Roman Brelewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Roman Brelewski
komandor porucznik komandor porucznik
Data urodzenia

1 kwietnia 1878

Data śmierci

?

Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (II RP)

Odznaczenia
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)

Roman Brelewski (ur. 1 kwietnia 1878, zm. ?) – komandor porucznik inżynier Marynarki Wojennej, działacz katolicki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 kwietnia 1878[1]. Pod koniec kwietnia 1924 był w grupie 117 zakładników powracających z Rosji do Polski[2]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. 26 kwietnia 1928 został przeniesiony w stopniu komandora porucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 do pospolitego ruszenia[1]. W 1934 jako komandor porucznik inżynier pospolitego ruszenia rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 był zweryfikowany w korpusie oficerów technicznych Marynarki Wojennej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[1][3]. 28 kwietnia 1939 został przeniesiony do korpusu oficerów służb i jednocześnie zwolniony z powszechnego obowiązku wojskowego[1].

Działał na polu ruchów katolickich. Był członkiem Sodalicji Mariańskiej panów pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, Królowej Korony Polskiej[4][5][6]. W czerwcu 1929 został wybrany prefektem warszawskiej Sodalicji Mariańskiej panów, a w sierpniu 1929 otrzymał przyznany przez papieża Piusa XI złoty krzyż Pro Ecclesia et Pontifice[7]. Na przełomie 1930/1931 został członkiem Polskiego Towarzystwa Prehistorycznego (był wówczas przypisany do adresu ulicy Polnej 46 m. 7 w Warszawie)[8]. W latach 30. był członkiem rady wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Warszawie[9]. 13 grudnia 1938 został wybrany skarbnikiem Świętojańskiej Polskiej Chrześcijańskiej Kasy Bezprocentowej „Parjan” w Warszawie, zatwierdzonej 15 października 1937[10]. Pełnił funkcję prezesa warszawskiego Zjednoczenia Polskich Inżynierów Katolików[11], do 1939 był członkiem zarządu głównego ZPIK[12][13], jako działacz tej organizacji wygłaszał odczyty[14].

Publikował na łamach czasopism „Wiara i Życie”[15][16], „Kurier Warszawski”[17], „Biuletyn Zjednoczenia Polskich Inżynierów Katolików”[18]. Był autorem publikacji pt. Stosunek pracodawcy do pracownika (1937)[19][20][21][22], Krótka bibliografia religijny (1938)[23].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

  • Aleksander Hauke – także oficer inżynier i członek Sodalicji Mariańskiej oraz Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Warszawie, również odznaczony krzyżem PEP

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Polska Marynarka Wojenna. Dokumentacja organizacyjna i kadrowa oficerów, podoficerów i marynarzy (1918–1947). W: Jan Kazimierz Sawicki: Kadry morskie Rzeczypospolitej. T. V. Gdynia: 2011, s. 552, 582. ISBN 978-83-932722-0-4.
  2. ↑ Wydarcie z lochów czerezwyczajki. „Goniec Wielkopolski”, s. 2, Nr 101 z 30 kwietnia 1924. 
  3. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934, s. 1065.
  4. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Protest przeciw bluźnierstwu. „Kurier Warszawski”, s. 4, Nr 11 z 11 stycznia 1928. 
  5. ↑ List otwarty do Pana Ministra Sprawiedliwości. „Gazeta Polska”, s. 1, Nr 9 z 12 stycznia 1928. 
  6. ↑ List otwarty do Pana Ministra Sprawiedliwości. „Gazeta Wągrowiecka”, s. 1, Nr 8 z 17 stycznia 1928. 
  7. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Odznaczenie papieskie. „Kurier Warszawski”, s. 3, Nr 221 z 14 sierpnia 1929. 
  8. ↑ Z Polskiego Towarzystwa Prehistorycznego. „Z Otchłani Wieków”. 1, s. 11, 1931. 
  9. ↑ Pod egidą św. Wincentego à Paulo. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 9 z 9 stycznia 1937. 
  10. ↑ „Parjan”. Nowa chrześcijańska Kasa Bezprocentowa w Warszawie. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 8, Nr 50B z 20 lutego 1938. 
  11. ↑ Krucjata modlitwy i pokuty. „Kurier Warszawski”, s. 14, Nr 70 z 12 marca 1938. 
  12. ↑ Obostrzony paragraf aryjski w Zjednoczeniu Polskich Inżynierów Katolików. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 8, Nr 136B z 19 maja 1938. 
  13. ↑ Uchwały Walnego Zgromadzenia Zjedn. Polskich Inżynierów Katolików. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 10, Nr 135A z 17 maja 1939. 
  14. ↑ Kronika Łódzka. Odczyt w sali Domu katolickiego w Łodzi. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 6, Nr 63B z 4 marca 1937. 
  15. ↑ Roman Brelewski. Chrześcijańska socjologia miłości. „Kurier Warszawski”. 10, s. 283-289, 1929. 
  16. ↑ Roman Brelewski. Chrześcijańska socjologia miłości. „Kurier Warszawski”. 9, s. 261-265, 1929. 
  17. ↑ Roman Brelewski. Godne naśladowania. „Kurier Warszawski”, s. 7-8, Nr 54 z 24 lutego 1934. 
  18. ↑ Biuletyn inżynierów katolików. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 6, Nr 23B z 24 stycznia 1938. 
  19. ↑ Ruch wydawniczy. Nowe książki. „Prosto z Mostu”, s. 6, Nr 45 z 3 października 1937. 
  20. ↑ Ruch wydawniczy. Nowe książki. „Prosto z Mostu”, s. 6, Nr 46 z 3 października 1937. 
  21. ↑ Ze świata książek. W: Nikodem Ludomir Cieszyński: Roczniki Katolickie na Rok Pański 1938. T. XV. Poznań: 1938, s. 375.
  22. ↑ Stosunek pracodawcy do pracownika. nukat.edu.pl. [dostęp 2017-05-24].
  23. ↑ Sprawozdania i krytyki / Przegląd książek. „Pro Christo”, s. 46, 52, Nr 8-9 z 3 października 1937. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Brelewski&oldid=72792287”