San Cesareo in Palatio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół św. Cezara z Afryki

Chiesa di San Cesareo de Appia

Kościół tytularny
Państwo	Włochy
Miejscowość	Rzym Via di Porta San Sebastiano
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty na Lateranie
Wezwanie	św. Cezara (Cezarego) Diakona Afrykańskiego
Dane świątyni Liczba naw 1
Położenie na mapie Rzymu Kościół św. Cezara z Afryki
Położenie na mapie Włoch Kościół św. Cezara z Afryki
Położenie na mapie Lacjum Kościół św. Cezara z Afryki
41°52′43,24″N 12°29′49,62″E/41,878678 12,497117
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Cezara w Pałacu (wł. Chiesa di San Cesareo in Palatio) znany również jako Kościół św. Cezara z Afryki – rzymskokatolicki kościół tytularny położony w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii Najświętszego Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty na Lateranie oraz kościołem tytularnym.

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Kościół znajduje się w XIX Rione Rzymu – Celio przy Via di Porta San Sebastiano^[1].

Patron[edytuj | edytuj kod]

Patronem świątyni jest św. Cezary – diakon, który poniósł śmierć męczeńską za wiarę chrześcijańską w II wieku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Legenda głosi, że w IV wieku cesarz Walentynian III został uleczony w sanktuarium św. Cezarego z Terraciny, w miejscu jego męczeństwa. Cesarz postanowił przenieść relikwie świętego do Rzymu. Miały one początkowo trafić do kościoła na wzgórzu Palatyńskim, a gdy zostały przeniesione do nowej świątyni, ta otrzymała przydomek "in Palatio". W źródłach pierwsze wzmianki na temat kościoła pochodzą z roku 1192. W średniowieczu świątynia była częścią hospicjum i szpitala dla pielgrzymów. Kościół zawdzięcza swój obecny kształt przebudowie, która miała miejsce w latach 1602-1603 z inicjatywy papieża Klemensa VIII.

Architektura i sztuka[edytuj | edytuj kod]

Kościół zbudowano na planie prostokąta. Ma on jedną nawę z niższą od nawy, półkolistą apsydą. W rogu po prawej stronie apsydy znajduje się dzwonnica. Po każdej stronie jej górnego piętra umieszczono duże łukowe otwory z balustradami z balaskami^[2].

Dwukondygnacyjna fasada została zaprojektowana przez Giacomo della Porta^[2].

Widok na boczną ścianę kościoła

Fasada

We wnętrzu na ścianach bocznych umieszczono po sześć ślepych łuków. Ich archiwolty opierają się na szerokich doryckich pilastrach. Dwa ostatnie łuki od strony apsydy wchodzą w skład prezbiterium. Natomiast w trzecim łuku z obu stron znajdują się ołtarze boczne. Na ścianach bocznych nad arkadami są po trzy okna, pomiędzy którymi znajdują się malowidła autorstwa Cavaliere d'Arpino i Cesare Rosetti, umieszczone tam podczas przebudowy w XVII wieku^[2].

Wnętrze kościoła

Płaski drewniany kasetonowy sufit z XVII wieku ma dwa duże centralne panele w kształcie krzyża. W jednym z nich umieszczono herb Klemensa VIII^[2].

Koncha apsydy zawiera przedstawienie Boga Ojca adorowanego przez anioły, dzieło wykonane przez Francesco Zucchi według projektu Cavaliera d'Arpino^[2].

Sufit

Ołtarz główny

Ambona

Kardynałowie[edytuj | edytuj kod]

Kościół św. Cezarego jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-diakonom (Titulus Sancti Caesarei in Palatio)^[3].

Tytuł ten, jako nadawany kardynałom-prezbiterom, ustanowił papież Leon X 6 lipca 1517 roku, jednak tytuł ten został zlikwidowany w 1587 roku^[4]. W roku 1600 papież Klemens VIII ponownie uczynił kościół św. Cezarego kościołem tytularnym, ale tym razem z tytułem kardynała-diakona^[3].

W latach 1967-1978 kościół ten był tytularnym kościołem prezbiterialnym arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II.

Kardynałowie-prezbiterzy:

• Niccolò Pandolfini (1517-1518)
• Louis de Gorrevod (1530-1535)
• Bartolomeo Guidiccioni (1540-1543)
• Cristoforo Madruzzo (1545-1560)
• Pier Francesco Ferrero (1561-1561)
• Archangelo de’ Bianchi (1570-1580)

Kardynałowie-diakoni:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Tytularne kościoły kardynalskie