Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stany Zjednoczone
Ilustracja
Związek

USA Basketball

Sponsor techniczny

Nike

Trener

Gregg Popovich

Asystent trenera

Steve Kerr
Nate McMillan
Jay Wright[1]

Skrót FIBA

USA

Ranking FIBA

1. (784,8 pkt.)[a]

Zawodnicy
Najwięcej występów

Carmelo Anthony (63)
LeBron James (63)

Najwięcej punktów

Carmelo Anthony (926)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Medale
Igrzyska olimpijskie
złoto 1936, 1948, 1952, 1956, 1960, 1964, 1968, 1976, 1984, 1992, 1996, 2000, 2008, 2012, 2016, 2020
srebro 1972
brąz 1988, 2004
Mistrzostwa świata
złoto 1954, 1986, 1994, 2010, 2014
srebro 1950, 1959, 1982
brąz 1974, 1990, 1998, 2006
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
  1. ↑ Stan aktualny na 27 lutego 2024.

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn – męska seniorska drużyna koszykarska reprezentująca Stany Zjednoczone w rozgrywkach FIBA, wybierana i nadzorowana przez USA Basketball (krajową federacje koszykówki). Od 1992 składa się niemal regularnie z graczy NBA, z tego powodu często nazywana „Dream Teamem” (Drużyną Marzeń). Po raz pierwszy wystąpiła w takim składzie na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie, gdzie zdobyła złoty medal nie przegrywając ani jednego meczu. Do rywalizacji na tych igrzyskach po raz pierwszy MKOl dopuścił zawodowych koszykarzy amerykańskich występujących w lidze NBA. Wcześniej reprezentować USA mogli tylko „amatorzy” z drużyn uniwersyteckich.

Właściwie Dream Team to tylko składy z 1992, 1994 oraz 1996, a pozostałe „Dream Teamy” stanowiły zwyczajne reprezentacje USA. Kadra na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie w większości była złożona z graczy, którzy uznawani są za najlepszych w historii koszykówki, m.in. Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird. Połowa składu nigdy nie zdobyła mistrzostwa NBA. Są to: Charles Barkley, Patrick Ewing, Christian Laettner, Karl Malone, Chris Mullin i John Stockton.

W mediach z kolei przezwano skład na Igrzyska Olimpijskie w Pekinie (2008) mianem Redeem Team (ang.: „Drużyny Odkupienia”), ponieważ był on obsadzony zmobilizowanymi gwiazdorami NBA pod dyrekcją Mike’a Krzyzewskiego, na co dzień wieloletniego i niepospolicie skutecznego trenera koszykówki mężczyzn Uniwersytetu Duke’a. Redeem Team miał za zadanie „odkupić” honor USA (w postaci zdecydowanie wygranego złotego medalu) po wcześniejszych porażkach.

Historia do 1991[edytuj | edytuj kod]

Stany Zjednoczone są członkiem FIBA od 1934 roku. Już od debiutu koszykówki w programie igrzysk olimpijskich, w Berlinie (1936)[2], aż do igrzysk w Meksyku (1968), reprezentacja USA dominowała w olimpijskiej rywalizacji. W tym czasie nie przegrała na igrzyskach ani jednego meczu, za każdym razem zdobywając złoty medal.

Swoją pierwszą olimpijską porażkę Amerykanie ponieśli dopiero na imprezie w Monachium cztery lata później. Był to finałowy mecz z reprezentacją Związku Radzieckiego, w którym prowadzili 50:49 aż do pierwszego sygnału końca meczu. Po dodaniu 3 sekund przez sędziego, który uwzględnił protest ZSRR i ostatniej, nieudanej akcji zawodników radzieckich, ponownie zabrzmiał sygnał końca meczu i Amerykanie cieszyli się z wygranej. Jednak R. William Jones, Sekretarz Generalny FIBA, interweniował osobiście, i wymógł ponowną powtórkę i ustawienie zegara na 3 sekundy przed końcem, w celu rozegrania końcówki meczu po raz trzeci. Tym razem zawodnik ZSRR zdobył punkty po podaniu przez całą długość boiska, i mecz oficjalnie zakończył się wynikiem 50:51 na korzyść Związku Radzieckiego. Protest odwołujący się od tego wyniku był rozpatrywany przez komisję apelacyjną, która podtrzymała wynik po głosowaniu 3:2, w którym kraje socjalistyczne (Kuba, Polska, Węgry) miały 3 głosy i oddały je solidarnie za utrzymaniem wyniku[3].

Po igrzyskach w Monachium, reprezentacja USA wygrała turniej olimpijski w Montrealu (1976), nie wzięła udziału w igrzyskach w Moskwie (1980), ze względu na ich bojkot przez Stany Zjednoczone i zdobyła złoty medal w Los Angeles (1984).

Na igrzyskach w Seulu (1988), reprezentacja USA przegrała w półfinale z ZSRR wynikiem 76:82, i zdobyła brąz po meczu przeciwko Australii, wygranym 78:49.

W 1989 FIBA po raz pierwszy dopuściła zawodowców z National Basketball Association do gry w reprezentacjach narodowych. Poprzednio, tylko zawodowcy z krajów socjalistycznych, oficjalnie podawani za amatorów, mieli prawo reprezentowania swojego kraju.

W latach 1950–1990 Amerykanie, poza sukcesami na igrzyskach, zdobyli również 2 złote, 3 srebrne i 2 brązowe medale na mistrzostwach świata.

Historia od 1992[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie 1992[edytuj | edytuj kod]

Michael Jordan – gwiazda Dream Teamu z 1992 roku

Skład 1992[edytuj | edytuj kod]

Wyniki 1992[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Ameryki 1992[edytuj | edytuj kod]
Wyniki Igrzysk Olimpijskich – Barcelona 1992[edytuj | edytuj kod]
  1.  Stany Zjednoczone (8:0)
  2.  Chorwacja (6:2)
  3.  Litwa (6:2)
  4. WNP (5:3)
  5.  Brazylia (4:4)
  6.  Australia (4:4)
  7.  Niemcy (3:5)
  8.  Portoryko (3:5)
  9.  Hiszpania (3:4)
  10.  Angola (2:5)
  11.  Wenezuela (2:5)
  12.  Chiny (0:7)

Mistrzostwa Świata w Kanadzie 1994[edytuj | edytuj kod]

Na Mistrzostwa Świata w 1994 rozgrywane w Kanadzie reprezentacja Stanów Zjednoczonych pojechała bez największych sław. Nie przegrywając żadnego meczu, zdobyła jednak złoty medal. Już wtedy w reprezentacji USA zadebiutował Shaquille O’Neal, występujący wówczas w Orlando Magic.

Skład 1994[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Mistrzostw Świata 1994[edytuj | edytuj kod]

  1.  Stany Zjednoczone (8:0)
  2.  Rosja (5:2)
  3.  Chorwacja (7:1)
  4.  Grecja (4:4)
  5.  Australia (5:3)
  6.  Portoryko (3:5)
  7.  Kanada (4:4)
  8.  Chiny (2:6)
  9.  Argentyna (5:3)
  10.  Hiszpania (5:3)
  11.  Brazylia (2:6)
  12.  Niemcy (5:3)
  13.  Korea Południowa (3:5)
  14.  Egipt (1:7)
  15.  Kuba (3:5)
  16.  Angola (1:7)

Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie 1996[edytuj | edytuj kod]

Charles Barkley

Ekipa na Igrzyskach Olimpijskich w 1996 w Atlancie miała za zadanie obronić tytuł sprzed czterech lat z Barcelony. Skład był w części złożony z zawodników z 1994 (m.in. Shaquille O’Neal) i z 1992 (m.in. Charles Barkley).

Skład 1996[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Igrzysk Olimpijskich – Atlanta 1996[edytuj | edytuj kod]
  1.  Stany Zjednoczone (8–0)
  2. Jugosławia (7–1)
  3.  Litwa (5–3)
  4.  Australia (5–3)
  5.  Grecja (5–3)
  6.  Brazylia (3–5)
  7.  Chorwacja (4–4)
  8.  Chiny (2–6)
  9.  Argentyna (3–4)
  10.  Portoryko (2–5)
  11.  Angola (1–6)
  12.  Korea Południowa (0–7)

Mistrzostwa Świata w Grecji 1998[edytuj | edytuj kod]

Brad Miller

Podczas Mistrzostw Świata w 1998 w Atenach (Grecja), w National Basketball Association w NBA panował lokaut i do gry nie wystawiono graczy z tej ligi. Ekipa została złożona z zawodników Continental Basketball Association, amerykańskich uniwersytetów i lig europejskich. Spośród nich, jedynie Brad Miller później stał się gwiazdorem NBA, jako dwukrotny uczestnik meczu All-Star. Reprezentacja USA zajęła ostatecznie trzecie miejsce z siedmioma zwycięstwami i dwoma porażkami.

Skład 1998[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Mistrzostw Świata 1998[edytuj | edytuj kod]

  1. Jugosławia (9–0)
  2.  Rosja (7–2)
  3.  Stany Zjednoczone (7–2)
  4.  Grecja (5–4)
  5.  Hiszpania (7–2)
  6.  Włochy (5–4)
  7.  Litwa (5–4)
  8.  Argentyna (3–6)
  9.  Australia (5–3)
  10.  Brazylia (2–6)
  11.  Portoryko (3–5)
  12.  Kanada (1–7)
  13.  Nigeria (2–3)
  14.  Japonia (1–4)
  15.  Senegal (1–4)
  16.  Korea Południowa (0–5)

Igrzyskach Olimpijskich w Sydney 2000[edytuj | edytuj kod]

Vince Carter

Na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney Amerykanie ponownie zagrali w najsilniejszym składzie i obronili złoty medal sprzed czterech lat. Jedynym przeciwnikiem, który sprawił reprezentacji USA problem, była reprezentacja Litwy, którą po zaciętym spotkaniu i serii rzutów osobistych na koniec udało się ostatecznie pokonać.

Skład 2000[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Igrzysk Olimpijskich – Sydney 2000[edytuj | edytuj kod]
  1.  Stany Zjednoczone (8–0)
  2.  Francja (4–4)
  3.  Litwa (5–3)
  4.  Australia (4–4)
  5.  Włochy {4–3)
  6. Jugosławia (4–3)
  7.  Kanada (5–2)
  8.  Rosja (3–4)
  9.  Hiszpania (2–4)
  10.  Chiny (2–4)
  11.  Nowa Zelandia (1–5)
  12.  Angola (0–6)

Mistrzostwa Świata w USA 2002[edytuj | edytuj kod]

Ben Wallace

Na Mistrzostwach Świata w Indianapolis w USA, Amerykanie, jako że grali u siebie, byli głównymi faworytami do złotego medalu. Po pięciu łatwych zwycięstwach Dream Team dopadł jednak kryzys formy. Drużyna przegrała z Jugosławią, Argentyną i Hiszpanią, przez co nie awansowała do strefy medalowej. Zawodnicy tłumaczyli się, że wywierano na nich zbyt dużą presję.

Skład 2002[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Mistrzostw Świata 2002[edytuj | edytuj kod]

  1. Jugosławia (7–2)
  2.  Argentyna (8–1)
  3.  Niemcy (6–3)
  4.  Nowa Zelandia (4–5)
  5.  Hiszpania (7–2)
  6.  Stany Zjednoczone (6–3)
  7.  Portoryko (6–3)
  8.  Brazylia (4–4)
  9.  Turcja (4–4)
  10.  Rosja (3–5)
  11.  Angola (2–6)
  12.  Chiny (1–7)
  13.  Kanada (2–3)
  14.  Wenezuela (1–4)
  15.  Algieria (1–4)
  16.  Liban (0–5)

Igrzyska Olimpijskie w Atenach 2004[edytuj | edytuj kod]

Carmelo Anthony

Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2004 w Atenach piąta drużyna świata nie była zaliczana do faworytów po „kompromitacji” u siebie. Amerykanie przegrywając dwa, a wygrywając trzy mecze zdołali wyjść z grupy. W fazie pucharowej zrewanżowali się Hiszpanom i awansowali do 1/2 finału, gdzie przegrali z Argentyną. Mecz o trzecie miejsce odbywał się po południu, więc wielu Amerykanów zasiadło przed telewizorem aby dopingować rodaków. Mecz USA – Litwa był najchętniej oglądanym meczem podczas Igrzysk Olimpijskich (ok. 13 mln telewidzów). Zakończył się wynikiem 104:96 i drużyna z Ameryki Północnej zdobyła brąz.

Skład 2004[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Igrzysk Olimpijskich – Ateny 2004[edytuj | edytuj kod]

Faza grupowa:

Faza pucharowa:

Klasyfikacja końcowa:

  1.  Argentyna
  2.  Włochy
  3.  Stany Zjednoczone
  4.  Litwa
  5.  Grecja
  6.  Portoryko
  7.  Hiszpania
  8.  Chiny
  9.  Australia
  10.  Nowa Zelandia
  11.  Serbia
  12.  Angola

Mistrzostwa Świata w Japonii 2006[edytuj | edytuj kod]

LeBron James

Na Mistrzostwach Świata w Koszykówce 2006 w Japonii, Amerykanie wystartowali dzięki wygranym eliminacjom. Trafili do Grupy D, w której spotkali się z Portoryko, Chinami, Słowenią, Włochami i Senegalem. Wszystkie z pięciu meczów zakończyły się wynikiem korzystnym dla USA. Występy w fazie pucharowej zaczęli od meczu 1/8 finału z Australią, której reprezentację pokonali rezultatem 113:73. Pojedynek o wejście do gry o medale wygrali z Niemcami i awansowali do półfinału. Tam zostali pokonani przez wicemistrzów Europy, Grecję. Pokonując Argentynę zdobyli brązowy medal.

Skład 2006[edytuj | edytuj kod]

Wyniki Mistrzostw Świata 2006[edytuj | edytuj kod]

Faza grupowa:

Faza finałowa:

  • Druga runda: USA –  Australia 113:73
  • Ćwierćfinał: USA –  Niemcy 85:65
  • Półfinał: USA –  Grecja 95:101
  • Mecz o trzecie miejsce: USA –  Argentyna 96:81

Igrzyska Olimpijskie w Pekinie 2008[edytuj | edytuj kod]

Kobe Bryant podczas IO 2008

Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008 w Pekinie reprezentacja USA w koszykówce mężczyzn nazywana była Redeem Team (Drużyna Odkupienia). Nie przegrała ona ani jednego meczu i zdobyła złoty medal. W półfinale Redeem Team pokonał reprezentację Argentyny wynikiem 101:81. W finale zagrał ponownie z reprezentacją Hiszpanii, którą wcześniej podczas rozgrywek w fazie grupowej pokonała wynikiem 119:82. Po wyrównanej walce, reprezentacja USA ponownie pokonała Hiszpanów, tym razem wynikiem 118:107, odzyskując w ten sposób mistrzostwo z Sydney.

Skład IO 2008[edytuj | edytuj kod]

Wyniki IO – Pekin 2008[edytuj | edytuj kod]
Faza grupowa
Faza finałowa
Klasyfikacja końcowa
  1.  Stany Zjednoczone (8:0)
  2.  Hiszpania (6:2)
  3.  Argentyna (6:2)
  4.  Litwa (5:3)
  5.  Grecja (3:3)
  6.  Chorwacja (3:3)
  7.  Australia (3:3)
  8.  Chiny (2:4)
  9.  Rosja (1:4)
  10.  Niemcy (1:4)
  11.  Iran (0:5)
  12.  Angola (0:5)

Mistrzostwa Świata w Turcji 2010[edytuj | edytuj kod]

Kevin Durant ze złotym medalem mistrzostw 2010

Mistrzostwa Świata odbyły się w dniach 28 sierpnia – 12 września w Turcji. W mistrzostwach wystąpiły 24 zespoły spośród 213 reprezentacji, które brały udział w kwalifikacjach. Były to 16. mistrzostwa świata, rozgrywane po raz pierwszy w Turcji, a po raz trzeci w Europie. Miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Ankara, Kayseri, Izmir i Stambuł. Reprezentacja Stanów Zjednoczonych z kompletem punktów wygrała grupę B, pokonując: Słowenię, Brazylię, Chorwację, Iran, oraz Tunezję. W 1/8 łatwo ograli Angolę(121:66). W ćwierćfinale w koszykarskim klasyku USA starło się z reprezentacją Rosji odnosząc zwycięstwo(89:79), by następnie uporać się z Litwą w półfinale(89:74). Finał sparował z koszykarzami Ameryki Północnej, gospodarzy turnieju – Turcję. lecz mimo dopingu publiczności Amerykanie także w tym meczu tryumfowali(81:64) i sięgnęli po złoto MŚ 2010.

Skład[edytuj | edytuj kod]

Trener: Stany Zjednoczone Mike Krzyzewski

Nr Pozycja Zawodnik Data ur. Zespół
4 Obrońca Chauncey Billups 1976 Stany Zjednoczone Denver Nuggets
5 Skrzydłowy Kevin Durant 1988 Stany Zjednoczone Oklahoma City Thunder
6 Obrońca Derrick Rose 1988 Stany Zjednoczone Chicago Bulls
7 Obrońca Russell Westbrook 1988 Stany Zjednoczone Oklahoma City Thunder
8 Skrzydłowy Rudy Gay 1986 Stany Zjednoczone Memphis Grizzlies
9 Obrońca Andre Iguodala 1984 Stany Zjednoczone Philadelphia 76ers
10 Skrzydłowy Danny Granger 1983 Stany Zjednoczone Indiana Pacers
11 Obrońca Stephen Curry 1988 Stany Zjednoczone Golden State Warriors
12 Obrońca Eric Gordon 1988 Stany Zjednoczone Los Angeles Clippers
13 Skrzydłowy Kevin Love 1988 Stany Zjednoczone Minnesota Timberwolves
14 Skrzydłowy Lamar Odom 1979 Stany Zjednoczone Los Angeles Lakers
15 Center Tyson Chandler 1982 Stany Zjednoczone Dallas Mavericks

Wyniki Mistrzostwa Świata w Turcji 2010[edytuj | edytuj kod]

Faza finałowa
  • 1/8 finału: USA –  Angola 121:66
  • Ćwierćfinał: USA –  Rosja 89:79
  • Półfinał: USA –  Litwa 89:74
  • Finał: USA –  Turcja 81:64

Igrzyska olimpijskie Londyn 2012[edytuj | edytuj kod]

Chris Paul podczas IO 2012

Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w Londynie Dream Team USA (tak nazwano powtórnie drużynę Stanów Zjednoczonych) podobnie jak w 1992 roku nie miała sobie równych, rozbijając reprezentację Francji 98:71 dając tym samym przedsmak tego co pokażą w kolejnych spotkaniach. W kolejnych meczach pokonali mistrzów i wicemistrzów Afryki ustanawiając w tym drugim z Nigerią Rekord Olimpijski w przewadze punktowej który wynosiła 83. Następny mecz przyniósł niespodziankę, zanosiło się na sensację. Przez cały mecz Litwini dorównywali USA. Po niesamowitych mękach Stany Zjednoczone zakończyły spotkanie 99:94. W półfinale spotkali się oni z Argentyną którą pokonali w ostatniej rundzie fazy grupowej. Tak jak wcześniej pokonali ich, tym razem 109:83. Podobnie jak 4 lata temu ponownie spotkali się z Hiszpanią w finale. Mecz był bardzo wyrównany i zakończył się zwycięstwem Drużyny Stanów Zjednoczonych 107:100, tym samym broniąc tytuł z Pekinu.

Skład IO 2012[edytuj | edytuj kod]

Wyniki IO – Londyn 2012[edytuj | edytuj kod]

Faza grupowa
Faza finałowa
Klasyfikacja końcowa
  1.  Stany Zjednoczone (8:0)
  2.  Hiszpania (6:2)
  3.  Rosja (6:2)
  4.  Argentyna (4:4)
  5.  Australia (4:2)
  6.  Francja (4:2)
  7.  Brazylia (4:2)
  8.  Litwa (2:4)
  9.  Wielka Brytania (1:4)
  10.  Nigeria (1:4)
  11.  Tunezja (0:5)
  12.  Chiny (0:5)

Mistrzostwa Świata 2014[edytuj | edytuj kod]

Kyrie Irving MVP mistrzostw 2014

Mistrzostwa Świata w 2014 odbyły się w Hiszpanii. Mistrzem Świata została reprezentacja Stanów Zjednoczonych, pokonując w finale Serbię 129–92[4]. W meczu o trzecie miejsce Francja pokonała Litwę 95–93[5]. MVP turnieju został Amerykanin Kyrie Irving[6].

Skład[edytuj | edytuj kod]

Trener: Stany Zjednoczone Mike Krzyzewski

Nr Pozycja Zawodnik Data ur. Zespół
4 Obrońca Stephen Curry 1988 Stany Zjednoczone Golden State Warriors
5 Obrońca Klay Thompson 1990 Stany Zjednoczone Golden State Warriors
6 Obrońca Derrick Rose 1988 Stany Zjednoczone Chicago Bulls
7 Skrzydłowy Kenneth Faried 1989 Stany Zjednoczone Denver Nuggets
8 Skrzydłowy Rudy Gay 1986 Stany Zjednoczone Sacramento Kings
9 Skrzydłowy DeMar DeRozan 1989 Stany Zjednoczone Toronto Raptors
10 Obrońca Kyrie Irving 1992 Stany Zjednoczone Cleveland Cavaliers
11 Center Mason Plumlee 1990 Stany Zjednoczone Brooklyn Nets
12 Center DeMarcus Cousins 1990 Stany Zjednoczone Sacramento Kings
13 Obrońca James Harden 1989 Stany Zjednoczone Houston Rockets
14 Skrzydłowy Anthony Davis 1993 Stany Zjednoczone New Orleans Pelicans
15 Center Andre Drummond 1993 Stany Zjednoczone Detroit Pistons

Wyniki Mistrzostwa Świata w Hiszpanii 2014[edytuj | edytuj kod]

Faza finałowa
  • 1/8 finału: USA –  Meksyk 86:63
  • Ćwierćfinał: USA –  Słowenia 119:76
  • Półfinał: USA –  Litwa 96:68
  • Finał: USA –  Serbia 129:92

Igrzyska olimpijskie Rio de Janeiro 2016[edytuj | edytuj kod]

Kevin Durant w trakcie finałowego meczu z Serbią podczas IO 2016

Koszykówka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 w Rio była rozgrywana w dniach 6–21 sierpnia 2016. Prowadzona przez Kevina Duranta drużyna USA zdobyła tytuł mistrza olimpijskiego po raz 15., w finale pokonując w finale Serbię 96–66. Trzydziestopunktowa przewaga była największą przewagą osiągniętą w meczach finałowych od czasu zwycięstwa Dream Teamu nad Chorwacją w 1992[7].

Mistrzostwa Świata 2019[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Świata w 2019 odbyły się w dniach 31 sierpnia–15 września w Chinach[8]. Po raz drugi w historii po trofeum sięgnęli Hiszpanie, którzy w finale pokonali reprezentację Argentyny 95:75. Reprezentacja USA zajęła niespodziewanie dopiero 7. miejsce, przegrywając w ćwierćfinale z Francją 79:89, w fazie 5-8 z Serbią 89:94, w meczu o 7. miejsce pokonała Polskę 87:74.

Igrzyska olimpijskie Tokio 2020[edytuj | edytuj kod]

Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 w Tokio, które z powodu pandemii odbyły się rok później, ponownie Kevin Durant poprowadził drużynę USA do mistrzostwa. Tym samym Team USA zdobył złoto po raz czwarty z rzędu, a 16. w historii. W finale Amerykanie pokonali reprezentację Francji 87:82. Po raz pierwszy od lat reprezentacja USA nie miała najwyższej średniej zdobytych punktów w turnieju - została wyprzedzona przez Słowenię.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Marc Stein, Steve Kerr Joins U.S.A. Basketball Coaching Staff, „The New York Times”, 11 października 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-08-22] (ang.).
  2. ↑ Na IO w 1904 roku, koszykówka była dyscypliną pokazową
  3. ↑ Opis finału IO 1972 (w języku angielskim)
  4. ↑ USA shoot past Serbia to win 2014 title, retain world crown. fiba.com. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  5. ↑ SPAIN 2014: France hold on against Lithuania to take third place, best-ever result at FIBA's flagship event. fiba.com. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  6. ↑ Irving named MVP of 2014 FIBA Basketball World Cup, headlines All-Star Five. fiba.com. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  7. ↑ Kevin Durant leads US men's basketball team to third straight Olympic gold [online], theguardian.com, 21 sierpnia 2016 [dostęp 2021-08-26] (ang.).
  8. ↑ PR N°30 People’s Republic of China to host 2019 FIBA Basketball World Cup [online], fiba.basketball, 7 sierpnia 2015 [zarchiwizowane z adresu 2018-09-11] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • USA Basketball (oficjalna strona internetowa krajowej federacji koszykówki USA) (ang.)
  • FIBA Archive (oficjalne archiwum FIBA) (ang.)
Reprezentacje narodowe w koszykówce (FIBA Ameryka)
kobiety
Byłe
mężczyźni
Byłe

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Stanów_Zjednoczonych_w_koszykówce_mężczyzn&oldid=73074661”