Poemat filozoficzny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Poemat filozoficzny – gatunek literatury dydaktycznej zbliżony do poematu dydaktycznego, stanowiący wierszowany wykład określonej doktryny filozoficznej, a czasem także światopoglądowej lub naukowej.

Pierwsze teksty filozoficzne Zachodu miały postać poematów filozoficznych. Prawdopodobnie najstarszym z nich był poemat Περὶ φύσεως (Peri physeos, O naturze) Anaksymandra. Zwyczaj ujmowania swoich myśli w formę poematu był powszechny wśród przedsokratejskich filozofów przyrody, a większość powstałych utworów także nosiła tytuł Περὶ φύσεως. Od zwyczaju tego odeszli sofiści – w późniejszej filozofii starożytnej poematy filozoficzne stały się rzadsze (najsławniejszym z nich jest De rerum natura Lukrecjusza), a w filozofii późniejszej zanikły niemal całkowicie.