French
DeutschRoman Šebrle – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Roman Šebrle podczas mistrzostw świata w Berlinie (2009) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 186 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_BAR.svg){kind=small} | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Roman Šebrle (ur. 26 listopada 1974 w Lanškrounie) – czeski lekkoatleta specjalizujący się w wielobojach lekkoatletycznych.
Czterokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich – w pierwszym swoim starcie w Sydney (2000) zdobył srebrny medal; cztery lata później w Atenach wywalczył złoto, w 2008 w Pekinie był szósty, a w Londynie w 2012 nie ukończył dziesięcioboju. Złoty i dwukrotnie srebrny medalista mistrzostw świata oraz podwójny mistrz Europy. Ma na koniec pięć medali – w tym dwa złote – halowego czempionatu globu. Trzykrotnie stawał na najwyższym stopniu podium halowych mistrzostw Starego Kontynentu – podczas tej rangi imprezy wywalczył także jeden srebrny i dwa brązowe medale. W 1997 wygrał uniwersjadę[1]. W 2001 podczas mityngu Hypo-Meeting w austriackim Götzis ustanowił rekord świata i jako pierwszy w historii przekroczył w dziesięcioboju liczbę 9000 punktów uzyskując wynik 9026 punktów[2]. Panel ekspertów powołany w 2008 przez gazetę The Wall Street Journal uznał Czecha największym sportowcem na świecie[3]. Wielokrotny medalista mistrzostw swojego kraju. W 2013 ogłosił zakończenie kariery sportowej[4][5].
Roman Šebrle jest żołnierzem Czeskich Sił Zbrojnych w stopniu majora[6]. W 2004 odznaczony został Medalem za Zasługi II Stopnia[7].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Swoją sportową karierę zaczynał od piłki nożnej, którą uprawiał od 1980 roku[8]. Siedem lata później podczas turnieju doznał kontuzji – złamał między innymi kość strzałkową[8]. Po rekonwalescencji, w 1990, wystąpił w szkolnych zawodach lekkoatletycznych – po nich trafił do klubu w miejscowości Týniště nad Orlicí[8]. W swoim pierwszym występie w dziesięcioboju uzyskał wynik nieco ponad 5000 punktów[8]. W 1995 rozpoczął dwuletnią służbę w Siłach Zbrojnych Republiki Czeskiej i wstąpił do klubu Dukla Praga z którym jest związany do dziś[8].
1997-2000[edytuj | edytuj kod]
W dużych lekkoatletycznych zawodach zadebiutował w 1997 podczas mistrzostw świata w Atenach – w imprezie tej uplasował się na dziewiątym miejscu. Niespełna miesiąc później odniósł pierwszy sukces międzynarodowy wygrywając na stadionie w Katanii rywalizację podczas uniwersjady[1]. W kolejnym sezonie nie udało mu się ukończyć konkurencji podczas halowego czempionatu Starego Kontynentu, a latem był w szósty na mistrzostwach Europy. Pierwszy medal na imprezie rangi mistrzowskiej zdobył zimą 1999 roku w Maebashi, kiedy to przegrywając z Polakiem Sebastianem Chmarą i Estończykiem Erikiem Noolem wywalczył brązowy medal halowych mistrzostw świata. Sukcesu z Japonii nie udało mu się powtórzyć w sezonie letnim gdy nie ukończył dziesięcioboju na mistrzostwach świata. Pierwszy medal – srebrny – halowego czempionatu Europy zdobył w 2000 roku. Kilka miesięcy później został w Sydney wicemistrzem olimpijskim.
2001-2004[edytuj | edytuj kod]
W marcu 2001 wygrał w Lizbonie halowe mistrzostwa świata. 26 i 27 maja 2001 w Götzis podczas tradycyjnego mityngu wieloboistów Hypo-Meeting poprawił rekord świata swojego rodaka Tomáš Dvořák, który od 1999 wynosił 8994 punkty, uzyskując wynik 9026 punktów stając się pierwszym w historii lekkoatletyki zawodnikiem osiągając w dziesięcioboju wynik ponad 9000 punktów[2]. Po tym wydarzeniu był zdecydowanym faworytem mistrzostw świata w Edmonton – w imprezie tej Czech uzyskał jednak tylko 8174 punktów i zajął dziesiąte miejsce. Kolejny sezon przyniósł wieloboiście dwa złote medale – halowych mistrzostw Europy i mistrzostw Europy na stadionie. Drugi brązowy krążek halowego czempionatu globu zdobył w 2003 w Birmingham – kilka miesięcy później pierwszy raz stanął na podium mistrzostw świata zajmując na Stade de France drugą pozycję. W 2004 wygrywając drugi raz w karierze halowe mistrzostwa świata ustanowił nowy halowy rekord Europy w siedmioboju uzyskując rezultat 6438 punktów. Na igrzyskach olimpijskich w Atenach zdobył złoty medal.
2005-2008[edytuj | edytuj kod]
Po zdobyciu olimpijskiego złota w Atenach rozpoczął kolejny sezon od wygrania halowego czempionatu Europy. Kilka miesięcy później w Helsinkach zdobył drugi srebrny medal mistrzostw świata przegrywając tylko z reprezentantem USA Bryanem Clayem. W sezonie 2006 zdobył trzeci brąz halowych mistrzostw świata, a latem w Szwecji obronił tytuł mistrza Europy. 22 stycznia 2007 podczas obozu w Południowej Afryce został ranny gdy miejscowa oszczepniczka Sunette Viljoen trafiła oszczepem w jego prawe ramię, Czechowi założono jedenaście szwów[9][10][11]. Šebrle po tym wypadku, już 4 marca, wygrał halowe mistrzostwa Europy, a latem w Osace pierwszy raz w karierze został mistrzem świata w dziesięcioboju. W sezonie 2008 nie ukończył rywalizacji na halowych mistrzostwach globu, a w sierpniu nie udało mu się obronić tytułu mistrza olimpijskiego zajmując w Pekinie szóstą lokatę z wynikiem 8241 punktów.
2009-2013[edytuj | edytuj kod]
Na początku sezonu 2009 piąty raz z rzędu stanął na podium halowych mistrzostw Europy zdobywając w Turynie brązowy medal. Latem tego samego sezonu na mistrzostwach globu zajął jedenaste miejsce – najgorsze w historii swoich startów w imprezach mistrzowskich w całej karierze. Po zajęciu piątej lokaty podczas halowych mistrzostw globu – w marcu 2010 – nie bronił latem złota mistrzostw Europy. Zimą 2011 był piąty na mityngu wieloboistów w Tallinnie oraz zdobył złoty medal halowych mistrzostw Czech uzyskując wynik 6117 punktów – najlepszy na europejskich listach w sezonie halowym. Na halowym czempionacie Europy w Paryżu zdobył brązowy medal. Podczas mistrzostw Europy w czerwcu 2012 roku w Helsinkach zajął 6. miejsce. Nie ukończył dziesięcioboju podczas igrzysk olimpijskich w Londynie. W maju 2013 planował wystąpić (po raz 15. w karierze) w prestiżowym mityngu wielobojowym Hypo-Meeting, jednak ze startu wyeliminowała go kontuzja. Miesiąc później ogłosił zakończnie kariery[4][5].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Impreza | Miejsce | Konkurencja | Lokata | Wynik |
|---|---|---|---|---|---|
| 1997 | Superliga pucharu Europy w wielobojach |  Tallinn | dziesięciobój | 1. miejsce | 8322 pkt. |
| 1997 | Mistrzostwa świata |  Ateny | dziesięciobój | 9. miejsce | 8232 pkt. |
| 1997 | Uniwersjada |  Sycylia | dziesięciobój |  1. miejsce | 8380 pkt. |
| 1998 | Halowe mistrzostwa Europy |  Walencja | siedmiobój | – | DNF |
| 1998 | Superliga pucharu Europy w wielobojach | Tallinn | dziesięciobój | 2. miejsce | 8589 pkt. |
| 1998 | Mistrzostwa Europy |  Budapeszt | dziesięciobój | 6. miejsce | 8589 pkt. |
| 1999 | Halowe mistrzostwa świata |  Maebashi | siedmiobój |  3. miejsce | 6319 pkt. |
| 1999 | Superliga pucharu Europy w wielobojach |  Praga | dziesięciobój | 2. miejsce | 8527 pkt. |
| 1999 | Mistrzostwa świata | Sewilla | dziesięciobój | – | DNF |
| 2000 | Halowe mistrzostwa Europy |  Gandawa | siedmiobój |  2. miejsce | 6271 pkt. |
| 2000 | Igrzyska olimpijskie |  Sydney | dziesięciobój |  2. miejsce | 8606 pkt. |
| 2001 | Halowe mistrzostwa świata |  Lizbona | siedmiobój |  1. miejsce | 6420 pkt. |
| 2001 | Mistrzostwa świata |  Edmonton | dziesięciobój | 10. miejsce | 8174 pkt. |
| 2002 | Halowe mistrzostwa Europy |  Wiedeń | siedmiobój |  1. miejsce | 6280 pkt. |
| 2002 | Mistrzostwa Europy |  Monachium | dziesięciobój | 1. miejsce | 8800 pkt. |
| 2003 | Halowe mistrzostwa świata |  Birmingham | siedmiobój | 3. miejsce | 6196 pkt. |
| 2003 | Mistrzostwa świata |  Paryż | dziesięciobój |  2. miejsce | 8634 pkt. |
| 2004 | Halowe mistrzostwa świata | Budapeszt | siedmiobój | 1. miejsce | 6438 pkt. |
| 2004 | Igrzyska olimpijskie | Ateny | dziesięciobój |  1. miejsce | 8893 pkt. |
| 2005 | Halowe mistrzostwa Europy | Madryt | siedmiobój | 1. miejsce | 6232 pkt. |
| 2005 | Mistrzostwa świata |  Helsinki | dziesięciobój | 2. miejsce | 8521 pkt. |
| 2006 | Halowe mistrzostwa świata |  Moskwa | siedmiobój | 3. miejsce | 6161 pkt. |
| 2006 | Mistrzostwa Europy |  Göteborg | dziesięciobój | 1. miejsce | 8526 pkt. |
| 2007 | Halowe mistrzostwa Europy | Birmingham | siedmiobój | 1. miejsce | 6196 pkt. |
| 2007 | Mistrzostwa świata | Osaka | dziesięciobój | 1. miejsce | 8676 pkt. |
| 2008 | Halowe mistrzostwa świata | Walencja | siedmiobój | – | DNF |
| 2008 | Igrzyska olimpijskie |  Pekin | dziesięciobój | 6. miejsce | 8241 pkt. |
| 2009 | Halowe mistrzostwa Europy | Turyn | siedmiobój |  3. miejsce | 6142 pkt. |
| 2009 | Mistrzostwa świata | Berlin | dziesięciobój | 11. miejsce | 8266 pkt. |
| 2010 | Halowe mistrzostwa świata |  Doha | siedmiobój | 5. miejsce | 6024 pkt. |
| 2011 | Halowe mistrzostwa Europy | Paryż | siedmiobój | 3. miejsce | 6178 pkt. |
| 2011 | Mistrzostwa świata |  Taegu | dziesięciobój | 14. miejsce | 8069 pkt. |
| 2012 | Mistrzostwa Europy | Helsinki | dziesięciobój | 6. miejsce | 8025 pkt. |
| 2012 | Igrzyska olimpijskie | Londyn | dziesięciobój | – | DNF |
Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]
- Dziesięciobój – 9026 pkt. (2001) były rekord świata, 3. wynik w historii światowej lekkoatletyki
- Siedmiobój (hala) – 6438 pkt. (2004) były halowy rekord Europy, 7. wynik w historii światowej lekkoatletyki[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b World Student Games (Men). gbrathletics.com. [dostęp 2011-03-03]. (ang.).
- ↑ a b Progression of Official World Record / Men, Decathlon [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-03-03] (ang.).
- ↑ Red Albergotti, The World’s Greatest Athlete? [online], online.wsj.com [dostęp 2011-03-03] (ang.).
- ↑ a b Decathlon legend Roman Sebrle retires [online], iaaf.org [dostęp 2013-06-21] (ang.).
- ↑ a b Mistrz olimpijski z Aten w dziesięcioboju Roman Sebrle kończy karierę [online], SportoweFakty.pl [dostęp 2013-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-26] (pol.).
- ↑ Kühnl povýšil Šebrleho na majora. sport.cz. [dostęp 2017-04-28]. (cz.).
- ↑ Odznaczeni Medalem za Zasługi (od 1994) [online], Pražský hrad (www.hrad.cz) [dostęp 2011-03-03] (cz.).
- ↑ a b c d e Můj životopis: Roman Šebrle [online], web.archive.org [dostęp 2011-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2007-09-27] (cz.).
- ↑ Tragedia w Rzymie. Zawodnik trafiony oszczepem [online], wiadomosci.gazeta.pl [dostęp 2011-03-04] (pol.).
- ↑ John Haughey, Lucky to be alive [online], news.bbc.co.uk [dostęp 2011-03-04] (ang.).
- ↑ Šebrleho rameno zdobí jedenáct stehů [online], sport.idnes.cz [dostęp 2011-03-04] (cz.).
- ↑ Heptathlon Short Track Men, All Time Top Lists. worldathletics.org. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roman Šebrle w bazie World Athletics (ang.).
- Roman Šebrle, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2013-06-21] (ang.).
- Wyniki olimpijskie zawodnika w serwisie Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona zawodnika (archiwum). sebrleroman.cz. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-15)].
- Šebrle in shape to get back on top [online], European Athletics [dostęp 2011-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (ang.).
|