Psychotraumatologia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Psychotraumatologia – dziedzina psychologii zajmująca się osobami doświadczającymi traumy[1] – badaniem zjawisk i mechanizmów występujących po doświadczeniu sytuacji, która zagrażała zdrowiu lub życiu, pomocą osobom, które doświadczyły tego rodzaju sytuacji i kryzysów oraz metodami pracy i rozumienia zjawisk psychicznych związanych z traumą[2].

Psychotraumatologia znajduje zastosowanie m.in. w pracy socjalnej, w instytucjach pomocy psychologicznej oraz zajmujących się terapią uzależnień, jak również w pracy nauczycielskiej albo w działalności pedagogów szkolnych. Nauka służyć może pomocą w opiniowaniu sądowym czy odszkodowawczym[2]. Rozwinęła się znacząco po II wojnie światowej[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pomorskie Centrum Terapeutyczno-Prawne, Słownik pojęć psychotraumatologicznych
  2. a b Wyższa Szkoła Bankowa w Gdańsku, Opis kierunku
  3. Bogusław Borys, Sytuacje ekstremalne i ich wpływ na stan psychiczny człowieka, w: Via Medica. Psychiatria, tom 1, nr 2/2004, s. 103, ISSN 1732-9841