Rudolph Moshammer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rudolph Moshammer
Mosi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1940
Monachium, Niemcy

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 2005
Grünwald, Bawaria, Niemcy

Zawód, zajęcie

projektant mody

Rudolph Moshammer, znany także jako Mosi (ur. 27 września 1940 w Monachium, zm. 14 stycznia 2005 w Grünwaldzie pod Monachium) – niemiecki projektant mody, właściciel jednego z najdroższych w Europie butików z modą na Maximillianstrasse w Monachium.

Obok Karla Lagerfelda i Wolfganga Joopa był jednym z najbardziej wziętych niemieckich projektantów mody.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Projektant mody[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie dyrektora towarzystwa ubezpieczeniowego Richarda Moshammera i jego żony Else. Uczęszczał do szkoły podstawowej przy Herrnstraße w Monachium, a następnie odbył praktykę w monachijskiej szkole handlowej i hurtowni tkanin Ernst & Knecht. Odbył również staż w domu mody u Christiana Diora w Paryżu[1].

Zajmował się modą od lat 60., ściśle współpracując z matką Else Moshammer. Do końca życia matki (zmarła w 1993) pokazywał się publicznie niemal wyłącznie w jej towarzystwie. Odziedziczył po niej działający od 1968 butik „Carnival de Venise” w Monachium, na Maximilianstrasse (jedna z najbardziej prestiżowych ulic świata, porównywana do nowojorskiej „Fifth Avenue”), który uczynił jednym z najbardziej znanych w Niemczech, jedną z atrakcji turystycznych miasta. Jego klientami byli mężczyźni z wyższych sfer z Europy i świata, m.in. Arnold Schwarzenegger, król Szwecji Karol XVI Gustaw, Richard Chamberlain, José Carreras, Thomas Gottschalk, duet iluzjonistów Siegfried & Roy. Do swoich projektów Moshammer wykorzystywał futra naturalne, jedwab i kaszmir.

Ekscentryczny artysta[edytuj | edytuj kod]

Znany w Niemczech jako ekscentryczna osobowość, zwracał uwagę swoim wyglądem (kruczoczarną peruką i wąsami, makijażem, kolorowymi okularami) i sposobem wysławiania się. Po śmierci matki jego towarzyszką w publicznych wystąpieniach stała się suczka yorkshire terier Daisy (Irina de Pittacus), której założył witrynę internetową oraz napisał „autobiografię”. Wielokrotnie występował w programach telewizyjnych, m.in. jako gość popularnych talk-show oraz w serialach telewizyjnych (m.in. Tatort), gdzie odtwarzał samego siebie.

W 2000 roku nawiązał współpracę z zespołem Münchener Zwietracht, z którym nagrał utwór „Moos hamma”[2]. W 2001 roku zgłosił się z muzykami do niemieckich eliminacji eurowizyjnych z utworem „Teilt Freud und Leid”[3], z którym zajął ostatecznie dziesiąte miejsce[4].

Moshammer napisał łącznie sześć książek, część z nich stała się bestsellerami:

  • Mauzoleum Rudolpha Moshamera i jego matki Else.
    Nicht nur Kleider machen Leute (1993)
  • Mama und ich (1995)
  • Elegant kochen ohne Schnickschnack. Zurück zum Wesentlichen (1997)
  • Ich, Daisy. Bekenntnisse einer Hundedame (1998)
  • Mein Christkindlbuch (2000)
  • Mein geliebtes München (2002)

Filantrop[edytuj | edytuj kod]

Zaangażował się w pomoc bezdomnym zakładając fundację „Licht für Obdachlose” (Światło dla Bezdomnych). Za działalność charytatywną stacja radiowa Sankt Michaelsbund wyróżniła go nagrodą Martin’s Coat 2000.

Duży rozgłos zyskała londyńska aukcja, na której wystawiono koszulę Napoleona, która towarzyszyła cesarzowi w czasie jego przegranej bitwy pod Waterloo i wraz z transportem została przechwycona przez oddziały pruskie. Odkupiona przez Moshammera od angielskiego biznesmena została sprzedana za 40 630 funtów.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Rudolph Moshammer został zamordowany w swojej wilii w nocy z 13 na 14 stycznia 2005, jego ciało o godzinie 9:00 zostało znalezione przez pracującego dla niego szofera[5]. Prawdopodobnie zginął uduszony kablem telefonicznym, który znaleziono obok ciała.

16 stycznia 2005 policja niemiecka zatrzymała podejrzanego o morderstwo 25-letniego mieszkającego w Monachium Irakijczyka Herisch A., który przyznał się do zbrodni. Motywem zabójstwa, podanym przez zatrzymanego, miały być niewypłacone pieniądze – 2000 euro, które miał mu zapłacić Moshammer w zamian za usługi seksualne. 21 listopada 2005 roku został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności. W styczniu 2023 Irakijczyk został zwolniony z więzienia i deportowany do Bagdadu z dożywotnim zakazem wjazdu na terytorium Niemiec[6].

Został pochowany obok matki w rodzinnym mauzoleum na Cmentarzu Wschodnim w Monachium[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Christina Maria Berr, Keine Zeit der Paradiesvögel [online], Süddeutsche.de, 17 maja 2010 [dostęp 2024-03-08] (niem.).
  2. Münchner Zwietracht Feat. Rudolph Moshammer – Moos Hamma. www.discogs.com. [dostęp 2015-09-03]. (ang.).
  3. Münchner Zwietracht Feat. Rudolph Moshammer – Teilt Freud Und Leid. www.discogs.com. [dostęp 2015-09-03]. (ang.).
  4. GERMAN NATIONAL FINAL 2001. www.natfinals.50webs.com. [dostęp 2015-09-03]. (ang.).
  5. Oliver Rau: Rudolph Moshammer murdered. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2005-01-14. [dostęp 2015-09-03]. (ang.).
  6. Joachim Mölter, Mörder von Rudolph Moshammer wird in Irak abgeschoben [online], Süddeutsche.de, 26 stycznia 2023 [dostęp 2024-03-08] (niem.).
  7. Moshammers Beisetzung: Großer Rummel mit leisen Tönen, „FAZ.NET”, 22 stycznia 2005, ISSN 0174-4909 [dostęp 2024-03-08] (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]