Polska Marynarka Wojenna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polska Marynarka Wojenna
Państwo

 Polska

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Nazwa skrócona

MW

Data utworzenia

1939

Data likwidacji

1947

Bandera

Proporzec

Najwyższe dowództwa
Cywilne

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Wojskowe

Kierownictwo Marynarki Wojennej

Polska Marynarka Wojenna – rodzaj polskich sił zbrojnych, działających z terytorium Francji, Wielkiej Brytanii i innych państw koalicji antyhitlerowskiej w latach 1939–1947. Formalnie nazwa ta objęła okręty i personel Marynarki Wojennej na mocy Układu między rządami Rzeczypospolitej Polskiej i Zjednoczonego królestwa w sprawie utworzenia Oddziału Polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii, zawartego 18 listopada 1939 przez rząd Sikorskiego[1].

11 października 1939 premier gen. dyw. Władysław Sikorski rozkazał odtworzyć Marynarkę Wojenną w ramach Polskich Sił Zbrojnych. Z oficerów, którym udało się przedostać przez Rumunię do Francji, utworzono w Paryżu Kierownictwo Marynarki Wojennej, początkowo składające się z Wydziału Marynarki Wojennej i Wydziału Marynarki Handlowej. Po przeniesieniu do Londynu na początku 1940 w KMW istniały następujące Referaty: Organizacyjno-Wyszkoleniowy, Personalny, Techniczny i Zaopatrzenia Materiałowego oraz Budżetowo-Finansowy i Marynarki Handlowej. Od 1941 zwierzchnictwo nad komórkami organizacyjnymi KMW było podzielone pomiędzy zastępcę szefa KMW – referaty planowania, szefa Sztabu KMW – referaty operacyjno-organizacyjne oraz szefa Administracji MW – referaty techniczne, zaopatrzenia i finansowe. Ostatnia reorganizacja KMW miała miejsce w 1945, kiedy kompetencje zastępcy szefa przejął I zastępca szefa, a szefa Sztabu II zastępca szefa. Równocześnie utworzono Inspektorat Wyszkolenia.

3 marca 1947 roku szef Kierownictwa Marynarki Wojennej wiceadmirał Jerzy Świrski wydał ostatni rozkaz dzienny, w którym stwierdził, że ostatnim dniem istnienia Polskiej Marynarki Wojennej będzie 31 marca 1947 roku oraz poinformował podwładnych, że kontradmirał Józef Unrug z dniem 8 marca 1947 roku obejmie stanowisko zastępcy inspektora generalnego PKPR do spraw personelu Marynarki Wojennej. Na podstawie tego rozkazu 15 marca 1947 Kierownictwo Marynarki Wojennej zostało rozwiązane, obowiązki KMW przejął Urząd Zastępcy Inspektora Generalnego PKPR do spraw personelu Marynarki Wojennej oraz Komisja Likwidacyjna Marynarki Wojennej[2].

Podczas II wojny światowej Polska Marynarka Wojenna uczestniczyła, wspierając aliantów, we wszystkich ważnych operacjach morskich. Polskie okręty przebyły łącznie około 1,21 miliona mil morskich, eskortując 787 konwojów oraz przeprowadzając 1162 patrole i operacje bojowe[3].

Jednostki pływające Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1939–1946

[edytuj | edytuj kod]

typ Grom, niszczyciel

typ brytyjski G, niszczyciel

typ brytyjski N, niszczyciel

typ brytyjski M, niszczyciel

typ brytyjski Hunt II, niszczyciel eskortowy

typ francuski Bourrasque (Simoun), niszczyciel

typ Orzeł, okręt podwodny

typ amerykański S 1, okręt podwodny

typ brytyjski U, okręt podwodny

trałowce różnego typu (grupa traulerów)

    • P-1,
    • P-2,
    • P-3,
    • P-4,
    • P-5,
    • P-6,
    • P-7,
    • P-8,
    • P-9,
    • P-10,
    • P-11,
    • P-12

typ Wilia, okręt szkolny

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Archiwum Akt Nowych, Ambasada RP w Londynie, sygn. 1365, s. 33–35.
  2. Ciesielski, Pater i Przybylski 1992 ↓, s. 126.
  3. HISTORIA MARYNARKI WOJENNEJ RP. [w:] Marynarka Wojenna RP [on-line]. Marynarka Wojenna RP., 2004. [dostęp 2017-01-05]. (pol.).
  4. Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa 1975.
  5. Lipiński Jerzy: Druga wojna światowa na morzu. Gdańsk 1970.
  6. Pertek Jerzy: Wielkie dni małej floty. Poznań 1976.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Czesław Ciesielski, Walter Pater, Jerzy Przybylski: Polska Marynarka Wojenna 1918-1980. Zarys dziejów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83110822022.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Polska Marynarka w II Wojnie Światowej, serwis specjalny Polskiego Radia