Polonia w Nowej Zelandii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polonia w Nowej Zelandii
Populacja

ok. 4 tys.

Miejsce zamieszkania

Nowa Zelandia

Język

polski, angielski

Grupa

Polacy

Multimedia w Wikimedia Commons
Polscy uchodźcy w Wellington, 1944
Polscy uchodźcy w Wellington, 1944
Polscy uchodźcy w Wellington, 1944
Polonia w Dunedin
Polonia w Auckland

Polonia w Nowej Zelandii – Polacy i Nowozelandczycy pochodzenia Polskiego.

Nowozelandzka Polonia szacowana jest obecnie na ok. 4 tys. osób[1] i skupia się głównie w Wellington i Auckland[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

XVIII wiek[edytuj | edytuj kod]

Historia stosunków polsko-nowozelandzkich rozpoczęła się w XVIII wieku, kiedy to w czasie podróży dookoła świata, na pokładzie H.M.S. Resolution, kapitanowi Jamesowi Cookowi towarzyszyli dwaj botanicy Jan i jego syn Jerzy Forsterowie – obaj pochodzenia polskiego. Załoga dotarła do brzegów Nowej Zelandii[3].

Pierwsza duża grupa polskich osadników przybyła do Nowej Zelandii statkiem Friedeburg, który przybył z Hamburga do Lyttelton 30 sierpnia 1872 r[3].

Pierwsi Polacy osiedlili się w okolicy Christchurch[3].

XIX wiek[edytuj | edytuj kod]

Kolejną dużą grupą polskich osadników, była załoga statku, który wpłynął do Port Chalmers 6 grudnia 1872 roku[3].

Większość Polaków osiedliła się w regionie Otago, niedaleko Dunedin, a także w Taranaki na Wyspie Północnej, głównie w Inglewood[3].

XX wiek[edytuj | edytuj kod]

Spis ludności z 1921 wykazał 399 osób z Polski mieszkających na terenie Nowej Zelandii[2].

W 1940 roku, z inicjatywy Augusta Zaleskiego utworzono konsulaty RP w Australii i Nowej Zelandii. Konsulem Generalnym w Nowej Zelandii został mianowany dr Kazimierz Wodzicki[3].

W 1941 roku, Nowa Zelandia zgodziła się przyjąć grupę 733 polskich dzieci, głównie sierot i półsierot oraz ich opiekunów, aż do zakończenia wojny[3].

Po wojnie w Nowej Zelandii przebywało ok. 850 Polaków (w tym ok. 200 żołnierzy Drugiego Korpusu)[1].

W 1966 r. otwarto w Wellingtonie Konsulat Generalny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[3].

1 marca 1973 r. oficjalnie nawiązano stosunki dyplomatyczne między Polską, a Nową Zelandią na poziomie ambasady[3].

III RP[edytuj | edytuj kod]

W 2005 roku Nowa Zelandia otworzyła swoją Ambasadę w Warszawie[3].

Obecnie Polonia w Nowej Zelandii liczy ok. 4 tysięcy osób[1]. Polacy organizują się w stowarzyszeniach i klubach, organizują wydarzenia kulturalne. W Nowej Zelandii działają polskie szkoły, a trzy kościoły oferują wiernym msze w języku polskim[1].

W Wellington znajduje się polska ambasada, a w Auckland i Christchurch konsulaty honorowe RP[3].

Instytucje polskie działające w Nowej Zelandii[edytuj | edytuj kod]

W Nowej Zelandii działają liczne polskie instytucje, m.in.[3]:

  • Stowarzyszenie Polaków w Wellingtonie
  • Stowarzyszenie Polaków w Auckland
  • Stowarzyszenie Polaków w Christchurch
  • Dunedin – Polish Heritage of Otago and Southland Trust
  • Organizacja polonijna w Waikato (Hamilton)
  • Organizacja polonijna w Tauranga
  • Federacja Polskich Organizacji w Nowej Zelandii
  • Muzeum Polskiego Dziedzictwa
  • Polish for Kids (Wairarapa)
  • Stowarzyszenie Polskich Kombatantów
  • Gazeta Polonia
  • Polsko-Nowozelandzkie Stowarzyszenie Biznesu POLANZ
  • Portal poświęcony historii polskich imigrantów w Nowej Zelandii
  • Fundacja „Between The Waters – Polish Legacy in New Zealand”

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Polacy w Nowej Zelandii [online], polonia.org [dostęp 2020-05-03] (pol.).
  2. ↑ a b Nowa Zelandia. Polonia i Polacy, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-05-03].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Polska w Nowej Zelandii [online], MSZ.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Polacy na świecie
Autochtoniczni Polacy poza RP
Polonia w Europie
Polonia poza Europą

Polska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Polonia_w_Nowej_Zelandii&oldid=73198159”