Roman Stachoń – Wikipedia, wolna encyklopedia

Roman Stachoń
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1912
Brzęczkowice

Data i miejsce śmierci

24 marca 1987
Katowice

Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji
Okres

od 1947
do 1952 i ponownie od 1957 do 1985

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Oświęcimski Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Roman Ignacy Stachoń, ps. Konrad (ur. 30 czerwca 1912 w Brzęczkowicach, zm. 24 marca 1987 w Katowicach) – polski inżynier, działacz socjalistyczny, związkowy i sportowy, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana (1883–1945) i Marii z domu Kendziorczyk. Kształcił się w szkole ludowej, a następnie w gimnazjum w Mysłowicach. W 1927 został członkiem sekcji zapaśniczej i lekkoatletycznej Robotniczego Klubu Sportowego Siła Mysłowice, później był jego skarbnikiem, a w latach 1934–1938 prezesem. Oprócz zapasów uprawiał biegi i pchnięcie kulą. Za przynależność do lewicowego klubu został usunięty z gimnazjum. W 1933 zdał maturę w Humanistycznym Komunalnym Gimnazjum Koedukacyjnym w Roździeniu-Szopienicach, po czym do 1934 odbywał służbę wojskową, a następnie pracował w koncernie Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych jako rewizor rachunków. W 1935 zdobył mistrzostwo Śląska w zapasach w wadze średniej. W 1937 otrzymał Robotniczą Odznakę Sportową I stopnia.

Od 1945 aż do śmierci był honorowym prezesem klubu Siła Mysłowice, ponadto od 1978 do końca życia był prezesem Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach (wcześniej od 1947 był jego wiceprezesem). W 1952 podjął pracę w Wojewódzkim Komitecie Kultury Fizycznej, potem był do 1960 jego przewodniczącym (zainicjował budowę stadionu w Chorzowie). W 1960 został przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Związków Zawodowych w Katowicach, a w 1962 zasiadł w Centralnej Radzie Związków Zawodowych, której od 1969 był wiceprzewodniczącym. Od 1962 do 1967 studiował wieczorowo na Politechnice Śląskiej, uzyskując tytuł inżyniera urządzeń sanitarnych. Był członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD, zasiadał również w PKOl. Od stycznia do maja 1981 był szefem zespołu likwidacyjnego WKZZ w Katowicach, po czym przeszedł na emeryturę.

Od 1932 do 1939 działał w Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1939 został członkiem Śląskiego Komitetu Robotniczego PPS w Katowicach. Podczas okupacji niemieckiej działał w konspiracji, przystąpił do PPS – Wolność, Równość, Niepodległość. Był m.in. dowódcą Gwardii Ludowej PPS Okręgu Śląskiego. Został aresztowany przez gestapo i był więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych, m.in. w Auschwitz-Birkenau, Buchenwaldzie i Dora Ellrich. Po wyzwoleniu w 1945 wrócił na Górny Śląsk i został działaczem „lubelskiej” PPS. Objął funkcję kierownika Wydziału Propagandy Wojewódzkiego Komitetu PPS w Katowicach, a w latach 1946–1948 był sekretarzem Okręgowego Komitetu partii. W 1947 został I sekretarzem Wojewódzkiego Komitetu PPS i członkiem Rady Naczelnej partii. Od grudnia 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie początkowo objął funkcję zastępcy kierownika Wydziału Organizacyjnego Komitetu Wojewódzkiego, pełniąc ją do 1952. W latach 1949–1981 był członkiem KW, od 1956 zasiadając także w jego egzekutywie. W latach 1964–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR. Był także przez wiele lat radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej (od 1948), zasiadał w prezydium Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Poseł na Sejm Ustawodawczy w latach 1947–1952 oraz na Sejm PRL II, III, IV, V, VI, VII, VIII kadencji w latach 1957–1985.

Od 1948 był żonaty z Martą z domu Rogoń (1916–2009), miał syna Andrzeja i córkę Gabrielę.

Zmarł w Katowicach. Pochowany na cmentarzu ewangelickim przy ul. Francuskiej (kwatera 7-I-13)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jego imię nosił Katowicki Park Leśny.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2023-06-30].
  2. ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.
  3. ↑ M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1259 („w 10. rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy społecznej i zawodowej”).
  4. ↑ M.P. z 1947 r. nr 3, poz. 5 („za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”).
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 – Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. – na wniosek prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Stalinogrodzie.
  6. ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1
  7. ↑ Złote gody „Celmy”, „Trybuna Robotnicza”, nr 104, 4 maja 1970, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Stachoń&oldid=70760667”