Przejście na drugie okrążenie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przejście na drugie okrążenie (ang. go-around) – procedura przerwanego lądowania samolotu znajdującego się na końcowej ścieżce podejścia prostej do pasa.

Decyzję o przejściu na drugie okrążenie podejmuje pilot w sytuacji, gdy uzna, że lądowanie może zakończyć się niepowodzeniem, bądź na polecenie służb kontroli ruchu lotniczego. W każdej z tych sytuacji konieczne jest potwierdzenie (ang. read-back) przez drugą osobę. Piloci włączają wtedy pełną moc silników, podnoszą nos maszyny do góry, zmniejszają kąt wychylenia klap oraz obowiązkowo informują o tym kontrolę lotów.

Termin ten wywodzi się z tradycyjnej organizacji ruchu nad lotniskiem w lotach z widocznością w tak zwany krąg nadlotniskowy, gdzie po decyzji przerwaniu lądowania pilot wykonuje drugie okrążenie, aby ponownie znaleźć się na prostej do pasa. W lotach wykonywanych zgodnie z przepisami dla lotów według wskazań przyrządów (IFR) zamiast dosłownego „drugiego okrążenia nad lotniskiem” pilot wykonuje zgodnie z opublikowaną na mapach podejścia (ang. approach chart) dla danego lotniska procedurę nieudanego podejścia do lądowania (ang. missed approach) która pozwoli na bezpieczne wykonanie ponownego podejścia lub wyprowadzi statek powietrzny na punkt oczekiwania (ang. holding point), gdzie samolot oczekiwać będzie na możliwość ponownego podejścia do lotniska wykonując tzw. holding.