Simon Pagenaud – Wikipedia, wolna encyklopedia

Simon Pagenaud
Ilustracja
Simon Pagenaud podczas 24h Le Mans w 2011
Państwo

 Francja

Data urodzenia

18 maja 1984

Sukcesy

2001: Francuska Formuła Renault Elf Campus (wicemistrz)
2004: Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 (wicemistrz)
2006: Formuła Atlantic (mistrz)
2009: American Le Mans Series (wicemistrz w klasie LMP1)
2010: American Le Mans Series (mistrz w klasie LMP)
2011: Pacific Formula F Super Series (wicemistrz)
2011: 24h Le Mans (drugie miejsce w klasie LMP1)
2016: IRL IndyCar Series (mistrz)
2019: Indianapolis 500 (zwycięzca)

Strona internetowa
Simon Pagenaud (z lewej) i Ryan Hunter-Reay podczas wyścigu w Long Beach w 2012 roku

Simon Pagenaud (ur. 18 maja 1984) – francuski kierowca wyścigowy.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 2002 i 2003 startował we francuskiej Formule Renault, a w latach 2002 i 2004 w Formule Renault Eurocup. W 2005 wystartował w Formule Renault 3.5, a rok później wyjechał do Stanów Zjednoczonych i od razu w pierwszym roku startów zdobył mistrzostwo tamtejszej Formuły Atlantic (Champ Car Atlantic).

W 2007 awansował do głównej serii Champ Car, gdzie zaliczył dobry, wyrównany sezon i 8. miejsce w końcowej klasyfikacji. W następnym roku jednak seria została połączona z Indy Racing League, a Pagenaud przeniósł się do American Le Mans Series, gdzie startował przez kolejne trzy lata. W 2010 jeżdżąc w zespole Highcroft Racing został mistrzem w klasie LMP jeżdżąc w parze z Davidem Brabhamem.

W 2011 wystartował w kilku wyścigach American Le Mans Series oraz Le Mans Series w zespole Peugeot Sport Total, m.in. w 24h Le Mans, gdzie zajął drugie miejsce. Wystartował także w kilku wyścigach IndyCar zastępując kontuzjowanych kierowców.

W 2012 podpisał kontrakt na pełny cykl startów w serii IndyCar w zespole Schmidt Hamilton Motorsports[1]. Pierwszy pełny sezon startów był bardzo dobry w jego wykonaniu i przyniósł mu zwycięstwo w klasyfikacji na najlepszego nowicjusza sezonu („Rookie of the Year”) oraz piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Natomiast w drugim sezonie startów udało mu się odnieść swoje pierwsze zwycięstwa w tej serii i zająć w klasyfikacji generalnej trzecie miejsce.

W 2019 roku zwyciężył w Indianapolis 500 jako pierwszy Francuz od 105 lat.

Starty w karierze[edytuj | edytuj kod]

Sezon Seria Zespół Starty PP Zwyc. Punkty Pozycja
2005 Formuła Renault 3.5 Saulnier Racing 16 0 0 30 16.
2006 Formuła Atlantic Team Australia 12 1 1 258 1.
2007 Champ Car Team Australia 14 0 0 232 8.
2008 American Le Mans Series (LMP2) de Ferran Motorsports 8 0 0 85 14.
2009 American Le Mans Series (LMP1) de Ferran Motorsports 10 3 5 162 2.
2010 American Le Mans Series (LMP/LMP2) Highcroft Racing 9 1 4 182 1.
2011 American Le Mans Series Highcroft Racing/Peugeot Sport 2 0 0 0 -
IRL IndyCar Series Dreyer & Reinbold Racing 2 0 0 56 31.
HVM Racing 1 0 0
2012 IRL IndyCar Series Schmidt Hamilton Motorsports 15 0 0 387 5.
2013 IRL IndyCar Series Schmidt Hamilton Motorsports 19 0 2 508 3.
2014 IRL IndyCar Series Schmidt Peterson Motorsports 18 1 2 565 5.
2015 IRL IndyCar Series Penske Racing 16 1 0 384 11.
2016 IRL IndyCar Series Penske Racing 16 7 5 659 1.

Starty w Indianapolis 500[edytuj | edytuj kod]

Rok Nadwozie Silnik Start Wynik Uwagi
2012 Dallara Honda 23 16
2013 Dallara Honda 21 8
2014 Dallara Honda 5 12
2015 Dallara Chevrolet 3 10
2016 Dallara Chevrolet 8 19
2017 Dallara Chevrolet 23 14
2018 Dallara Chevrolet 2 16
2019 Dallara Chevrolet 1 1

Wyniki w Formule Renault 3.5[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2005 Saulnier Racing Belgia
BEL
Belgia
BEL
Monako
MON
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Francja
FRA
Francja
FRA
Hiszpania
BIL
Hiszpania
BIL
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Portugalia
PRT
Portugalia
PRT
Włochy
ITA
Włochy
ITA
30 16.
8 4 10 5 11 10 NU 11 12 NU NW 8 5 9 11 11 12

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Sam Schmidt Motorsports signs Pagenaud for 2012. motorsport.com, 2011-12-08. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]