Polska Partia Zielonych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polska Partia Zielonych
Skrót	PPZ
Lider	Janusz Bryczkowski (1988–1992), Wiesław Kossakowski (1992–1999)
Data założenia	10 grudnia 1988
Data rozwiązania	15 kwietnia 1999
Ideologia polityczna	zielona polityka

Polska Partia Zielonych (PPZ) – ugrupowanie polityczne utworzone 10 grudnia 1988 w Krakowie przez m.in. grupę działaczy Polskiego Klubu Ekologicznego. Wśród jego twórców byli m.in. Jerzy Rościszewski, Andrzej Bulicz, Janusz Bryczkowski, Leszek Konarski i Henryk Sobański, którzy zostali wybrani na współprzewodniczących partii. Działała do 1999.

Historia[edytuj | edytuj kod]

PPZ była pierwszą deklarującą odwołanie do ruchu Zielonych partią w bloku wschodnim. Od początku jej działaniom towarzyszyły konflikty między działaczami reprezentującymi często przeciwne sobie poglądy, które były przyczyną m.in. braku udziału partii w wyborach parlamentarnych w 1989. W wyborach prezydenckich rok później partia zadeklarowała chęć startu, ale jej kandydat Janusz Bryczkowski nie zebrał wymaganej liczby podpisów poparcia. W wyborach samorządowych w tym samym roku PPZ zdobyła mandaty radnych w kilku miastach wojewódzkich.

W wyborach parlamentarnych w 1991 PPZ wzięła udział w koalicji z Polską Partią Ekologiczną. Koalicja ta otrzymała 0,63% głosów i nie uczestniczyła w podziale mandatów. W 1992 z partii został wykluczony Janusz Bryczkowski, którego na funkcji przewodniczącego PPZ zastąpił Wiesław Kossakowski. W wyborach parlamentarnych w 1993 uzyskał on mandat z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego, jednak w trakcie kadencji partia weszła w skład Sojuszu Lewicy Demokratycznej (będącego wówczas koalicją), w wyniku czego zasiadł w klubie SLD. W wyborach w 1997 z listy SLD mandat posła uzyskał Bogumił Borowski. Po powołaniu w 1999 partii SLD, PPZ weszła w jej skład.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Katarzyna Dulko, Dyskurs ekologiczny w praktyce wybranych zielonych partii politycznych, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 2006.