Renaud Lavillenie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Renaud Lavillenie

Renaud Lavillenie (2010)
Data i miejsce urodzenia	18 września 1986 Barbezieux-Saint-Hilaire, Francja
Wzrost	177 cm
Informacje klubowe
Klub	Cognac Ac
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie złoto Londyn 2012 skok o tyczce srebro Rio de Janeiro 2016 skok o tyczce Mistrzostwa świata srebro Moskwa 2013 skok o tyczce brąz Berlin 2009 skok o tyczce brąz Daegu 2011 skok o tyczce brąz Pekin 2015 skok o tyczce brąz Londyn 2017 skok o tyczce Mistrzostwa Europy złoto Barcelona 2010 skok o tyczce złoto Helsinki 2012 skok o tyczce złoto Zurych 2014 skok o tyczce brąz Berlin 2018 skok o tyczce Halowe mistrzostwa świata złoto Stambuł 2012 skok o tyczce złoto Portland 2016 skok o tyczce złoto Birmingham 2018 skok o tyczce Halowe mistrzostwa Europy złoto Turyn 2009 skok o tyczce złoto Paryż 2011 skok o tyczce złoto Göteborg 2013 skok o tyczce złoto Praga 2015 skok o tyczce
Multimedia w Wikimedia Commons

Renaud Lavillenie (ur. 18 września 1986 w Barbezieux-Saint-Hilaire) – francuski lekkoatleta specjalizujący się w skoku o tyczce.

Jako junior nie odnosił sukcesów międzynarodowych, a na dużej imprezie zadebiutował w 2007, zajmując dziesiątą lokatę w młodzieżowych mistrzostwach Europy^[1]. Już na eliminacjach zakończył swój udział w halowym czempionacie globu w Walencji (2008). Rok później został halowym mistrzem Europy. Kilka miesięcy po tym sukcesie, 21 czerwca 2009, podczas drużynowego czempionatu Starego Kontynentu uzyskał wynik 6,01 – tym samym poprawił rekord Francji oraz został siedemnastym w historii lekkoatletyki tyczkarzem, który pokonał poprzeczkę zawieszoną na wysokości ponad sześciu metrów^[2]. Należał do grona faworytów mistrzostw świata w Berlinie (2009) – ostatecznie zdobył na tej imprezie brązowy medal^[3]. Na początku sezonu 2010 nie udało mu się wywalczyć awansu do finału podczas halowych mistrzostw globu^[4]. Latem najpierw został mistrzem Europy^[5], a później uplasował się na drugiej pozycji w zawodach o puchar interkontynentalny^[6][7]. Zwycięzca łącznej punktacji Diamentowej Ligi 2010 w skoku o tyczce^[8]. Osiągając wynik 6,03 – nowy rekord kraju – wygrał w Paryżu halowe mistrzostwa Starego Kontynentu (2011)^[9]. Brązowy medalista mistrzostw świata (Daegu 2011). Zwycięzca łącznej punktacji Diamentowej Ligi 2011 w skoku o tyczce^[10]. 5 grudnia 2011 podczas treningu doznał kontuzji złamania lewej ręki^[11]. Po wyleczeniu kontuzjowanej ręki został w marcu 2012 halowym mistrzem świata^[12]. W czerwcu 2012 obronił tytuł mistrza Europy, a w sierpniu tego roku został mistrzem olimpijskim. Zwycięzca łącznej punktacji Diamentowej Ligi 2012 w skoku o tyczce^[13]. Na koniec roku 2012 zajął drugie miejsce w plebiscycie na europejskiego lekkoatletę roku organizowanym przez European Athletics^[14]. Na początku marca 2013 zdobył trzeci w karierze złoty medal halowych mistrzostw Europy^[15]. Podczas Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce 2013 wywalczył srebrny medal. Zwycięzca łącznej punktacji Diamentowej Ligi 2013 w skoku o tyczce^[16]. Podczas mistrzostw świata w Pekinie stanął na najniższym stopniu podium (2015). Na początku 2016 zdobył swój drugi złoty medal halowych mistrzostw świata. Wicemistrz olimpijski z 2016 z Rio de Janeiro. W 2017 zdobył swój czwarty brązowy medal mistrzostw świata.

Medalista mistrzostw Francji.

Jego młodszy brat Valentin także jest tyczkarzem^[17].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Rok	Impreza	Miejsce	Pozycja	Wynik
2007	Młodzieżowe mistrzostwa Europy	Debreczyn	10. miejsce	5,30
2008	Halowy puchar Europy	Moskwa	2. miejsce	5,60
	Halowe mistrzostwa świata	Walencja	el. – 13. miejsce	5,55
2009	Halowe mistrzostwa Europy	Turyn	1. miejsce	5,81
	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Leiria	1. miejsce	6,01
	Mistrzostwa świata	Berlin	3. miejsce	5,80
2010	Halowe mistrzostwa świata	Doha	el. – 10. miejsce	5,45
	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Bergen	1. miejsce	5,70
	Mistrzostwa Europy	Barcelona	1. miejsce	5,85
	Puchar interkontynentalny	Split	2. miejsce	5,90
	DécaNation	Annecy	1. miejsce	5,80
2011	Halowe mistrzostwa Europy	Paryż	1. miejsce	6,03
	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Sztokholm	5. miejsce	5,50
	Mistrzostwa świata	Daegu	3. miejsce	5,85
2012	Halowe mistrzostwa świata	Stambuł	1. miejsce	5,95
	Mistrzostwa Europy	Helsinki	1. miejsce	5,97
	Igrzyska Olimpijskie	Londyn	1. miejsce	5,97
2013	Halowe mistrzostwa Europy	Göteborg	1. miejsce	6,01
	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Gateshead	1. miejsce	5,77
	Mistrzostwa świata	Moskwa	2. miejsce	5,89
2014	Mistrzostwa Europy	Zurych	1. miejsce	5,80
	Puchar interkontynentalny	Marrakesz	1. miejsce	5,80
2015	Halowe mistrzostwa Europy	Praga	1. miejsce	6,04
	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Czeboksary	1. miejsce	5,85
	Mistrzostwa świata	Pekin	3. miejsce	5,80
2016	Halowe mistrzostwa świata	Portland	1. miejsce	6,02
	Mistrzostwa Europy	Amsterdam	–	NH
	Igrzyska olimpijskie	Rio de Janeiro	2. miejsce	5,98
2017	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Lille	1. miejsce	5,80
	Mistrzostwa świata	Londyn	3. miejsce	5,89
2018	Halowe mistrzostwa świata	Birmingham	1. miejsce	5,90
	Mistrzostwa Europy	Berlin	3. miejsce	5,95
	Puchar interkontynentalny	Ostrawa	2. miejsce	5,80
2019	Superliga drużynowych mistrzostw Europy	Bydgoszcz	3. miejsce	5,71
	Mistrzostwa świata	Doha	el. – 15. miejsce	5,60
2021	Igrzyska olimpijskie	Tokio	8. miejsce	5,70
2022	Mistrzostwa świata	Eugene	5. miejsce	5,87
	Mistrzostwa Europy	Monachium	7. miejsce	5,65

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

Stadion

• skok o tyczce – 6,05 (30 maja 2015, Eugene) – 5. wynik w historii światowej lekkoatletyki

Hala

• skok o tyczce – 6,16 (15 lutego 2014, Donieck) do 2020 rekord świata, 2. wynik w historii światowej lekkoatletyki

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Renaud Lavillenie w bazie World Athletics (ang.). [dostęp 8 września 2012].
• Renaud Lavillenie, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2012-09-08]  (ang.).