Skarga umierającego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skarga umierającego, znana także jako Żale umierającego, (inc. Ach, Mój smętku, ma żałości) – średniowieczna pieśń eschatologiczna zapisana w formie abecedariusza, powstała po roku 1424 (przypuszcza się, że ok. 1470). Autor nieznany.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Wiersz jest pierwszym świadectwem istnienia widowisk obrzędowych w języku polskim. Przypuszcza się, iż autor mógł inspirować się pieśnią O rozdeleni duše s tělem. Zachowały się dwie wersje utworu: płocka i wrocławska, do której załączona została pieśń ludowa rozpoczynająca się słowami Dusza z ciała wyleciała. Obydwie wersje utworu zostały wydane po raz pierwszy przez Nehringa w roku 1886.

Wersja płocka znajdowała się w łacińskim zbiorze kazań (sygn. 91, k. 277 r–v), znajdującym się dawniej w Bibliotece Seminaryjnej w Płocku, zaginionym w czasie II wojny światowej[1]. Zapisu utworu dokonał prawdopodobnie około 1463 roku Dawid z Mirzyńca, bratanek Mikołaja z Mirzyńca, do którego należał kodeks[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Michałowska 2011 ↓, s. 766.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-16675-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]