Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej – najważniejszy urząd Kurii Rzymskiej, najściślej współdziałający z Papieżem w sprawowaniu jego najwyższej posługi.

Historia urzędu[1][edytuj | edytuj kod]

Początki Sekretariatu Stanu sięgają XV wieku. Papież Innocenty VIII 31 grudnia 1487 ustanowił na mocy konstytucji apostolskiej Non debet reprehensibile – Sekretariat Apostolski, w skład którego weszło 24 sekretarzy. Jeden z nich nosił tytuł Secretarius domesticus i przewodził pozostałym. Secretaria Apostolica dała początek urzędom takim jak: Sekretariat ds. Brewe Apostolskich[2] czy Sekretariat Brewe do Władców i Sekretariat Listów Łacińskich. Leon X powierzył Sekretariatowi niektóre kwestie polityczne i zarządu nad Państwem Kościelnym. Utworzył też urząd Secretarius intimus, który miał wspomagać kardynała sekretarza kierującego sprawami Państwa Papieskiego oraz prowadzić korespondencje w językach innych niż łacina, także z nuncjuszami apostolskimi. Rola Sekretariatu wzrosła najbardziej podczas soboru trydenckiego, kiedy to zaczął przejmować pierwszorzędną pozycję w Kurii Rzymskiej od Kancelarii Apostolskiej. Innocenty X był pierwszym papieżem, który nadał nowoczesny charakter urzędowi sekretarza stanu. Aż do pontyfikatu Innocentego XII jednak urząd obsadzony był zazwyczaj kardynałami nepotami. Po likwidacji Państwa Kościelnego w 1870, Sekretariat Stanu został przebudowany na mocy konstytucji apostolskiej Sapienti Consilio wydanej przez papieża Piusa X dnia 29 czerwca 1908. Ponowna reforma sekretariatu nastąpiła po soborze watykańskim II na mocy konstytucji apostolskiej Regimini Ecclesiae Universae z 15 sierpnia 1967. Papież Paweł VI w motu proprio "Quo aptius" z 27 lutego 1973 zlikwidował Kancelarię Apostolską i urząd kardynała-kanclerza, przekazując ich kompetencje do Sekretariatu Stanu. W tej samej konstytucji zlikwidował Kancelarię Brewe Apostolskich, czyli dotychczasową trzecią sekcję Sekretariatu. Przekształcił też dwie pozostałe sekcje -

Obecna struktura[edytuj | edytuj kod]

Na czele Sekretariatu Stanu stoi kardynał Sekretarz Stanu Jego Świątobliwości (zwany też: kardynałem sekretarzem stanu, sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej). Jest on głównym współpracownikiem papieża w dziele kierowania Kościołem powszechnym, najwyższym przedstawicielem Stolicy Apostolskiej na arenie międzynarodowej, a w określonych okolicznościach reprezentuje osobę samego papieża.

Sekretariat Stanu składa się z trzech sekcji:

Sekcja Spraw Ogólnych[edytuj | edytuj kod]

Sekcja Spraw Ogólnych, którą kieruje arcybiskup Substytut do Spraw Ogólnych, wspomagany przez Asesora. Do zadań tej sekcji należy:

  • załatwianie spraw związanych z codzienną posługą kierowania Kościołem powszechnym,
  • zapewnianie kontaktu z innymi dykasteriami Kurii Rzymskiej,
  • określanie funkcji i kierowanie działalnością przedstawicieli Stolicy Apostolskiej, szczególnie w odniesieniu do Kościołów lokalnych,
  • zajmowanie się sprawami dotyczącymi ambasad w Watykanie; w porozumieniu z innymi dykasteriami zajmowanie się sprawami związanymi z aktywną obecnością Stolicy Apostolskiej przy organizacjach międzynarodowych.

Ponadto Sekcja Pierwsza:

  • redaguje konstytucje apostolskie, dekrety, listy apostolskie i inne dokumenty, które powierza jej papież,
  • wykonuje akty urzędowe związane z nominacjami w Kurii Rzymskiej i innych organizmach zależących od Watykanu,
  • przechowuje pieczęć ołowianą i pierścień Rybaka,
  • przygotowuje do publikacji «Acta Apostolicae Sedis» i «Annuario Pontificio»,
  • przygotowuje oficjalne komunikaty dotyczące działalności papieża i Stolicy Apostolskiej,
  • razem z Drugą Sekcją czuwa nad działalnością oficjalnych środków przekazu Stolicy Apostolskiej,
  • opracowuje dane statystyczne dotyczące życia Kościoła w różnych częściach świata.

W ramach tej sekcji istnieją sekcje językowe: włoska, angielska, niemiecka, francuska, hiszpańska, portugalska, łacińska, a także od początku pontyfikatu Jana Pawła II sekcja polska.

Sekcja ds. Relacji z Państwami[edytuj | edytuj kod]

Sekcja ds. Relacji z Państwami, którą kieruje arcybiskup, Sekretarz ds. Relacji z Państwami, wspomagany przez Podsekretarza ds. Relacji z Państwami, we współpracy z kardynałami i biskupami. Głównym zadaniem Sekcji Drugiej jest utrzymywanie kontaktów dyplomatycznych z państwami. Do kompetencji tej sekcji należą:

  • zapewnianie stosunków dyplomatycznych Stolicy Apostolskiej z innymi państwami i podmiotami prawa międzynarodowego,
  • promowanie wspólnych inicjatyw mających na celu dobro Kościoła i społeczeństwa cywilnego,
  • zawieranie konkordatów i podobnych umów,
  • reprezentowanie Stolicy Apostolskiej na forum międzynarodowych organizacji i konferencji,
  • w szczególnych okolicznościach – na zlecenie papieża i w porozumieniu z kompetentnymi dykasteriami Kurii – przygotowywanie dekretów nominacyjnych w Kościołach lokalnych, a także ich ustanawianie i zmiana ich struktur,
  • w ścisłej współpracy z Kongregacją ds. Biskupów mianowanie biskupów w krajach, które zawarły ze Stolicą Apostolską traktaty lub umowy oparte na prawie międzynarodowym.

Sekcja Personelu Dyplomatycznego[edytuj | edytuj kod]

Sekcja Personelu Dyplomatycznego, którą kieruje arcybiskup, który jest delegatem do spraw przedstawicielstw papieskich. Sekcja trzecia ma za zadanie nadzorowanie korpusu dyplomatycznego Stolicy Apostolskiej, pracującego na całym świecie.

Obecny zarząd[edytuj | edytuj kod]

Sekcja Spraw Ogólnych[edytuj | edytuj kod]

Sekcja ds. Relacji z Państwami[edytuj | edytuj kod]

Sekcja ds. Przedstawicielstw Papieskich[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Historia Sekretariatu Stanu na oficjalnej stronie Watykanu
  2. ↑ Michael Martin SJ, The Roman curia as it now exists : an account of its departments: sacred congregations, tribunals, offices; competence of each; mode of procedure; how to hold communication with: the latest legislation, Nowy Jork – Cincinnati – Chicago 1913, s. 156, 160-162, 177-180; Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 173. ISBN 978-3451216534.; Gaetano Moroni; Dizionario Di Erudizione Storico-Ecclesiastica Da S. Pietro Sino Ai Nostri Giorni, Wenecja 1853, s. 265; Peter Baart, The Roman Court, or A treatise on the cardinals, Roman Congregations and Tribunals, legates, apostolic vicars, protonotaries, and other prelates of the Holy Roman Church, s. 264-266.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sekretariat_Stanu_Stolicy_Apostolskiej&oldid=73432768”