Równouprawnienie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Równouprawnienie oznacza prawną równość różnych podmiotów prawnych w ramach określonego systemu prawnego.

Równouprawnienie to pojęcie zakorzenione w ideach humanizmu oraz oświecenia. Jest nieodzownym elementem praw człowieka. Równouprawnienie przedstawicieli różnych warstw społecznych było obok wolności (liberté) i braterstwa (fraternité) głównym hasłem Rewolucji Francuskiej (égalité). Dopiero w XX wieku równe prawa w Europie uzyskały kobiety, co wiązało się z wprowadzeniem praw wyborczych dla kobiet.

Definicja socjologiczna[edytuj | edytuj kod]

W socjologii równouprawnienie oznacza proces prawnego zrównywania ówcześnie nierównouprawnionych podmiotów prawnych w ramach danego systemu prawnego. W tym sensie można mówić o równouprawnieniu różnych ras, mieszczaństwa, równouprawnieniu kobiet, osób homoseksualnych, osób niepełnosprawnych itd.

Dyskryminacja i uprzywilejowanie[edytuj | edytuj kod]

Wykroczenia przeciw równouprawnieniu są określane jako dyskryminacja i uprzywilejowanie.

Zarówno dyskryminacja, jak i uprzywilejowanie są wykroczeniami przeciwko zasadzie równouprawnienia. Równouprawnienie jest często zrównywane bądź mylone z równością bądź równym traktowaniem[potrzebny przypis]. Według prawa międzynarodowego oraz praw człowieka równouprawnienie nie oznacza:

  • że wszyscy bądź określona grupa ludzi jest faktycznie równa z natury,
  • że należy dążyć do faktycznej równości wszystkich bądź określonej grupy ludzi,
  • że wszyscy bądź określona grupa ludzi powinni być faktycznie równouprawnieni[potrzebny przypis].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Literatura[edytuj | edytuj kod]