowie „gangu karateków” oskarżeni o zabójstwo Jaroszewiczów. 27 lat po zbrodni. tvn24.pl, 19 grudnia 2019.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. PWN 1991
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. Toruń 2010
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu