Roman Kaleta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Roman Kaleta (ur. 9 lutego 1924 w Bieczu, zm. 16 lipca 1989 we Wrocławiu) – historyk literatury polskiej.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej, był synem Franciszka oraz Anny z Różów. Młodość spędził w rodzinnym mieście, gdzie podczas okupacji niemieckiej uczył się i pracował jako robotnik. Po zakończeniu wojny zdał egzamin dojrzałości. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Bieczu.

Studia[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów działał społecznie i naukowo jako:

członek w zarządzie Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu i Politechniki
członek koła naukowego polonistów
członek zarządu Federacji Polskich Organizacji Studenckich
kierownik wydziału kulturalno-oświatowego Federacji Polskich Organizacji Studenckich.

Twórczość czasu studenckiego[edytuj | edytuj kod]

Od początku studiów na wydziale filologii polskiej brał czynny udział w rozwoju piśmiennictwa narodowego. Pierwszym opublikowanym tekstem Kalety był artykuł dotyczący gazety studenckiej, jednak rozgłos przyniosła mu recenzja powieści A. Chojeckiego pod tytułem Alkhadar. Studiując pod okiem J. Kotta i T. Mikulskiego tworzył artykuły, recenzje oraz edycje utworów literackich. Jego teksty drukowane były na łamach „Pamiętnika Literackiego” oraz „Zeszytów Wrocławskich”. W tym czasie pełnił funkcję młodszego asystenta w Katedrze Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim.

Praca[edytuj | edytuj kod]

Po skończeniu studiów magisterskich oraz uzyskaniu habilitacji został kierownikiem Pracowni Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia IBL PAN we Wrocławiu (lata 1975-1989). Ogłaszał swoje prace w czasopismach naukowych. Otrzymał nagrodę wrocławskiej prasy. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Naukowej IBL, Rady Naukowej Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich. Badał poezję stanisławowską, która stanowiła główny temat jego dzieł.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Debiut autorski w czasopiśmie „Odra” w 1948 roku.
Magisterium w 1951 roku.
Habilitacja w 1964 roku.
Objęcie kierownictwa nad Pracownią Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia w 1975 roku.
Nagroda wrocławskiej prasy w 1975 roku.
Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1979 roku.
Złoty Krzyż Zasługi w 1983 roku.

Najważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]

Sensacje z dawnych lat, Wrocław 1974; Wydawnictwo Iskry Warszawa 2009.
Oświeceni i sentymentalni. Studia nad literaturą i życiem w Polsce w okresie trzech rozbiorów, Wrocław 1971.
Biecz Studia Historyczne, redaktor wydania; Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1962
Nie masz zgody. Trzy satyry z wieku oświecenia, Wrocław, 1957.
Anegdoty i sensacje obyczajowe wieku oświecenia w Polsce, Warszawa 1958.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Encyklopedia Wrocławia, Wyd. Dolnośląskie, Wrocław 2001.
Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2003.