French
DeutschReferendum na Malcie w 2011 roku – Wikipedia, wolna encyklopedia
Malta  Ustrój i polityka Malty Ustrój polityczny Konstytucja Władza ustawodawcza Władza wykonawcza Władza sądownicza Finanse Samorząd terytorialny Partie polityczne Wybory Polityka zagraniczna |
Referendum na Malcie w 2011 roku odbyło się 28 maja 2011 roku i miało na celu poddanie pod głosowanie kwestii dopuszczalności rozwodów[1].
Sytuacja prawna przed referendum[edytuj | edytuj kod]
Do czasu referendum Malta była jednym z dwóch w Europie (obok Watykanu) i jednym z trzech państw na świecie[1] (obok Filipin[2]), w którym instytucja rozwodu nie istniała, choć honorowane były rozwody udzielone poza granicami kraju (47 w 2010 roku[3]). Sposobami zakończenia związku, które dopuszczało przed referendum maltańskie prawodawstwo, były separacja i ubieganie się o orzeczenie nieważności małżeństwa przed władzami kościelnymi[1], choć z prawnego punktu widzenia małżeństwo nie zostawało rozwiązane. Ponadto Malta stosowała ustawodawstwo dotyczące alimentów i opieki nad dziećmi[3].
Malta jest według konstytucji krajem świeckim, ale ta sama konstytucja nadaje wyznaniu rzymskokatolickiemu status religii państwowej, a Kościołowi prawo i obowiązek nauczania, które wartości i zasady są dobre[3].
Przyczyną przeprowadzenia referendum była rosnąca liczba rozstań partnerów mimo braku rozwodów, wspólne zamieszkiwanie partnerów bez ślubu i liczba dzieci urodzonych poza małżeństwem[1].
Inicjatywa prawodawcza[edytuj | edytuj kod]
W czasie rządów Partii Pracy w 1981 roku istniały grupy działaczy, które namawiały rząd do wprowadzenia rozwodów, ale nie zdecydowano się wtedy na żadne działania. W 2010 roku z inicjatywą rozwiązania kwestii rozwodów wystąpił deputowany Partii Narodowej Jeffrey Pullicino Orlando, który zgłosił w lipcu projekt ustawy, ale rząd zaproponował referendum, licząc na odrzucenie projektu przez społeczeństwo. Ostatecznie projekt referendum poparł maltański parlament, ponieważ dwóch deputowanych Partii Narodowej zagłosowało wbrew własnemu ugrupowaniu[3].
Aktywność Kościoła[edytuj | edytuj kod]
W dniu głosowania wyraźnie widoczna była duża aktywność przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego w mobilizowaniu przeciwników rozwodów, m.in. przywożenie do lokali osób niezdolnych do samodzielnego poruszania się i starszych oraz specjalnie przygotowywane na ten dzień treści kazań[2], biskup Gozo nazwał katolików popierających rozwody zdrajcami[3].
Głosowanie[edytuj | edytuj kod]
Pytanie w referendum brzmiało Czy zgadza się Pan/i na umożliwienie rozwodu parom małżeńskim, które pozostają w separacji od co najmniej czterech lat, jeżeli nie ma realnych szans na pojednanie, a kwestie alimentów i opieki nad dziećmi są uregulowane?[3].
Według oficjalnych wyników referendum za legalizacją rozwodów, które musi poprzedzić co najmniej czteroletnia separacja, opowiedziało się 53% głosujących przy frekwencji 72%. Premier Lawrence Gonzi zapowiedział wprowadzenie rozwodów do prawa cywilnego, choć wynik referendum nie jest wiążący dla rządu i parlamentu[2].
| Opcja | Głosów | Procent |
|---|---|---|
 Za | 122 547 | 52,67% |
 Przeciw | 107 971 | 46,4% |
| Nieważne | 2173 | 0,93% |
| Razem | 232 691 | 100% |
| Frekwencja: | 72% | |
Następstwa[edytuj | edytuj kod]
25 lipca maltański parlament stosunkiem 52 do 11 przy 5 wstrzymujących się głosach przyjął ustawę zezwalającą na rozwody. Ustawa weszła w życie w październiku tego samego roku[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jedyne państwo bez rozwodów. Przetrwa? [online], TVN24.pl, 28 maja 2011 [dostęp 2011-05-28] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-31].
- ↑ a b c Rozwody także na Malcie. Gazeta Wyborcza, 2011-05-29. [dostęp 2011-05-30].
- ↑ a b c d e f Leo Mirani, Malta wkracza w XXI wiek [online], Onet.pl, 3 czerwca 2011 [dostęp 2011-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03].
- ↑ Department of Information. doi.gov.mt. [dostęp 2011-05-30]. (ang.).
- ↑ Malta: ustawa o legalizacji rozwodów