Sione Lauaki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sione Lauaki

Pełne imię i nazwisko	Sione Tuitupu Lauaki
Pseudonim	Wax
Data i miejsce urodzenia	22 czerwca 1981 Haʻapai
Data i miejsce śmierci	12 lutego 2017 Auckland
Wzrost	194 cm
Masa ciała	119 kg
Rugby union
Pozycja	rwacz,wiązacz
Kariera juniorska
Lata Zespół Kelston Boys' High School
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Waitemata Rugby Football Club (klub) 2000 Tours 2002–2004 Auckland (NPC) 22 (?) 2004–2010 Chiefs (Super Rugby) 70 (65) 2005–2009 Waikato (NPC) 17 (25) 2010–2011 ASM Clermont Auvergne 27 (10) 2011–2012 Aviron Bayonnais 16 (5)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2001–2002  Nowa Zelandia U-21 2004 Pacific Islanders 3 (15) 2005–2008  Nowa Zelandia 17 (15) 2007–2009 Junior All Blacks 5 (20)
Dorobek medalowy Mistrzostwa świata U-21 złoto Australia 2001 brąz RPA 2002
Multimedia w Wikimedia Commons

Sione Lauaki (ur. 22 czerwca 1981 w Haʻapai, zm. 12 lutego 2017 w Auckland) – nowozelandzki rugbysta pochodzenia tongańskiego grający w trzeciej linii młyna, reprezentant kraju, uczestnik Pucharu Świata 2007, mistrz świata juniorów, trzykrotny zwycięzca National Provincial Championship.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Przeprowadził się do Nowej Zelandii w wieku ośmiu lat^[1]. Uczęszczał do Waitakere College^[2], a następnie do Kelston Boys' High School^[3][4]. W tej drugiej zaczął grać w rugby union, wcześniej bowiem uprawiał odmianę league w klubie Waitemata Seagulls, a do pierwszego zespołu trafił w 1998 roku pozostając w nim także rok później^[5][6][7][8]. W latach 1999–2000 występował w reprezentacji szkół Auckland, w 1998 roku zaś grał w jej drużynie rezerw^[8].

Na poziomie klubowym związany był z Waitemata Rugby Football Club^[9][10], z którym w 2003 roku zdobył Gallaher Shield – trofeum w rozgrywkach Auckland Rugby Football Union^[11][12]. W 2000 roku grał także we francuskim zespole Tours w Fédérale 2^[13][14]. W 2001 roku znalazł się w zespole U-21 Auckland^[15], w seniorskim składzie zadebiutował zaś rok później^[8][16]. Występował w nim w National Provincial Championship do 2004 roku^[11][17], a zespół triumfował w edycjach 2002^[18] i 2003^[19]. Przeniósł się następnie do Waikato^[8], z którym związany był przez kolejne pięć sezonów^{[20][21][22][23][24]}, włączając w to triumf w roku 2006^[25]. Jeszcze grając w Auckland nie został wybrany do składu Blues, zainteresowali się nim jednak włodarze Chiefs i od 2004 roku występował w rozgrywkach Super 12^[11][26]. W 2010 roku pod nieobecność Milsa Muliainy został mianowany kapitanem zespołu^[27]. Największym sukcesem Chiefs w okresie jego występów było dojście w 2009 roku do finału rozgrywek, w którym ulegli południowoafrykańskim Bulls^[28].

W 2010 roku negocjował lukratywny kontrakt w Japonii, jednak ze względu na pozaboiskowe problemy zakończone w sądzie rozmowy zostały zerwane^[29][30], związał się zatem jednoroczną, mniej dochodową umową z francuskim zespołem ASM Clermont Auvergne^[31][14]. Pozostał następnie we Francji i w maju 2011 roku podpisał trzyletni kontrakt z Aviron Bayonnais^[32]. W jego barwach rozegrał jednak tylko jeden niepełny sezon, bowiem w lutym 2012 roku w trakcie rutynowych badań ujawniły się problemy z sercem i nerkami, Lauaki zakończył zatem karierę sportową^{[33][34][35][36]}. Z oboma tymi zespołami występował nie tylko w Top 14, lecz też w europejskich pucharach^[37][38]. W 2014 roku pojawiał się na boisku w barwach Waitemata^[39].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Lauaki z reprezentacją U-21 dwukrotnie plasował się na podium mistrzostw świata – pierwszym w 2001^[40] i trzecim w 2002^[41][42].

W 2004 roku znalazł się w składzie Pacific Islanders na ich pierwsze w historii tournée, podczas którego wystąpił w ciągu dwóch tygodni we wszystkich trzech testmeczach – przeciwko Nowej Zelandii, Australii i RPA^[43][44][45]. W każdym z nich zdobył przyłożenie, a sztuka zdobycia przyłożeń tym trzem zespołom udała się podczas całej kariery jedynie trzynastu zawodnikom^[8][11]. Jego postawa w 2004 roku zwróciła na niego uwagę szkoleniowców All Blacks^[46] i w kolejnym roku został zaproszony do udziału w sprawdzianach kadry^[47]. Zadebiutował meczem z Fidżi^[48][49][50], następnie wystąpił w trzech testmeczach przeciwko British and Irish Lions podczas ich tournée po Nowej Zelandii^[11][51], sezon reprezentacyjny zakończył zaś ostatnim spotkaniem Pucharu Trzech Narodów i dwoma występami podczas listopadowej wyprawy do Europy^[11].

Odniesiona w trakcie rozgrywek Super 14 kontuzja spowodowała, iż opuścił cały sezon reprezentacyjny 2006^[52][11], kolejny zaś rozpoczął występami dla Junior All Blacks w zwycięskim Pucharze Narodów Pacyfiku^[53][54] będącym ostatnią szansą na zaimponowanie selekcjonerom kadry przez zbliżającym się Pucharem Świata 2007^[55]. Lauaki znalazł się ostatecznie w składzie na ten turniej kosztem Troya Flavella^[56][57][58] i zagrał w nim w czterech meczach^[59][60][11], po ostatnim z nich otrzymując karę zawieszenia, która została następnie cofnięta^[61]. Utrzymał miejsce w kadrze na pierwszą część sezonu 2008, jednak wszystkie jego sześć występów nastąpiło z ławki rezerwowych, dodatkowo słaba postawa – w szczególności przeciw Wallabies – spowodowała, iż na kończące sezon mecze w Europie nie został już powołany^[11]. W 2009 roku ponownie zwyciężył w Pucharze Narodów Pacyfiku z Junior All Blacks^[53][62] i był to koniec jego międzynarodowej kariery^[11]. Ogółem wystąpił w dwudziestu testmeczach – trzech dla Pacific Islanders i siedemnastu dla All Blacks – w obu z nich zdobywając po trzy przyłożenia^[63][11].

Varia[edytuj | edytuj kod]

• Jeden z dziesiątki rodzeństwa^[7], jego brat Epalahame grał w rugby league^[64].
• Był sprawcą incydentów, które kończyły się w sądzie:
  • w 2006 roku zaatakował mężczyznę w Hamilton^[65]
  • w 2009 roku zdemolował pokój w motelu w Auckland^[66][67],
  • w 2010 roku zasnął za kierownicą rozbijając samochód^[68],
  • w tym samym roku zaatakował mężczyznę w barze w Hamilton^[69],
  • pod koniec 2013 roku był jednym ze sprawców uszkodzenia taksówki w Auckland^[70].
• W grudniu 2014 roku poślubił Stephanie^[71][72], miał piątkę dzieci^[73]. Zmarł otoczony rodziną w szpitalu w Auckland w wieku 35 lat^[74][75].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]