Puchar Świata w Rugby 2011 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Puchar Świata w Rugby 2011
2011 IRB Rugby World Cup
2007 2015
Ilustracja
Dyscyplina

rugby union

Organizator

IRB

Szczegóły turnieju
Gospodarz

 Nowa Zelandia

Otwarcie

9 września 2011, Auckland

Zamknięcie (finał)

23 października 2011, Auckland

Liczba drużyn

20 (z 6 konfederacji)

Liczba aren

13 (w 12 miastach)

I miejsce

 Nowa Zelandia

II miejsce

 Francja

III miejsce

 Australia

Statystyki turnieju
Liczba meczów

48

Liczba punktów

2216 (46,17 na mecz)

Oglądalność

1 477 294 (30 777 na mecz)

Najlepiej punktujący

Południowa Afryka Morné Steyn (62)

Najwięcej przyłożeń

Anglia Chris Ashton (6)
Francja Vincent Clerc (6)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Maoryski trębacz rozpoczynający każde spotkanie Pucharu Świata

Puchar Świata w Rugby 2011 – siódmy Puchar Świata, zawody o randze mistrzostw świata w rugby union rozgrywane co cztery lata. Organizowany przez Nową Zelandię siedmiotygodniowy turniej rozpoczął się 9 września ceremonią otwarcia podkreślającą bogatą historię i różnorodność kulturową tego kraju, natomiast finał odbył się w Auckland na Eden Park 23 października 2011 roku. W turnieju zwyciężyła drużyna gospodarzy, w finale pokonując Francuzów 8–7, podczas gdy obrońcy tytułu, zespół RPA, odpadł w ćwierćfinale po porażce z Australią. Był on największymi zawodami sportowymi w historii tego kraju.

Wybór gospodarza[edytuj | edytuj kod]

Na początku października 2004 roku IRB potwierdził zainteresowanie organizacją turnieju ze strony trzech związków rugby – z Japonii, RPA i Nowej Zelandii – oraz ogłosił szczegółowy harmonogram wyłonienia gospodarza tych zawodów[1][2]. Wstępne zgłoszenia chętnych do zorganizowania siódmej edycji Pucharu Świata IRB przyjmował do 31 stycznia 2005 roku. Zainteresowanie potwierdziły wówczas te trzy związki, a następnie złożyły oficjalne kandydatury w wyznaczonym terminie 13 maja 2005 roku[3][4][5].

Japonia początkowo była uważana za najpoważniejszego kandydata do organizacji tego turnieju. Swój wniosek argumentowała gotową infrastrukturą zbudowaną na MŚ w piłce nożnej w 2002 roku, doświadczeniem w organizacji wielkich imprez, wytykając jednocześnie IRB organizację Pucharu Świata jedynie w krajach z najwyższego szczebla rozgrywek[6]. RPA, której delegacją dowodził triumfator Pucharu Świata 1995, Francois Pienaar[7], przekonywała do swojej kandydatury budowanymi wówczas na MŚ 2010 pojemnymi stadionami, prognozowanymi rekordowymi zyskami oraz wsparciem wielkich firm i rządu. Dodatkowym atutem było posiadanie tej samej strefy czasowej co Europa, pomagającej przyciągnąć przed telewizory miliony widzów[8]. Delegacja Nowej Zelandii, w składzie której znaleźli się między innymi premier Helen Clark, prezes NZRU, Jock Hobbs, oraz dwóch zawodników: ówczesny kapitan reprezentacji, Tana Umaga, oraz legenda All Blacks lat sześćdziesiątych XX wieku, Colin Meads[9], z kolei postawiła na wszechobecność rugby w tym kraju, pasję do tego sportu i jego wpływ na kształtowanie się ducha narodu, sukces tournée British and Irish Lions oraz fakt, że w przyszłości turniej ten może być zbyt duży dla zorganizowania przez mniejsze kraje[10].

Latem 2005 roku w krajach kandydujących gościły inspekcje techniczne IRB, natomiast decyzja wskazująca organizatora turnieju miała zapaść podczas spotkania zarządu IRB 17 listopada 2005 roku w Dublinie[5]. Jako że po raz pierwszy w historii wybór miał nastąpić spośród trzech kandydatów, w pierwszej rundzie tajnego głosowania odpadał ten z najmniejszą liczbą głosów, po czym odbyć się miała druga runda głosowania, przy czym zainteresowane związki nie miały prawa głosu. Stwierdzony przez niezależnego audytora wybór gospodarza imprezy miał być ogłoszony na specjalnej konferencji prasowej[11]. W pierwszej rundzie głosowania najmniej głosów dostała RPA odpadając z rywalizacji, w drugiej zaś Nowa Zelandia zdobyła więcej głosów niż Japonia[12][13][14]. Przewodniczący zarządu IRB, Syd Millar, ogłosił zatem oficjalnie przyznanie Nowej Zelandii prawa do organizacji siódmego Pucharu Świata.

Już po tej decyzji IRB otrzymał pismo z brytyjskiej kancelarii prawniczej, częściowo opublikowane w The Sunday Times, domagające się – rzekomo w imieniu Asian Rugby Football Union, którego Japonia jest członkiem – anulowania wyniku głosowania przyznającego Nowej Zelandii prawa do organizacji turnieju i przeprowadzenie nowego do końca marca 2006 roku ze względu na brak przejrzystości samego procesu głosowania oraz na handel głosami, przede wszystkim pomiędzy Irlandią a Nową Zelandią[15][16]. Władze New Zealand Rugby Union nazwały te zarzuty całkowitym nonsensem[17], oskarżenia odrzucił też irlandzki związek[18], Japończycy zaś zaprzeczyli zarówno chęci ponownego zorganizowania głosowania, jak i jakiemukolwiek zaangażowaniu w sprawę tej petycji[19].

Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]

Turniej – w ramach przeciwdziałania nieuczciwym praktykom marketingowym i zakazanym praktykom w zakresie sprzedaży biletów – został objęty prawną ochroną dla ważnych imprez[20][21], organizatorzy dodatkowo rozpoczęli kampanię zniechęcającą do zakupu biletów od nieautoryzowanych dystrybutorów[22]. W grudniu 2009 roku podano do wiadomości przedziały cenowe biletów: najtańsze normalne wejściówki na fazę grupową kosztowały trzydzieści NZD z ulgowymi o połowę tańszymi, zaś możliwość zobaczenia finału wyceniona została w granicach 390–1250 NZD[23]. Całkowita liczba biletów (brutto) dostępnych na mecze turnieju wynosiła 1,74 miliona, netto zaś – po odjęciu miejsc zarezerwowanych dla mediów, VIP-ów itp. – wynosiła 1,65 miliona. W pierwszej kolejności część biletów trafiła do pakietów meczowo-hotelowo-wycieczkowych, drugą uprzywilejowaną grupą były osoby posiadające sezonowe karnety lub loże na poszczególnych stadionach – odpowiednio w styczniu–lutym oraz marcu 2010 roku. Pozostałe bilety sprzedawane były w czterech transzach. W pierwszej fazie – na przełomie kwietnia i maja 2010 roku – fani mogli zamawiać zestawy biletów na wszystkie mecze na danym obiekcie lub wszystkie mecze danej drużyny w rozgrywkach grupowych oraz dodatkowo na ćwierćfinały i mecz o trzecie miejsce, w drugiej zaś – na przełomie września i października 2010 roku – o pojedyncze bilety na wszystkie spotkania z wyjątkiem półfinałów i finału. Na początku 2011 roku osoby, które zakupiły bilety w dwóch pierwszych fazach, mogły aplikować o wejściówki na decydującą fazę, które były przyznawane w losowaniu, natomiast reszta niesprzedanych biletów do ogólnej sprzedaży miała trafić w połowie tegoż roku[24][25]. Globalna sprzedaż wejściówek zaczęła się pięćset dni przed rozpoczęciem zawodów[26] i już pierwszego dnia spłynęło dwadzieścia pięć tysięcy aplikacji przekładających się na dziewięćdziesiąt tysięcy biletów[27]. Poziom pół miliona sprzedanych biletów – wartych 76 mln NZD – przekroczono z końcem pierwszej fazy sprzedaży[28], dziewięćset tysięcy o łącznej wartości 200 mln NZD pod koniec czerwca 2011 roku[29], zaś milion – oznaczający 220 mln NZD wartościowo, czyli 82% zakładanego celu – osiągnięto tydzień później, tuż po rozpoczęciu ostatniej fazy sprzedaży[30].

Była to największa impreza sportowa, która kiedykolwiek gościła w Nowej Zelandii[31], przyćmiewając między innymi Puchar Świata w Rugby 1987, Igrzyska Wspólnoty Narodów 1990 czy tournée British and Irish Lions w roku 2005. Rząd spodziewał się więc przyjazdu początkowo sześćdziesięciu, a następnie około dziewięćdziesięciu pięciu tysięcy zagranicznych kibiców[32][33], a ostatecznie zjawiło się ich sto trzydzieści trzy tysiące[34][35]. Sprzedano 87% dostępnych biletów, a przychód z ich sprzedaży, 268,7 mln NZD, nieznacznie przekroczył zakładany przed turniejem poziom[36][37]. Zagraniczni turyści wykupili biliety za 30% tej wartości[35], a sam finał odpowiadał za przychód w wysokości ponad 50 mln NZD[36]. Ogółem cały turniej przyniósł przychód na poziomie 90 mln GBP przy estymacji o 10 mln niższej[37], a strata organizatorów okazała się niższa o dwadzieścia procent od pierwotnych założeń wynosząc 31,3 mln NZD[38]. Raport zamówiony przez nowozelandzki rząd podkreślił znaczące przekroczenie oczekiwań organizatorów zarówno pod względem sportowym, jak i ekonomicznym – wpływ turnieju na gospodarkę szacowany był na 1,73 miliarda NZD oraz utrzymanie blisko trzydziestu tysięcy miejsc pracy na rok[39][40].

Do sprawnego przeprowadzenia zawodów potrzebna była pomoc ponad pięciu tysięcy wolontariuszy, proces ich rekrutacji rozpoczął nowozelandzki premier John Key na początku czerwca 2010 roku, a ambasadorem tego programu mianowano triumfatora Puchar Świata 1987, Michaela Jonesa[41]. W całym kraju zostało zorganizowanych 38 sesji przybliżających wymagania i benefity[42], zgłoszenia były przyjmowane od połowy lipca tego roku[43], a ostatecznie przy turnieju pracowało ponad pięć i pół tysiąca wolontariuszy[44].

Ceremonia otwarcia została przygotowana przez firmę Davida Atkinsa, odpowiedzialnego m.in. za ceremonię otwarcia ZIO 2010[45] i podkreślała ona bogatą historię i różnorodność kulturową Nowej Zelandii[46]. Na potrzeby turnieju zaprojektowano także specjalną czcionkę oraz branding wykorzystujący utożsamiane z maoryską kulturą motywy mangopare i koru[47][48], które pojawiły się m.in. na biletach[49]. Przedmeczowe hymny poszczególnych reprezentacji były wykonywane przez lokalne chóry[50]. Oficjalny album został wydany 9 sierpnia 2011 roku, a wykonawczynią nagrywanego na każdą edycję turnieju utworu World in Union była Hayley Westenra[51].

Puchar Świata 2011 był oglądany przez większą liczbę młodych ludzi i kobiet niż którykolwiek z poprzednich turniejów, zaś ogólna liczba obejrzanych transmisji wzrosła o 60%. Sam finał zgromadził największą widownię w historii nowozelandzkiej telewizji osiągając udział 98%, a we Francji pomimo wczesnej pory odpowiednio 82% stanowiąc rekordowy wynik w roku kalendarzowym. O 6% wzrosła natomiast liczba widzów w przedziale 5-45 lat, a udział kobiet zwiększył się z 25% do 45%. Przynajmniej piętnaście minut turniejowego meczu obejrzało 73% francuskiej populacji, australijski Fox Sports zanotował rekordową oglądalność w płatnej telewizji podczas półfinałowego pojedynku pomiędzy Wallabies i All Blacks. Wzrosty na wschodzących rynkach w Afryce, Ameryce i Azji wyniosły w porównaniu do poprzedniego Pucharu Świata odpowiednio 250%, 56% i 25%. Ogólna liczba godzin transmisji zwiększyła się z 8449 do 14 595, a turniej był transmitowany w 207 terytoriach – w tym w antarktydzkiej Scott Base – co stanowiło wzrost w tym samym okresie z 202 terytoriów[52].

Oficjalna aplikacja turnieju była dostępna na następujące urządzenia i systemy operacyjne: BlackBerry, PlayBook, iPhone, iPad, Android i Windows Phone 7[53], zaś oficjalny profil zawodów na Facebooku zdobył ponad milion fanów[54]. Strategia docierania do kibiców za pomocą aplikacji mobilnych i tabletowych oraz aktywności na platformach społecznościowych (Facebook, Twitter, YouTube, Flickr) została wyróżniona nagrodą dla najlepszego sportowego wydarzenia podczas SportBusiness Ultimate Digital Sports Awards 2011[55].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

W połowie listopada 2006 roku IRB po przeanalizowaniu globalnego kalendarza ogłosił, że siódmy Puchar Świata odbędzie się we wrześniu i październiku 2011 roku[56]. W marcu 2010 roku wraz z wskazaniem aren zawodów ogłoszono także ramowy plan rozgrywek – na 9 września 2011 roku wyznaczono mecz otwarcia, faza grupowa zakończyła się 2 października, mecze ćwierćfinałowe odbyły się w dniach 8 i 9 października, półfinały przeprowadzono w dniach 15–16 października, mecz o trzecie miejsce rozegrany został 21 października, zaś finał dwa dni później[57][58][59], szczegółowe godziny rozpoczęcia spotkań opublikowano natomiast we wrześniu 2010 roku[60][61]. Data finału została specjalnie ustalona na nowozelandzki długi weekend, aby zmaksymalizować widownię, w tym też celu szkolne ferie zostały przesunięte na dwa ostatnie tygodnie zawodów[62].

Uczestnicy[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

W maju 2007 roku ogłoszono, że system kwalifikacji do kolejnych Pucharów Świata zostanie zmieniony. Z uwagi na coraz większe zagęszczenie meczów w międzynarodowym kalendarzu w proces kwalifikacji miały zostać włączone kontynentalne turnieje, jednocześnie z ośmiu do dwunastu zwiększono liczbę zespołów, które uzyskały automatyczną kwalifikację. Deliberowano także nad liczbą uczestniczących w turnieju finałowym reprezentacji oraz użyciem rankingu światowego do celów ich rozstawienia i losowania[63]. Po długich spekulacjach 30 listopada 2007 roku IRB potwierdziła, że w turnieju w Nowej Zelandii weźmie udział dwadzieścia reprezentacji, podobnie jak w trzech poprzednich edycjach, z czego dwanaście otrzymało bezpośredni awans, decyzja o sposobie obsadzenia pozostałych ośmiu miejsc w ramach regionalnych kwalifikacji miała zaś zostać podjęta w późniejszym terminie[64][65].

Kwalifikacje do Pucharu Świata 2011 rozpoczęły się już zatem w trakcie poprzedniego turnieju we Francji. Do siódmej edycji rozgrywek zakwalifikowało się dwanaście drużyn, które w swoich grupach zajęły jedno z trzech czołowych miejsc. W celu obsadzenia pozostałych ośmiu miejsc zorganizowano kilkuetapowe kwalifikacje. Wolne miejsca zostały ostatecznie podzielone według następującego klucza geograficznego: Europie i Ameryce (Południowej wspólnie z Północną) przyznano po dwa miejsca, po jednym przydzielono Azji, Afryce oraz Oceanii. O ostatnie, dwudzieste miejsce rozegrany został baraż. Wzięły w nim udział drużyny, które wywalczyły takie prawo w kwalifikacjach kontynentalnych[66][67] Na wszystkich szczeblach eliminacji, nie wliczając poprzedniego Pucharu Świata, rozegrano 184 mecze z udziałem 80 reprezentacji. W porównaniu do poprzedniej edycji w obsadzie turnieju nastąpiła tylko jedna zmiana – zamiast reprezentacji Portugalii wystąpiła Rosja[68][69].

Zakwalifikowane drużyny[edytuj | edytuj kod]

Drużyna Podstawa kwalifikacji Liczba występów Najlepszy wynik Ostatni występ
 Nowa Zelandia Gospodarz 6 Mistrz świata (1987) 2007
 Południowa Afryka Złoty medal 2007 4 Mistrz świata (1995, 2007) 2007
 Anglia Srebrny medal 2007 3 Mistrz świata (2003) 2007
 Argentyna Brązowy medal 2007 6 III miejsce (2007) 2007
 Francja Uczestnik z 2007 6 II miejsce (1987, 1999) 2007
 Irlandia Uczestnik z 2007 6 Ćwierćfinał (1987, 1991, 1995, 1999, 2003) 2007
 Szkocja Uczestnik z 2007 6 IV miejsce (1991) 2007
 Walia Uczestnik z 2007 6 III miejsce (1987) 2007
 Włochy Uczestnik z 2007 6 Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) 2007
 Australia Uczestnik z 2007 6 Mistrz świata (1991, 1999) 2007
 Fidżi Uczestnik z 2007 5 Ćwierćfinał (1987, 2007) 2007
 Tonga Uczestnik z 2007 5 Faza grupowa (1987, 1995, 1999, 2003, 2007) 2007
 Gruzja Europa 2 Faza grupowa (2003, 2007) 2007
 Rosja Europa 0 - debiutant
 Kanada Ameryka 6 Ćwierćfinał (1991) 2007
 Stany Zjednoczone Ameryka 5 Faza grupowa (1987, 1991, 1999, 2003, 2007) 2007
 Japonia Azja 6 Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) 2007
 Samoa Oceania 5 Faza grupowa (1991, 1995, 1999, 2003, 2007) 2007
 Namibia Afryka 3 Faza grupowa (1999, 2003, 2007) 2007
 Rumunia Baraż 6 Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) 2007

Losowanie grup[edytuj | edytuj kod]

Automatycznie zakwalifikowane drużyny zostały podzielone na trzy koszyki według rankingu IRB z 1 grudnia 2008 roku przygotowanego po zakończeniu serii testmeczów, które odbyły się w listopadzie tego roku, a później przydzielone do czterech grup. Następnie zostały do nich dolosowane drużyny, które uzyskały awans w eliminacjach[70][71][72].

Koszyk 1
 Nowa Zelandia
 Południowa Afryka
 Australia
 Argentyna
Koszyk 2
 Walia
 Anglia
 Francja
 Irlandia
Koszyk 3
 Szkocja
 Fidżi
 Włochy
 Tonga
Koszyk 4
Ameryka 1
Europa 1
Europa 2
Oceania 1
Koszyk 5
Afryka 1
Ameryka 2
Azja 1
Baraż

Transmitowane w Internecie losowanie grup turnieju głównego odbyło się 1 grudnia 2008 roku w Londynie[73] i w jego wyniku powstały cztery pięciozespołowe grupy[74][75].

Grupa A
 Nowa Zelandia
 Francja
 Tonga
 Kanada Ameryka 1
 Japonia Azja 1
Grupa B
 Argentyna
 Anglia
 Szkocja
 Gruzja Europa 1
 Rumunia Baraż
Grupa C
 Australia
 Irlandia
 Włochy
 Rosja Europa 2
 Stany Zjednoczone Ameryka 2
Grupa D
 Południowa Afryka
 Walia
 Fidżi
 Samoa Oceania 1
 Namibia Afryka 1

Składy[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Puchar Świata w Rugby 2011 (składy).

Każda reprezentacja uczestnicząca w turnieju mogła wystawić drużynę składającą się z trzydziestu zawodników. Termin przesyłania składów do IRB upłynął 22 sierpnia 2011 roku[76]. Po tym terminie zgłoszony gracz mógł być zastąpiony za zgodą IRB jedynie w przypadku kontuzji. Raz zastąpiony zawodnik nie mógł ponownie zagrać w turnieju, a zastępujący go gracz uprawniony był do wzięcia udziału w meczu po upływie 48 godzin.

Stadiony[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej kolejności zbierano do 17 lipca 2008 roku aplikacje dotyczące praw do przeprowadzenia spotkań fazy pucharowej, przy czym organizatorzy skłaniali się ku dwóm miastom goszczącym po dwa ćwierćfinały oraz – podobnie jak w przypadku poprzednich dwóch turniejów – zorganizowaniu meczu o trzecie miejsce w pobliżu lub w samym Auckland, czyli wcześniej wybranego gospodarza półfinałów i finału[77]. W przewidzianym terminie wpłynęły zgłoszenia Auckland, Christchurch i Wellington w pierwszym przypadku, zaś w drugim Hamilton i dwóch opcji w Auckland – miały one zostać omówione przez organizatorów w sierpniu tegoż roku[78]. Rugby World Cup Limited, zarządzająca organizacją turniejów o Puchar Świata, po otrzymaniu powyższej rekomendacji podjęła na początku września decyzję o organizacji ćwierćfinałów poza Auckland, które otrzymało natomiast prawa do meczu o brąz, jednocześnie wyznaczono termin przyjmowania zgłoszeń od potencjalnych gospodarzy spotkań fazy grupowej na 31 października[79]. Swoje kandydatury wysunęło osiemnaście regionów, z których siedem zainteresowanych było jedynie przygotowaniem baz dla przybyłych zespołów, pozostałe zaś także organizacją meczów pierwszej fazy turnieju zgłaszając łącznie szesnaście stadionów[80]. Decyzja o wyznaczeniu trzynastu stadionów na Puchar Świata została ogłoszona 12 marca 2009 roku[57][58]. Część obiektów musiała przejść modernizację w celu zwiększenia pojemności, rząd Nowej Zelandii rozważał nawet uchwalenie specjalnej ustawy, pozwalającej ominąć proces konsultacji lokalnych dotyczących pozwoleń budowlanych, aby wszystkie stadiony były gotowe na czas[81].

Do goszczenia przybyłych reprezentacji, prócz miast, które miały być gospodarzami meczów, w grudniu 2009 roku wyznaczono także dziesięć kolejnych, stanowiło to łącznie dwadzieścia trzy ośrodki – szesnaście na Wyspie Północnej i siedem na Wyspie Południowej – a zespoły miały trenować na blisko pięćdziesięciu obiektach[82][83][84]. Ostatecznie po przeniesieniu meczów z Christchurch doszedł jeszcze jeden ośrodek na południu kraju[85].

Z powodu znacznych uszkodzeń stadionu w Christchurch spowodowanych przez trzęsienie ziemi z lutego 2011 roku, a także niewystarczającą według rządu liczbę miejsc kwaterunkowych dla oczekiwanej liczby gości[86], IRB oraz organizatorzy mistrzostw ogłosili 16 marca tego roku decyzję o przeniesieniu planowanych meczów do innych miast, w miarę możliwości na Wyspie Południowej[87]. Dwa ćwierćfinały zostały przyznane Auckland do rozegrania na Eden Park, zaś mecze grupowe przeniesiono do Nelson, Dunedin i Invercargill na południu kraju oraz do Wellington i Auckland na północy. Dodatkowo jeden mecz został przesunięty z Dunedin do Invercargill[88].

W listopadzie 2006 roku rząd Nowej Zelandii przedstawił plany wybudowania na nabrzeżu w Auckland całkowicie nowego stadionu o pojemności 70 000 miejsc[89]. Po lokalnych konsultacjach zdecydowano się jednak odstąpić od tego pomysłu na rzecz modernizacji Eden Park[90], na którego trybunach po przebudowie mogłoby zasiąść 60 000 widzów[91]. Prace nad stadionem zakończyły się w październiku 2010[92].

Początkowo na arenę w Dunedin, na której miały być rozgrywane mecze mistrzostw, wytypowano Carisbrook. W 2008 roku podjęto jednak decyzję o budowie nowatorskiego obiektu, który przejąłby organizację spotkań[93]. Po ogłoszeniu, że budowa nowego stadionu postępuje zgodnie z planem[94] IRB w marcu 2011 roku oficjalnie potwierdziła, że mecze Pucharu Świata odbędą się na tym obiekcie[95]. Przypieczętowało to los Carisbrook, który został wystawiony na sprzedaż[96]. Budowa Otago Stadium, jedynego na świecie krytego stadionu posiadającego naturalną murawę, została natomiast ukończona w sierpniu 2011[97]. Także przygotowania na innych stadionach trwały do ostatniej chwili[98].

Z powodu przepisów ograniczających możliwość reklamowania się podczas Pucharu Świata jedynie oficjalnym sponsorom, te stadiony, których prawa do nazwy zostały sprzedane, przedstawiane były w trakcie imprezy pod zmienionymi nazwami[99].

Auckland Wellington Dunedin Auckland
Eden Park
[1] 		Wellington Regional Stadium
[2] 		Otago Stadium
[3] 		North Harbour Stadium
[4]
36°52′30″S 174°44′41″E/-36,875000 174,744722 41°16′23″S 174°47′09″E/-41,273056 174,785833 45°52′09″S 170°31′28″E/-45,869167 170,524444 36°43′37″S 174°42′06″E/-36,726944 174,701667
Pojemność: 60 000 Pojemność: 40 000 Pojemność: 30 000 Pojemność: 30 000
Hamilton
Rotorua
Waikato Stadium
[5] 		Rotorua International Stadium
[6]
Pojemność: 30 000 Pojemność: 26 000
37°46′52″S 175°16′06″E/-37,781111 175,268333 38°09′21″S 176°13′27″E/-38,155833 176,224167
New Plymouth Nelson
Stadium Taranaki
[7] 		Trafalgar Park
[8]
39°04′13″S 174°03′54″E/-39,070278 174,065000 41°16′01″S 173°16′59″E/-41,266944 173,283056
Pojemność: 26 000 Pojemność: 18 000
Invercargill Whangarei Napier Palmerston North
Rugby Park Stadium
[9] 		Northland Events Centre
[10] 		McLean Park
[11] 		Arena Manawatu
[12]
Pojemność: 17 000 Pojemność: 18 000 Pojemność: 22 000 Pojemność: 15 000
46°25′01″S 168°21′46″E/-46,416944 168,362778 35°43′56″S 174°19′44″E/-35,732222 174,328889 39°30′07″S 176°54′46″E/-39,501944 176,912778 40°21′24″S 175°36′04″E/-40,356667 175,601111

Sędziowie[edytuj | edytuj kod]

Lista arbitrów wybranych przez IRB do sędziowania meczów Pucharu Świata[100]:

Gwiazdką zaznaczono arbitrów wyznaczonych do sędziowania fazy pucharowej.

Faza grupowa[edytuj | edytuj kod]

Wytłumaczenie
Kwalifikacja do ćwierćfinałów oraz automatycznie kwalifikuje się do Pucharu Świata 2015
Odpada z dalszych rozgrywek, ale automatycznie kwalifikuje się do Pucharu Świata 2015
Odpada z dalszych rozgrywek

Dwadzieścia zespołów uczestniczących w Pucharze Świata podzielonych zostało podczas losowania 1 grudnia 2008 roku na cztery grupy liczące po pięć drużyn[73][74]. O awansie do ćwierćfinału dwóch najlepszych z każdej grupy drużyn decydowała suma punktów zgromadzonych w czterech meczach rozgrywanych w grupie w systemie „każdy z każdym”. Owe osiem drużyn, wraz z czterema zespołami z trzecich miejsc, uzyskały również automatyczny awans do następnego Pucharu Świata, który odbędzie się w 2015 roku w Anglii.

Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym.. W przypadku równej liczby punktów, o tym, która drużyna zostanie wyżej sklasyfikowana decyduje kolejno[101]:

  1. wynik meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
  2. lepsza różnica punktów zdobytych i straconych we wszystkich meczach grupowych;
  3. lepsza różnica przyłożeń zdobytych i straconych we wszystkich meczach grupowych;
  4. liczba punktów zdobytych we wszystkich meczach grupowych;
  5. liczba przyłożeń zdobytych we wszystkich meczach grupowych;
  6. ranking IRB na dzień 3 października 2011 roku.

Grupa A[edytuj | edytuj kod]

Poz. Zespół Mecze Punkty Pkt
bonus 		Pkt
M W R P + − +/−
1  Nowa Zelandia 4 4 0 0 240 49 +191 4 20
2  Francja 4 2 0 2 124 96 +28 3 11
3  Tonga 4 2 0 2 80 98 −18 1 9
4  Kanada 4 1 1 2 82 168 −86 0 6
5  Japonia 4 0 1 3 69 184 −115 0 2
9 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: George Clancy 		Nowa Zelandia  41:10  Tonga Eden Park, Auckland
widzów: 60 214
Punkty: Dagg 10 (2P)
Kahui 10 (2P)
Kaino 5 (P)
Nonu 5 (P)
Carter 9 (3pd K)
Slade 2 (pd)
 (21:3)
Relacja 		Punkty: Taumalolo 5 (P)
Morath 5 (pd K)
10 września 2011
18.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Australia Steve Walsh 		Francja  47:21  Japonia North Harbour Stadium, Auckland
widzów: 28 569
Punkty: Pierre 5 (P)
Trinh-Duc 5 (P)
Clerc 5 (P)
Nallet 5 (P)
Papé 5 (P)
Parra 5 (P)
Yachvili 17 (4pd 3K)
 (25:11)
Relacja 		Punkty: Arlidge 21 (2P pd 3K)
14 września 2011
17.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Południowa Afryka Jonathan Kaplan 		Tonga  20:25  Kanada Northland Events Centre, Whangarei
widzów: 17 174
Punkty: Piutau 10 (2P)

Morath 10 (2pd 2K)

 (7:10)
Relacja 		Punkty: Pritchard 10 (2pd 2K)
Carpenter 5 (P)
Sinclair 5 (P)
P. Mackenzie 5 (P)
16 września 2011
20.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Walia Nigel Owens 		Nowa Zelandia  83:7  Japonia Waikato Stadium, Hamilton
widzów: 30 484
Punkty: Slade 23 (P 9pd)
Kahui 10 (2P)
S.B. Williams 10 (2P)
Mealamu 5 (P)
Kaino 5 (P)
Toeava 5 (P)
Smith 5 (P)
Nonu 5 (P)
Ellis 5 (P)
Hore 5 (P)
Thomson 5 (P)
 (38:0)
Relacja 		Punkty: Onozawa 5 (P)
M. Williams 2 (pd)
18 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Francja  46:19  Kanada McLean Park, Napier
widzów: 14 230
Punkty: Parra 23 (4pd 5K)
Clerc 15 (3P)
Traille 5 (P)
Trinh-Duc 3 (dg)
 (19:10)
Relacja 		Punkty: Pritchard 8 (pd 2K)
Monro 6 (2dg)
Smith 5 (P)
21 września 2011
19:30 NZST (UTC+12)
sędzia: Anglia Dave Pearson 		Tonga  31:18  Japonia Northland Events Centre, Whangarei
widzów: 17 364
Punkty: Morath 16 (2pd 4K)
Vainikolo 5 (P)
Lokotui 5 (P)
Maʻafu 5 (P)
Aulika, Lokotui
 (18:13)
Relacja 		Punkty: Tupuailai 5 (P)
Hatakeyama 5 (P)
Leitch 5 (P)
Webb 3 (K)
Arlidge
24 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Alain Rolland 		Nowa Zelandia  37:17  Francja Eden Park, Auckland
widzów: 60 856
Punkty: Thomson 5 (P)
Jane 5 (P)
Dagg 10 (2P)
S.B. Williams 5 (P)
Carter 12 (3pd dg K)
 (19:3)
Relacja 		Punkty: Mermoz 5 (P)
Trinh-Duc 5 (P)
Yachvili 7 (2pd K)
27 września 2011
17.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Jonathan Kaplan 		Kanada  23:23  Japonia McLean Park, Napier
widzów: 14 335
Punkty: van der Merwe 5 (P)
P. Mackenzie 5 (P)
Monro 11 (P 2K)
Pritchard 2 (pd)
 (7:17)
Relacja 		Punkty: Horie 5 (P)
Endo 5 (P)
Arlidge 13 (2pd 3K)
1 października 2011
18.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Australia Steve Walsh 		Francja  14:19  Tonga Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 32 763
Punkty: Clerc 5 (P)
Yachvili 9 (3K)
Estebanez
 (6:13)
Relacja 		Punkty: Hufanga 5 (P)
Morath 14 (pd 4K)
Hufanga
2 października 2011
15.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Francja Romain Poite 		Nowa Zelandia  79:15  Kanada Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 37 665
Punkty: Guildford 20 (4P)
Slade 11 (4pd K)
Kaino 10 (2P)
Vito 10 (2P)
Weepu 8 (4pd)
Dagg 5 (P)
Cowan 5 (P)
Muliaina 5 (P)
S.B. Williams 5 (P)
 (37:8)
Relacja 		Punkty: Trainor 10 (2P)
Monro 5 (pd K)


Grupa B[edytuj | edytuj kod]

Poz. Zespół Mecze Punkty Pkt
bonus 		Pkt
M W R P + − +/−
1  Anglia 4 4 0 0 137 34 +103 2 18
2  Argentyna 4 3 0 1 90 40 +50 2 14
3  Szkocja 4 2 0 2 73 59 +14 3 11
4  Gruzja 4 1 0 3 48 90 −42 0 4
5  Rumunia 4 0 0 4 44 169 −125 0 0
10 września 2011
13.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Anglia Dave Pearson 		Szkocja  34:24  Rumunia Rugby Park Stadium, Invercargill
widzów: 12 592
Punkty: Paterson 14 (pd 4K)
Danielli 10 (2P)
Ansbro 5 (P)
Blair 5 (P)
 (18:11)
Relacja 		Punkty: Dimofte 8 (pd 2K)
Dumbravă 6 (2K)
Carpo 5 (P)
Lazăr 5 (P)
10 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Nowa Zelandia Bryce Lawrence 		Argentyna  9:13  Anglia Otago Stadium, Dunedin
widzów: 30 700
Punkty: Gurruchaga 6 (2K)
Contepomi 3 (K)
 (6:3)
Relacja 		Punkty: Wilkinson 8 (pd 2K)
Youngs 5 (P)
Cole
14 września 2011
19.30 NZST (UTC+12)
sędzia: George Clancy 		Szkocja  15:6  Gruzja Rugby Park Stadium, Invercargill
widzów: 10 267
Punkty: Parks 15 (dg 4K)
 (9:3)
Relacja 		Punkty: Kwirikaszwili 6 (2K)
17 września 2011
15.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Australia Steve Walsh 		Argentyna  43:8  Rumunia Rugby Park Stadium, Invercargill
widzów: 12 605
Punkty: Gurruchaga 13 (5pd K)
Fessia 5 (P)
Figallo 5 (P)
Imhoff 5 (P)
Leguizamón 5 (P)
Amorosino 5 (P)
Fernández 5 (P)
 (26:8)
Relacja 		Punkty: Cazan 5 (P)
Dimofte 3 (K)
Lazăr
18 września 2011
18.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Południowa Afryka Jonathan Kaplan 		Anglia  41:10  Gruzja Otago Stadium, Dunedin
widzów: 20 117
Punkty: Flood 11 (4pd K)
Ashton 10 (2P)
Hape 10 (2P)
Armitage 5 (P)
M. Tuilagi 5 (P)
Hartley
 (17:10)
Relacja 		Punkty: Kwirikaszwili 5 (pd K)
Basilaia 5 (P)
24 września 2011
18.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Francja Romain Poite 		Anglia  67:3  Rumunia Otago Stadium, Dunedin
widzów: 25 687
Punkty: Cueto 15 (3P)
Ashton 15 (3P)
Wilkinson 9 (3pd K)
Flood 8 (4pd)
Foden 5 (P)
Youngs 5 (P)
M. Tuilagi 5 (P)
Croft 5 (P)
 (34:3)
Relacja 		Punkty: Dumbravă 3 (K)
25 września 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Anglia Wayne Barnes 		Argentyna  13:12  Szkocja Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 26 937
Punkty: Contepomi 8 (pd 2K)
Amorosino 5 (P)
 (3:6)
Relacja 		Punkty: Jackson 6 (dg K)
Parks 3 (dg)
Paterson 3 (K)
28 września 2011
19.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Anglia Dave Pearson 		Gruzja  25:9  Rumunia Arena Manawatu, Palmerston North
widzów: 13 228
Punkty: Kwirikaszwili 17 (pd 5K)
Gorgodze 5 (P)
Urdżukaszwili 3 (K)
 (12:6)
Relacja 		Punkty: Dumbravă 6 (2K)
Vlaicu 3 (K)
1 października 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Anglia  16:12  Szkocja Eden Park, Auckland
widzów: 58 213
Punkty: Flood 2 (pd)
Wilkinson 9 (dg 2K)
Ashton 5 (P)
 (3:9)
Relacja 		Punkty: Parks 6 (dg K)
Paterson 6 (2K)
2 października 2011
13.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Alain Rolland 		Argentyna  25:7  Gruzja Arena Manawatu, Palmerston North
widzów: 13 754
Punkty: Contepomi 13 (P pd 2K)
Gosio 5 (P)
Imhoff 5 (P)
Bosch 2 (pd)
 (5:7)
Relacja 		Punkty: Khmaladze 5 (P)
Urdżukaszwili 2 (pd)


Grupa C[edytuj | edytuj kod]

Poz. Zespół Mecze Punkty Pkt
bonus 		Pkt
M W R P + − +/−
1  Irlandia 4 4 0 0 135 34 +101 1 17
2  Australia 4 3 0 1 173 48 +125 3 15
3  Włochy 4 2 0 2 92 95 −3 2 10
4  Stany Zjednoczone 4 1 0 3 38 122 −84 0 4
5  Rosja 4 0 0 4 57 196 −139 1 1
11 września 2011
15.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Alain Rolland 		Australia  32:6  Włochy North Harbour Stadium, Auckland
widzów: 25 731
Punkty: O’Connor 11 (P 3pd)
Cooper 6 (2K)
Ashley-Cooper 5 (P)
Alexander 5 (P)
Ioane 5 (P)
 (6:6)
Relacja 		Punkty: Mi. Bergamasco 6 (2K)
11 września 2011
18.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Irlandia  22:10  Stany Zjednoczone Stadium Taranaki, New Plymouth
widzów: 20 823
Punkty: Bowe 10 (2P)
Sexton 5 (pd K)
Best 5 (P)
O’Gara 2 (pd)
 (10:0)
Relacja 		Punkty: Emerick 5 (P)
Paterson 5 (pd K)
15 września 2011
19.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Anglia Dave Pearson 		Rosja  6:13  Stany Zjednoczone Stadium Taranaki, New Plymouth
widzów: 13 931
Punkty: Raczkow 3 (K)
Kusznariow 3 (K)
 (3:10)
Relacja 		Punkty: Wyles 8 (pd 2K)
Petri 5 (P)
17 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Nowa Zelandia Bryce Lawrence 		Australia  6:15  Irlandia Eden Park, Auckland
widzów: 58 678
Punkty: O’Connor 6 (2K)
 (6:6)
Relacja 		Punkty: Sexton 9 (dg 2K)
O’Gara 6 (2K)
20 września 2011
19.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Anglia Wayne Barnes 		Włochy  53:17  Rosja Trafalgar Park, Nelson
widzów: 12 418
Punkty: Benvenuti 10 (2P)
Toniolatti 10 (2P)
Bocchino 8 (4pd)
Zanni 5 (P)
Gori 5 (P)
McLean 5 (P)
Parisse 5 (P)
1 karne przyłożenie
Ongaro
 (38:7)
Relacja 		Punkty: Janiuszkin 5 (P)
Makowietskij 5 (P)
Ostrouszko 5 (P)
Raczkow 2 (pd)
23 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Walia Nigel Owens 		Australia  67:5  Stany Zjednoczone Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 33 824
Punkty: Ashley-Cooper 15 (3P)
A. Faingaʻa 10 (2P)
Barnes 8 (4pd)
Mitchell 5 (P)
Beale 5 (P)
McCabe 5 (P)
Samo 5 (P)
Horne 5 (P)
Elsom 5 (P)
Cooper 4 (2pd)
 (22:5)
Relacja 		Punkty: Gagiano 5 (P)
Scully
25 września 2011
18.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Irlandia  62:12  Rosja Rotorua International Stadium, Rotorua
widzów: 25 661
Punkty: O’Gara 15 (6pd K)
Earls 10 (2P)
Trimble 5 (P)
McFadden 5 (P)
Boss 5 (P)
Kearney 5 (P)
O’Brien 5 (P)
Jennings 5 (P)
Buckley 5 (P)
Sexton 2 (pd)
 (36:0)
Relacja 		Punkty: Artemiew 5 (P)
Simplikiewicz 5 (P)
Raczkow 2 (pd)
Raczkow
27 września 2011
19.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: George Clancy 		Włochy  27:10  Stany Zjednoczone Trafalgar Park, Nelson
widzów: 14 997
Punkty: Parisse 5 (P)
Orquera 5 (P)
Castrogiovanni 5 (P)
Mi. Bergamasco 7 (2pd K)
karne przyłożenie – 5
 (20:10)
Relacja 		Punkty: Wyles 10 (P pd K)
Stanfill
1 października 2011
15.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Nowa Zelandia Bryce Lawrence 		Australia  68:22  Rosja Trafalgar Park, Nelson
widzów: 16 307
Punkty: O’Connor 18 (9pd)
Barnes 10 (2P)
Pocock 10 (2P)
Mitchell 10 (2P)
Maʻafu 5 (P)
Ashley-Cooper 5 (P)
McCalman 5 (P)
Moore 5 (P)
 (47:5)
Relacja 		Punkty: Raczkow 12 (P 2pd dg)
Simplikiewicz 5 (P)
Ostrouszko 5 (P)
2 października 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Jonathan Kaplan 		Irlandia  36:6  Włochy Otago Stadium, Dunedin
widzów: 28 027
Punkty: O’Gara 16 (2pd 4K)
Earls 10 (2P)
Sexton 5 (pd K)
O’Driscoll 5 (P)
 (9:6)
Relacja 		Punkty: Mi. Bergamasco 6 (2K)


Grupa D[edytuj | edytuj kod]

Poz. Zespół Mecze Punkty Pkt
bonus 		Pkt
M W R P + − +/−
1  Południowa Afryka 4 4 0 0 166 24 +142 2 18
2  Walia 4 3 0 1 180 34 +146 3 15
3  Samoa 4 2 0 2 91 49 +42 2 10
4  Fidżi 4 1 0 3 59 167 −108 1 5
5  Namibia 4 0 0 4 44 266 −222 0 0
10 września 2011
15.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Walia Nigel Owens 		Fidżi  49:25  Namibia Rotorua International Stadium, Rotorua
widzów: 10 100
Punkty: Goneva 20 (4P)
Bai 19 (5pd 3K)
Nakarawa 5 (P)
Nalaga 5 (P)
 (32:15)
Relacja 		Punkty: Kotzé 15 (3dg 2K)
Botha 5 (P)
Koll 5 (P)
11 września 2011
20.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Anglia Wayne Barnes 		Południowa Afryka  17:16  Walia Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 33 331
Punkty: M. Steyn 7 (2pd K)
F. Steyn 5 (P)
Hougaard 5 (P)
 (10:6)
Relacja 		Punkty: Hook 11 (pd 3K)
Faletau 5 (P)
14 września 2011
14.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Francja Romain Poite 		Samoa  49:12  Namibia Rotorua International Stadium, Rotorua
widzów: 12 752
Punkty: A. Tuilagi 15 (3P)
P. Williams 14 (P 3pd K)
T. Pisi 10 (2pd 2K)
Fotualiʻi 5 (P)
karne przyłożenie – 5
P. Williams
 (25:0)
Relacja 		Punkty: Kotzé 7 (P pd)
van Wyk 5 (P)
Kitshoff
17 września 2011
18.00 NZST (UTC+12)
sędzia: Francja Romain Poite 		Południowa Afryka  49:3  Fidżi Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 33 262
Punkty: M. Steyn 21 (P 5pd 2K)
F. Steyn 8 (P K)
Rossouw 5 (P)
Steenkamp 5 (P)
Fourie 5 (P)
Mtawarira 5 (P)
 (21:3)
Relacja 		Punkty: Bai 3 (K)
18 września 2011
15.30 NZST (UTC+12)
sędzia: Alain Rolland 		Walia  17:10  Samoa Waikato Stadium, Hamilton
widzów: 30 804
Punkty: Hook 6 (2K)
Priestland 6 (2K)
Sh. Williams 5 (P)
 (6:10)
Relacja 		Punkty: Perenise 5 (P)
P. Williams 5 (pd K)
22 września 2011
20.00 NZST (UTC+12)
sędzia: George Clancy 		Południowa Afryka  87:0  Namibia North Harbour Stadium, Auckland
widzów: 26 839
Punkty: M. Steyn 20 (P 6pd K)
Pienaar 12 (6pd)
Hougaard 10 (2P)
Aplon 10 (2P)
de Jongh 10 (2P)
Habana 5 (P)
Rossouw 5 (P)
F. Steyn 5 (P)
Fourie 5 (P)
karne przyłożenie – 5
 (31:0)
Relacja
25 września 2011
15.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Nowa Zelandia Bryce Lawrence 		Fidżi  7:27  Samoa Eden Park, Auckland
widzów: 60 327
Punkty: Talei 5 (P)
Luveniyali 2 (pd)
 (0:12)
Relacja 		Punkty: T. Pisi 15 (dg 4K)
Stowers 5 (P)
Fotualiʻi 5 (P)
P. Williams 2 (pd)
26 września 2011
19.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Australia Steve Walsh 		Walia  81:7  Namibia Stadium Taranaki, New Plymouth
widzów: 13 710
Punkty: Sc. Williams 15 (3P)
S. Jones 15 (6pd K)
North 10 (2P)
Priestland 6 (3pd)
Brew 5 (P)
A.W. Jones 5 (P)
Jenkins 5 (P)
Davies 5 (P)
Byrne 5 (P)
L. Williams 5 (P)
Faletau 5 (P)
 (22:0)
Relacja 		Punkty: Koll 5 (P)
Kotzé 2 (pd)
Larson
30 września 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Walia Nigel Owens 		Południowa Afryka  13:5  Samoa North Harbour Stadium, Auckland
widzów: 29 734
Punkty: Habana 5 (P)
M. Steyn 5 (pd K)
F. Steyn 3 (K)
Smit
 (13:0)
Relacja 		Punkty: Stowers 5 (P)
P. Williams
2 października 2011
18.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Anglia Wayne Barnes 		Walia  66:0  Fidżi Waikato Stadium, Hamilton
widzów: 28 476
Punkty: Roberts 10 (2P)
Priestland 13 (5pd K)
Jones 8 (4pd)
North 5 (P)
Davies 5 (P)
Halfpenny 5 (P)
Burns 5 (P)
L. Williams 5 (P)
Warburton 5 (P)
Sc. Williams 5 (P)
 (31:0)
Relacja


Faza pucharowa[edytuj | edytuj kod]

W przypadku remisu po pełnym czasie gry w meczach w fazie pucharowej zwycięzca wyłaniany jest kolejno w drodze[101]:

  1. rozegranej w pełnym wymiarze dogrywki trwającej dwa razy po 10 minut;
  2. kolejnej dogrywki trwającej maksymalnie 10 minut, podczas której obowiązuje tzw. zasada nagłej śmierci;
  3. konkursu kopów.

Po zakończeniu fazy grupowej IRB desygnowała dziesięciu arbitrów i dwóch TMO na rozgrywane mecze fazy pucharowej. 3 października wyznaczono sędziów ćwierćfinałów[102], ogłoszenie arbitrów meczów półfinałowych nastąpiło 10 października[103], natomiast sędziowie meczów o medale zostali desygnowani 17 października[104].

Ćwierćfinały Półfinały Finał
                   
8 października – Wellington Regional Stadium, Wellington        
  Irlandia 10
15 października – Eden Park, Auckland
  Walia 22  
  Walia 8
8 października, Eden Park, Auckland
    Francja 9  
  Anglia 12
23 października – Eden Park, Auckland
  Francja 19  
  Francja 7
9 października – Wellington Regional Stadium, Wellington
    Nowa Zelandia 8
  Południowa Afryka 9
16 października – Eden Park, Auckland
  Australia 11  
  Australia 6 Mecz o 3. miejsce
9 października, Eden Park, Auckland
    Nowa Zelandia 20  
  Nowa Zelandia 33   Walia 18
  Argentyna 10     Australia 21
21 października, Eden Park, Auckland

Ćwierćfinały[edytuj | edytuj kod]

8 października 2011
18.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Irlandia  10:22  Walia Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 35 787
Punkty: O’Gara 5 (pd K)
Earls 5 (P)
 (3:10)
Relacja 		Punkty: Priestland 4 (2pd)
Halfpenny 3 (K)
Davies 5 (P)
Phillips 5 (P)
Sh. Williams 5 (P)
8 października 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Australia Steve Walsh 		Anglia  12:19  Francja Eden Park, Auckland
widzów: 49 105
Punkty: Wilkinson 2 (pd)
Foden 5 (P)
Cueto 5 (P)
 (0:16)
Relacja 		Punkty: Trinh-Duc 3 (dg)
Yachvili 6 (2K)
Médard 5 (P)
Clerc 5 (P)
9 października 2011
18.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Nowa Zelandia Bryce Lawrence 		Południowa Afryka  9:11  Australia Wellington Regional Stadium, Wellington
widzów: 34 914
Punkty: M. Steyn 9 (dg 2K)
 (3:8)
Relacja 		Punkty: O’Connor 6 (2K)
Horwill 5 (P)
9 października 2011
20.30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Walia Nigel Owens 		Nowa Zelandia  33:10  Argentyna Eden Park, Auckland
widzów: 57 192
Punkty: Cruden 2 (pd)
Weepu 21 (7K)
Thorn 5 (P)
Read 5 (P)
 (12:7)
Relacja 		Punkty: Contepomi 2 (pd)
Bosch 3 (K)
Cabello 5 (P)
Vergallo

Półfinały[edytuj | edytuj kod]

15 października 2011
21.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Alain Rolland 		Walia  8:9  Francja Eden Park, Auckland
widzów: 58 630
Punkty: Phillips 5 (P)

Hook 3 (K)
Warburton

 (3:6)
Relacja 		Punkty: Parra 9 (3K)
16 października 2011
21.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Australia  6:20  Nowa Zelandia Eden Park, Auckland
widzów: 60 087
Punkty: O’Connor 3 (K)
Cooper 3 (dg)
 (6:14)
Relacja 		Punkty: Weepu 12 (4K)
Nonu 5 (P)
Cruden 3 (dg)
S.B. Williams

Mecz o 3 miejsce[edytuj | edytuj kod]

21 października 2011
20:30 NZDT (UTC+13)
sędzia: Anglia Wayne Barnes 		Walia  18:21  Australia Eden Park, Auckland
widzów: 53 014
Punkty: S. Jones 5 (pd K)
Hook 3 (K)
Halfpenny 5 (P)
Sh. Williams 5 (P)
 (3:7)
Relacja 		Punkty: O’Connor 8 (pd 2K)
Barnes 8 (P dg)
McCalman 5 (P)


Finał[edytuj | edytuj kod]

23 października 2011
21.00 NZDT (UTC+13)
sędzia: Południowa Afryka Craig Joubert 		Francja  7:8  Nowa Zelandia Eden Park, Auckland
widzów: 61 079
Punkty: Dusautoir 5 (P)
Trinh-Duc 2 (pd)
 (0:5)
Relacja 		Punkty: Woodcock 5 (P)
Donald 3 (K)


Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Statystyki podane za stroną ESPN Scrum dla drużyn[105], punktów zawodników[106] oraz przyłożeń[107].

Drużyna Wygrane Przegrane Remisy PZ PS Różnica Przyłożenia Podwyższenia Karne Dropgole
 Nowa Zelandia 7 0 0 301 72 +229 40 25 15 2
 Francja 4 3 0 159 124 +35 16 11 17 2
 Australia 5 2 0 211 95 +116 28 19 9 2
 Walia 4 3 0 228 74 +154 29 22 13 0
 Południowa Afryka 4 1 0 175 35 +140 21 20 9 1
 Anglia 4 1 0 149 53 +96 20 14 6 1
 Irlandia 4 1 0 145 56 +89 16 13 12 1
 Argentyna 3 2 0 100 73 +27 11 9 9 0
 Samoa 2 2 0 91 49 +42 10 7 8 1
 Szkocja 2 2 0 73 59 +14 4 1 13 4
 Włochy 2 2 0 92 95 -3 13 6 5 0
 Tonga 2 2 0 80 98 -18 7 6 11 0
 Kanada 1 2 1 82 168 -86 9 5 7 2
 Gruzja 1 3 0 48 90 -42 3 3 9 0
 Stany Zjednoczone 1 3 0 38 122 -84 4 3 4 0
 Fidżi 1 3 0 59 167 -108 7 6 4 0
 Japonia 0 3 1 69 184 -115 8 4 7 0
 Rumunia 0 4 0 44 169 -125 3 1 9 0
 Rosja 0 4 0 57 196 -139 8 4 2 1
 Namibia 0 4 0 44 266 -222 5 2 2 3

Po zakończonym Pucharze Świata IRB przygotował obszerne zestawienie statystyczno-analityczne imprezy[108].

Oficjalna strona IRB podała, że za najlepszych zawodników turnieju zostali uznani Israel Dagg, Jerome Kaino, Jamie Roberts, Sean O’Brien oraz Jacques Burger[109].

Transmisje telewizyjne[edytuj | edytuj kod]

Główny nadawca[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2009 roku organizatorzy wybrali głównego nadawcę telewizyjnego[110], a w lutym 2011 roku radiowego[111]. Transmisje miały dotrzeć do ponad dwustu terytoriów na całym świecie, w tym po raz pierwszy również na Antarktydę[112][113]. Część transmisji miała być przygotowana w technologii 3D[114], ostatecznie nie doszły one jednak do skutku[115].

Kraj Stacja telewizyjna Uwagi
Nowa Zelandia
Nowa Zelandia 		SKY Producent transmisji meczów w jakości HD

Prawa telewizyjne[edytuj | edytuj kod]

Kraj Język Stacja telewizyjna Kraj Język Stacja telewizyjna
Argentyna
Argentyna 		hiszpański ESPN, Canal Siete Australia
Australia 		angielski Fox Sports, Nine Network
Brazylia
Brazylia 		portugalski ESPN Czechy
Czechy 		czeski ČT4 Sport
Francja
Francja 		francuski TF1, Eurosport, France Télévisions, Canal+ Gruzja
Gruzja 		gruziński Gruzińska Korporacja Nadawcza
Irlandia
Irlandia 		angielski
irlandzki 		Setanta Sports, TG4, RTÉ Sport[116] Japonia
Japonia