Rafał Habielski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rafał Habielski
	; Rafał Habielski (2019)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1957 ; Warszawa
	profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: historia najnowsza, historia prasy polskiej
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1988 ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	2001 – nauki o polityce ; Uniwersytet Warszawski
Profesura	18 kwietnia 2011
	profesor UW
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski; Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rafał Artur Habielski (ur. 5 czerwca 1957 w Warszawie^[1]) – profesor nauk humanistycznych, prasoznawca, historyk o specjalności historia najnowsza, historia prasy polskiej. Członek Polskiej Akademii Umiejętności (Komisja do Badań Diaspory Polskiej)^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia historyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1982, broniąc pracę Wizje Polski w prasie polskiej emigracji politycznej w Wielkiej Brytanii 1945–1956 napisaną pod kierunkiem Jerzego Myślińskiego^[1]. Przewód doktorski przeprowadził w 1988 (W kręgu „Wiadomości” 1940–1981. Emigracyjne horyzonty i dylematy), a habilitacyjny w 2001 (Życie społeczne i kulturalne emigracji)^[2]. Pracownik Instytutu Badań Literackich PAN, Instytutu Dziennikarstwa UW, Warszawskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Bolesława Prusa w Warszawie^[2]. Prowadzi również wykłady w Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[3] z historii Polski XX wieku i historii prasy. Specjalizuje się w dziejach polskiej emigracji po drugiej wojnie światowej. W 2011 otrzymał tytuł naukowy profesora^[2].

W 2001 otrzymał Nagrodę im. Jerzego Giedroycia za książkę Życie społeczne i kulturalne emigracji.

Ojciec dwóch synów – Jana i Adama. Mieszka w Warszawie, na Ursynowie.

Niezłomni, nieprzejednani: emigracyjne „Wiadomości” i ich krąg 1940–1981 (Państwowy Instytut Wydawniczy 1991, ISBN 83-06-02063-4)
Emigracja (Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne 1995, ISBN 83-02-05976-5)
Między niewolą a wolnością: kronika czterech pokoleń 1900–1997 (wespół z Januszem Osicą; Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1998, ISBN 83-205-4528-5)
Życie społeczne i kulturalne emigracji (Biblioteka „Więzi” 1999, ISBN 83-88032-02-X
Prasa w czasie II wojny światowej, [w:] Prasa, radio i telewizja w Polsce. Zarys dziejów (praca zbiorowa; Wyd. Elipsa 1999)
Polski Londyn (Wydawnictwo Dolnośląskie 2000, ISBN 83-7023-779-7; seria: „A to Polska właśnie”)
Dokąd nam iść wypada? Jerzy Giedroyc od „Buntu Młodych” do „Kultury” (Towarzystwo "Więź" 2006, ISBN 83-60356-19-X)
Zamiary. Przestrogi. Nadzieje. Wybór publicystyki „Bunt Młodych” – „Polityka” 1931–1939 (wespół z Jerzym Jaruzelskim; Wydawnictwo UMCS 2008, ISBN 978-83-227-2681-5)
Jan Nowak-Jeziorański. Kurier Armii Krajowej. Redaktor Radia Wolna Europa. Polityk (wespół z Pawłem Machcewiczem; Wydawnictwo Kolegium Europy Wschodniej 2011, ISBN 978-83-61617-79-2)
Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa w latach 1950–1975 (wespół z Pawłem Machcewiczem; Wydawnictwo Ossolineum 2018, ISBN 978-83-65588-72-2)

↑ ^a ^b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000, Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja, Kraków 2010, s. 538
↑ ^a ^b ^c ^d Prof. dr hab. Rafał Artur Habielski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2006-09-27] .^{[martwy link]}
↑ Historia mediów i dziennikarstwa. ects.uksw.edu.pl. [dostęp 2012-02-14]. (pol.).
↑ Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego – O Stowarzyszeniu. wolnaeuropa.pl. [dostęp 2023-12-15].