Przekrój poprzeczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przekrój poprzeczny – dwuwymiarowy (najczęściej płaski) przekrój ciała. Opisanie kształtu tego przekroju oraz określenie jego zmienności na długości przecinanego ciała (pręta), w pełni określa jego kształt. W najbardziej dosłownym znaczeniu przekrojem poprzecznym nazywamy obraz przedmiotu widziany po jego przecięciu, np. obraz słojów wewnątrz ściętego pnia drzewa.

W mechanice[edytuj | edytuj kod]

Patrz: przekroje poprzeczne.

W geometrii[edytuj | edytuj kod]

Przekrój poprzeczny lub po prostu przekrój jest to figura płaska będąca częścią wspólną trójwymiarowej bryły i płaszczyzny przecinającą tę bryłę.

W technice[edytuj | edytuj kod]

Stanowi jeden z ważniejszych elementów rysunku technicznego.

W medycynie[edytuj | edytuj kod]

W celu dokładnego diagnozowania zmian w organizmie można zobrazować całą serię jego przekrojów poprzecznych przy pomocy promieni rentgenowskich. Metoda ta nosi nazwę tomografii komputerowej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

TadeuszT. Dobrzański TadeuszT., PiotrP. Różański PiotrP., Rysunek techniczny maszynowy, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2006, ISBN 83-204-3263-4, OCLC 749845677 .