Piotr Paweł Szymański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1 lutego 1857
Konsekrator	Antoni Melchior Fijałkowski
Współkonsekratorzy	Tadeusz Łubieński; Jan Teraszkiewicz
Konsekrowani biskupi
Józef Twarowski	21 grudnia 1857
Konstanty Ireneusz Łubieński	20 grudnia 1863
Współkonsekrowani biskupi
Walenty Baranowski	13 grudnia 1857
Jan Dekert	16 stycznia 1859
Henryk Ludwik Plater	23 stycznia 1859

Piotr Paweł Szymański
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	18 czerwca 1793
Data i miejsce śmierci	15 stycznia 1868 ; Łomża
	Biskup podlaski
Okres sprawowania	1856–1868
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zakon Braci Mniejszych Kapucynów
Prezbiterat	29 czerwca 1816
Nominacja biskupia	18 września 1856
Sakra biskupia	1 lutego 1857
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Paweł Beniamin Szymański OFMCap (ur. 18 czerwca 1793, zm. 15 stycznia 1868 w Łomży) – duchowny katolicki, kapucyn, prowincjał i komisarz generalny polskiej prowincji kapucynów, 18 września 1856 mianowany biskupem podlaskim (po siedemnastoletnim wakacie w diecezji), konsekrowany 1 lutego 1857^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Nie uległ władzom rosyjskim, bowiem był bezwzględnie posłuszny papieżowi i Stolicy Apostolskiej^[1]. Otaczał opieką unitów, nie zdołał zapobiec kasacie kilkunastu klasztorów w diecezji oraz konfiskacie majątków diecezjalnych. W maju 1867 diecezja podlaska została skasowana ukazem carskim, a biskup wywieziony do klasztoru kapucynów w Łomży, gdzie zmarł i został pochowany. Do Łomży przywiózł ze sobą ukryty obraz Matki Bożej z sanktuarium w Leśnej Podlaskiej (zastąpiony in situ kopią)^[2].

Ewa Jabłońska-Deptuła uważa, że był jedyną wielką osobowością wśród polskich kapucynów lat dwudziestych XIX wieku, a jego szczególna zasługę stanowiło zreformowanie zakonu. Mimo tego padał ofiara krytyki i intryg. Maria Jehanne Wielopolska wydała w 1913, opatrzony przedmową Stefana Żeromskiego, paszkwil Kryjaki, w którym rozdział poświęciła księdzu Stanisławowi Brzósce. W części tej stworzyła szeroko potem rozpowszechniony mit o rzekomo wrogim doń nastawieniu biskupa Szymańskiego. Było to źródło późniejszej dezinformacji, wykorzystywane chętnie przez publicystów antyklerykalnych i marksistowskich, w tym m.in. Romana Wareckiego (Ołtarz i tron. Szkice historyczne, 1960), Józefa Siemka (Śladami klątwy, 1966), czy anonimowego dzinnikarza Trybuny Ludu (22 maja 1955)^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b http://mazowsze.hist.pl/33/Szkice_Podlaskie/712/1996/24703/
↑ ^a ^b Jerzy M. Cygan, Beniamin Szymański, kapucyn, biskup podlaski, w: Szkice Podlaskie, Siedleckie Towarzystwo Naukowe, Siedlce 1996, s. 112-113, 118, ISBN 83-87103-05-5

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rys Historyczny Dziejów Diecezji Siedleckiej. diecezja.radiopodlasie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-06)].
Bishop Piotr Pawel Beniamin Szymański, O.F.M. Cap. [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2014-05-01] (ang.).
Biskupi w Janowie. Mojepodlasie.friko.pl. [dostęp 2014-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-01)].

[:0-1] ttp://mazowsze.hist.pl/33/Szkice_Podlaskie/712/1996/24703/

[:1-2] Jerzy M. Cygan, Beniamin Szymański, kapucyn, biskup podlaski, w: Szkice Podlaskie, Siedleckie Towarzystwo Naukowe, Siedlce 1996, s. 112-113, 118, ISBN 83-87103-05-5

[1]

[2]

Biskupi diecezjalni janowscy	Feliks Łukasz Lewiński (1819–1825) Jan Marceli Gutkowski (1826–1842) Piotr Paweł Szymański (1856–1867)
Biskupi diecezjalni siedleccy	Henryk Przeździecki (1918–1939) Ignacy Świrski (1946–1968) Jan Mazur (1968–1996) Jan Wiktor Nowak (1996–2002) Zbigniew Kiernikowski (2002–2014) Kazimierz Gurda (od 2014)
Biskupi pomocniczy	Franciszek Lewiński (1826–1854) Józef Twarowski (1857–1868) Czesław Sokołowski (1919–1940) Marian Jankowski (1948–1962) Wacław Skomorucha (1963–1992) Alojzy Orszulik (1989–1992) Henryk Tomasik (1993–2009) Piotr Sawczuk (2013–2019) Grzegorz Suchodolski (od 2020)