Realizm jutlandzki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Realizm jutlandzki (duń. Den jyske bevægelse) to przypadający na koniec XIX wieku trend w duńskiej literaturze[1].

Lata 90. XIX wieku to okres modernizacji wsi duńskiej i wzrostu samoświadomości i poziomu wykształcenia chłopstwa. Mocno przyczyniły się do tego założone przez Mikołaja Grundtviga uniwersytety ludowe. Większość pisarzy chłopskich tego okresu wywodziła się z Jutlandii; stąd nazwa stworzonego przez nich kierunku w literaturze duńskiej: realizm jutlandzki. Pisarze ci z jednej strony zajmowali się nierównościami społecznymi na wsi oraz etnografią wsi duńskiej, z drugiej zaś odznaczali się niechęcią do postępu technicznego wsi i wikłali się w problemy o charakterze nacjonalistycznym i religijnym.

Do najwybitniejszych przedstawicieli gatunku należeli Jeppe Aakjær[2], jego żona Marie Bregendahl(inne języki)[1], Johan Skjoldborg(inne języki)[2], Thøger Larsen(inne języki)[1], Jakob Knudsen(inne języki)[1] oraz nagrodzony Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury Johannes Jensen[2].

Zobacz też: literatura duńska

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Stefan H. Kaszyński, Maria Krysztofiak. Dzieje literatury duńskiej. „Seria Filologia Skandynawska Nr 3”, s. 163, 1985. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM. ISSN 0208-7235. 
  2. ↑ a b c Zenon Ciesielski: Słownik pisarzy skandynawskich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 21. ISBN 83-214-0275-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Realizm_jutlandzki&oldid=69829554”