French
DeutschStanisław Beniger – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 7 maja 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 października 1975 |
| Poseł do KRN i na Sejm Ustawodawczy | |
| Okres | od 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
     | |
Stanisław Beniger (ur. 7 maja 1907 w Kielcach, zm. 1 października 1975 w Warszawie) – polski inżynier związany z Warszawą, wiceprezydent stolicy (1947–1950), poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy RP.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum państwowe w Kielcach, po czym studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego i Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Już w młodości działał w ruchu socjalistycznym, za co był aresztowany.
W czasie II wojny światowej związany z PPR pracował w Elektrowni Warszawskiej. W 1943 pomagał Żydom w trakcie likwidacji getta warszawskiego. Po 1944 kierował odbudową Elektrowni, której został prezesem (1944–1947).
Od 1947 do 1950 pracował jako wiceprezydent Warszawy. Od 1950 był dyrektorem Elektrociepłowni Żerań. W 1952 objął obowiązki dyrektora przedsiębiorstwa dostaw energetycznych. Od 1959 zatrudniony w Banku Inwestycyjnym (jako dyrektor oddziału wojewódzkiego oraz radca prezesa banku).
W 1944 oddelegowany do Stronnictwa Demokratycznego, zakładał partyjną organizację na Pradze. Był wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu SD, członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu. 4 maja 1945 objął mandat posła do Krajowej Rady Narodowej. Dwa lata później został posłem do Sejmu Ustawodawczego RP. Zasiadał w trzech Komisjach: Przemysłowej (jako wiceprzewodniczący), Skarbowo-Budżetowej oraz Odbudowy. Później wstąpił do PZPR.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 33D-2-9)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (19 sierpnia 1946)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 maja 1946)[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi (30 kwietnia 1945)[4]
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[5]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 224 („za zasługi położone przy uruchomieniu przemysłu”).
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 477 („za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”).
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 92 („za zasługi i wydajne przyczynienie się do odbudowy Elektrowni Warszawskiej”).
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”) – jako inż. Stanisław Benigier.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 – Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/99 – na wniosek Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 29–30 (nota biograficzna ze zdjęciem).
- Strona sejmowa posła na Sejm Ustawodawczy.