Służba żeglugi śródlądowej (II RP) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Służba żeglugi śródlądowej – dział administracji wojskowej II RP.

Skład, cel i zadania.[edytuj | edytuj kod]

Wydzielone oddziały wojskowe oraz: tor żeglugi z wszelkimi urządzeniami stałymi - porty, przystanie, ładownie, stocznie i warsztaty; różnego rodzaju obiekty pływające; personel, sprzęt i wyposażenie oraz środki łączności, należące do wszystkich powyższych urządzeń.

Celem wojskowej służby żeglugi śródlądowej było przygotowanie do działań wojennych pod względem komunikacyjnym i strategicznym; uzyskanie maksymalnej zdolności przewozowej sieci dróg wodnych, sprzętu i personelu; sprawności i wydajności punktów załadunkowych, wyładunkowych i przeładunkowych z jednego środka komunikacji na drugi.

Zadania:

• Prowadzenie szczegółowej ewidencji istniejącego stanu żeglugi śródlądowej;
• Zbieranie i opracowywanie danych dotyczących torów żeglownych, obiektów pływających i instalacji stałych, materiałów i środków łączności oraz planów wojskowych i wojennych transportów wodnych;
• Organizacja i wykonywanie transportów wodnych przy współpracy z innymi organami transportowymi Ministerstwa Spraw Wojskowych (Sztab Generalny).
• Rozpoznanie i badanie sieci dróg wodnych (rzek, kanałów, jezior, stawów, bagien, moczarów) jako przeszkód naturalnych pod względem strategicznym.
• Ewidencja linii rzek.
• Sprawy szkolenia oddziałów wojskowej służby żeglugi śródlądowej, opracowywanie przepisów, instrukcji i regulaminów.

Organizacja.[edytuj | edytuj kod]

Wojskowy komisarz żeglugi śródlądowej.[edytuj | edytuj kod]

Wojskową służbą żeglugi śródlądowej kierował Minister Spraw Wojskowych przy pomocy wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej.

Organy pomocnicze i wykonawcze.

• Delegaci wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej;
• Komendanci linii żeglugi śródlądowej.

Zależność służbowa i kompetencje.

Wojskowy komisarz żeglugi śródlądowej podlegał bezpośrednio szefowi Oddziału IV Sztabu Generalnego i był przełożonym całego personelu wojskowej służby żeglugi śródlądowej (posiadał uprawnienia dowódcy pułku).

Sieć dróg wodnych.[edytuj | edytuj kod]

Sieć dróg wodnych dzieliła się, dla potrzeb wojskowych, na terytorialne wojskowe okręgi wodne, z przyłączeniem ich do Dowództw Okręgów Korpusów, bez względu na istniejące granice terytorialne Okręgów Korpusów.

Na każdy z terytorialnych wojskowych okręgów wodnych przypadał delegat wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej lub komendant linii żeglugi śródlądowej.

Delegat wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej, podległy bezpośrednio wojskowemu komisarzowi żeglugi śródlądowej był jego przedstawicielem w zakresie odnośnych zadań.

Komendant linii żeglugi śródlądowej podlegał bezpośrednio wojskowemu komisarzowi żeglugi śródlądowej i był jego przedstawicielem w zakresie odnośnych zadań. Prowadził on referat w Dowództwie Okręgu Korpusu w zakresie zadań powierzonych Dowództwu Okręgu Korpusu odnośnie do żeglugi śródlądowej.

Delegat wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej i komendant linii żeglugi śródlądowej posiadał prawa dowódcy batalionu.

Oddziały wojskowej służby żeglugi śródlądowej.[edytuj | edytuj kod]

Zawiązki oddziałów wojskowej służby żeglugi śródlądowej stanowili podoficerowie przydzieleni do delegata wojskowego komisarza żeglugi śródlądowej lub komendanta linii żeglugi śródlądowej. Szkoleni byli w przepisach służby portowej oraz w służbie ruchu na obiektach pływających (piloci).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.