Połać dachowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Połać dachowa – górna powierzchnia dachu, płaska lub w przybliżeniu płaska^[1][2]. Linie ograniczające połacie w zależności od ich umiejscowienia to:

• okap – najniższa, najczęściej pozioma krawędź połaci, do której przymocowuje się rynny;
• kalenica (grzbiet) – górna krawędź połaci na przecięciu dwóch połaci dachowych;
• krawędź szczytowa – górna, bądź boczna krawędź połaci na przecięciu połaci ze ścianą szczytową, która może wychodzić nad dach, albo jest nim przykryta;
• naroże – skośna krawędź wypukła na przecięciu dwóch połaci;
• kosz – krawędź wklęsła na przecięciu dwóch połaci (linia koszowa), spływa do niej woda z połaci, przez co musi być nachylona^[1].

Nachylenie połaci dachowej uzależnione jest od miejscowych warunków klimatycznych^[1].

Szczególnymi rodzajami połaci jest przyczółek i naczółek.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Witold Szolginia:  Architektura i budownictwo. 1982. ISBN 83-204-0291-3.