Słupek okienny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Słupek okienny – pionowy element podziału okna wielodzielnego, zamocowany w progu (dół) i ślemieniu (góra). Decyduje o podziale pionowym okna.

Słupki okienne były często bogato zdobione lub rzeźbione. Zaczęły wychodzić z użycia w drugiej połowie XVIII wieku (dwory, pałace) oraz około połowy XIX wieku (kamienice). Zostały wyparte przez listwy przymykowe, które początkowo dekoracją nawiązywały do słupków.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• kwatera (okno)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jan Tajchman, Słownik terminologiczny architektury - Stolarka okienna, Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa, 1993, s. 27, ISBN 83-86334-10-X