Sebastiano Antonio Tanara – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	12 grudnia 1695
Konsekrator	Alphonse de Berghes
Współkonsekratorzy	Jean-Ferdinand Van Beughem; Pierre van den Perre
Konsekrowani biskupi
Bartholomaeus Olivieri	1696
Onofrio Montesoro	1696
Scipio Carocci	1696
Bonaventura Poerio	1697
Giovanni Francesco Barbarigo	1698
Alessandro Carlo Gaetano Varano	1698
Giovanni Vincenzo de Filippi	1698
Sebastiano Feoli	1698
Francesco Morgioni	1698
Alessandro Roncovieri	1700
Antonio Felice Marsili	1702
Giovanni Francesco Maria Poggi	1703
Alessandro Francesco Codebò	1716
Giovanni Tommaso Maria Marelli	1716
Stefano Fogliani	1717
Domenico Antonio Cirillo	1718
Domenico Maria de Liguori	1718
Giovanni Battista Costantino	1718
Domenico Antonio Menafra	1718
Gioacchino Francesco Caprini	1718
Giacomo Falconi	1718
Eustachio Palma	1718
Didaco Di Pace	1718
Giovanni Paolo Torti Rogadei	1718
Felix Solazzo Castriotta	1721
Caietanus de’ Cavalieri	1722

Sebastiano Antonio Tanara
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1650 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	5 maja 1724 ; Rzym
	Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	1721-1724
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Nominacja biskupia	28 kwietnia 1687
Kreacja kardynalska	12 grudnia 1695; Innocenty XII
Kościół tytularny	Ostia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sebastiano Antonio Tanara (ur. 10 kwietnia 1650 w Rzymie, zm. 5 maja 1724 tamże) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował prawo na uniwersytecie w Bolonii. W młodości wiele podróżował po Europie. Papież Klemens X w 1675 mianował go internuncjuszem we Flandrii (był nim do 1687). Pełniąc tę funkcję udał się z tajną misją do katolickiego króla Anglii Jakuba II w celu rekatolicyzacji tego kraju. W 1687 został wyświęcony na tytularnego arcybiskupa Damaszku, a w następnych latach był nuncjuszem w Kolonii (1687-90), Portugalii (1690-92) i Austrii (1692-95). W 1695 Innocenty XII kreował go kardynałem prezbiterem Santi Quattro Coronati. Uczestniczył w konklawe 1700. Wybrany wówczas papież Klemens XI mianował go prefektem Świętej Kongregacji Kościelnych Immunitetów. Był legatem w Urbino (1703-15) oraz opatem Nonantola. Kardynał biskup Frascati 1715-21. W marcu 1721 jako najstarszy rangą kardynał biskup rezydujący w Rzymie objął diecezję Ostia e Velletri wraz z funkcją dziekana Kolegium Kardynałów. Przewodniczył konklawe 1721. Podczas konklawe 1724 ciężko zachorował i zmarł jeszcze przed wyborem nowego papieża Benedykta XIII.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://cardinals.fiu.edu/bios1695.htm#Tanara

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1404–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)