Prawdziwy koniec wielkiej wojny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prawdziwy koniec wielkiej wojny — polski film obyczajowy z 1957 roku w reżyserii Jerzego Kawalerowicza, zrealizowany na podstawie opowiadania Jerzego Zawieyskiego.

Treść[edytuj | edytuj kod]

Róża, młoda i piękna kobieta wiąże się z profesorem Stęgieniem, sądząc, że jej mąż Juliusz zginął w obozie koncentracyjnym. Jednak Juliusz wraca jako wrak człowieka wyniszczony fizycznie i psychicznie. Róża nie chce skrzywdzić Juliusza, ale nie wyobraża sobie też dalszego życia z nim.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

• Lucyna Winnicka - Róża Zborska
• Janina Sokołowska - Gosposia Józia
• Roland Głowacki - Juliusz
• Andrzej Szalawski - profesor Stęgień
• Olga Bielska - Irena
• Helena Dąbrowska - kwiaciarka
• Janina Jabłonowska - żona psychiatry
• Kazimierz Dębowski - psychiatra Ludwik
• Edward Gliński - dozorca Szymek

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Prawdziwy koniec wielkiej wojny w bazie Filmweb
• Zdjęcia z filmu Prawdziwy koniec wielkiej wojny w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”