Przyrostek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy językoznawstwa. Zobacz też: sufiks (informatyka).

Przyrostek, sufiks (z łac. suffixus „dołączony” od sub „pod” i fixus „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówką fleksyjną^[1]). Mimo to ścisłe rozgraniczenie morfemów gramatycznych i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe^[2]. Danemu wyrazowi może towarzyszyć jeden, kilka lub brak sufiksów („sufiks zerowy”).

Przyrostki (sufiksy) razem z przedrostkami (prefiksami), wrostkami (infiksami) i międzyrostkami (interfiksami) wchodzą w skład zrostków (afiksów), czyli tych morfemów słowotwórczych, które odpowiadają za tworzenie wyrazów pochodnych^[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz hasła sufiks i przyrostek w Wikisłowniku

• formant
• międzyrostek
• przedrostek
• postfiks
• wrostek

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Renata Grzegorczykowa: Gramatyka współczesnego języka polskiego Morgologia. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999.
• Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.