Sentymentalizm – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sentymentalizm – kierunek umysłowy i literacki w Europie, który trwał od lat 70. XVIII wieku do początku wieku XIX, był okresem pomiędzy oświeceniem a romantyzmem. Jego twórcami byli Jean Jacques Rousseau (we Francji) i Laurence Sterne (w Anglii). Nazwa nurtu pochodzi od dzieła Laurence'a Sterne'a Podróż sentymentalna przez Francję i Włochy.

Sentymentaliści w centrum zainteresowania stawiali człowieka i jego uczucia, skupiali się na indywidualizmie, wnętrzu. Uważali, że człowiek w procesie cywilizacji utracił podstawowe wartości, dlatego propagowali powrót do natury. Metody poznawania świata według nich to: empiryzm i sensualizm. Dzieło sztuki, zgodnie z zasadami kierunku, powinno mówić o uczuciach, psychice człowieka i przeżywanych przez niego emocjach. Dla nurtu typowe były gatunki: sielanka, powieść sentymentalna. Główni przedstawiciele w Europie to Jean Jacques Rousseau, Laurence Sterne; w Polsce: Franciszek Karpiński i Franciszek Dionizy Kniaźnin.

Cechy stylu sentymentalnego
  • nasilenie pierwiastka uczuciowego,
  • poszerzenie tematyki literatury i wzbogacenie jej o treści społeczne,
  • w literaturze podkreślanie indywidualizmu bohaterów,
  • stylowi retoryczno-oratorskiemu przeciwstawienie intymności i czułości,
  • nastroje religijne, smutek i melancholia,
  • wprowadzenie uczuć litości i empatii,
  • wprowadzenie folkloru,
  • naśladowanie natury, ale nie ucywilizowanej, lecz prostej, a nawet dzikiej.
Charakterystyka człowieka sentymentalnego
  • czuły,
  • patrzy na świat przez pryzmat miłości,
  • powinien analizować własne przeżycia,
  • powinien kochać przyrodę,
  • powinien bywać na łonie natury.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]