French
DeutschSolvita Āboltiņa – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 lutego 1963 |
|---|---|
| Przewodniczący Sejmu | |
| Okres | od 2 listopada 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Solvita Āboltiņa z domu Martinova (ur. 19 lutego 1963 w Rydze) – łotewska prawniczka i polityk, minister sprawiedliwości (2004–2006), była przewodnicząca partii Nowa Era oraz Jedność. Przewodnicząca Sejmu X i XI kadencji (2010–2014).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończyła studia na wydziale prawa Uniwersytetu Łotwy w Rydze. Pracowała jako prawniczka, od 1993 była zatrudniona w ministerstwie spraw zagranicznych, pełniła m.in. funkcję dyrektora departamentu spraw konsularnych.
W 2002 znalazła się wśród założycieli partii Nowa Era, przewodniczyła grupie zajmującej się wypracowaniem programu zwalczania korupcji. Została w tym samym roku posłanką na Sejm VIII kadencji, gdzie pełniła funkcję przewodniczącej komisji prawnej oraz była członkinią komisji prawa europejskiego. 2 grudnia 2004 została powołana na urząd ministra sprawiedliwości w rządzie Aigarsa Kalvītisa. Sprawowała go do 7 kwietnia 2006, gdy jej partia opuściła koalicję rządzącą.
Wybrana ponownie do parlamentu w wyborach z 2006, zasiadła w tych samych komisjach co w poprzedniej kadencji. Wiosną 2008 została przewodniczącą Nowej Ery, w lecie 2011 objęła funkcję przewodniczącej współtworzonej przez swoją dotychczasową partię Jedności. W kadencji 2006–2010 pełniła obowiązki wiceprzewodniczącej Sejmu. W wyborach w 2010 uzyskała mandat poselski z ramienia Jedności (wówczas działającej jako koalicja). 2 listopada 2010 została wybrana na przewodniczącą Sejmu[1]. Ponownie została posłanką w wyborach w 2011. 18 października tegoż roku uzyskała reelekcję na stanowisko przewodniczącej Sejmu w parlamencie XI kadencji[2]. W 2014 przegrała wybory parlamentarne, jednak zasiadła w Sejmie XII kadencji dzięki rezygnacji Jānisa Junkursa z objęcia mandatu[3].
W czerwcu 2016 na funkcji przewodniczącego Jedności zastąpił ją Andris Piebalgs[4]. W listopadzie 2017 została wykluczona z partii[5]. Po odejściu z polityki stanęła na czele departamentu europejskiego MSZ. W 2018 uzyskała nominację na ambasadora Łotwy we Włoszech, na Malcie i w Albanii[6]. W 2024 została natomiast ambasadorem Łotwy w Holandii[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lita Krone: Āboltiņa ievēlēta par Saeimas priekšsēdētāju. diena.lv, 2 listopada 2010. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
- ↑ Ievēlēts 11.Saeimas Prezidijs. saeima.lv, 18 października 2011. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
- ↑ Jānis Kincis: Āboltiņa iegūst 12.Saeimas deputātes pilnvaras. diena.lv, 4 listopada 2014. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
- ↑ New leader of Latvia's Unity party calls for reconciliation among members, fresh start. baltictimes.com, 5 czerwca 2016. [dostęp 2024-03-04]. (ang.).
- ↑ Tomasz Otocki: Łotewska prawica pozbywa się byłej liderki. przegladbaltycki.pl, 7 listopada 2017. [dostęp 2024-03-04].
- ↑ Rinkēvičs: Āboltiņas darba pieredze un diplomātiskais rangs kvalificē viņu vēstnieka amatam. diena.lv, 30 lipca 2018. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
- ↑ Solvita Āboltiņa kļūst par Latvijas vēstnieci Nīderlandē. delfi.lv, 26 lutego 2024. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Solvita Āboltiņa. tm.gov.lv. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).
- Solvita Āboltiņa. vienotiba.lv. [dostęp 2024-03-04]. (łot.).