Stanisław Tymiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Tymiński

Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1948 Pruszków
Przywódca Partii X
Okres	od maja 1991 do 1995
Przynależność polityczna	Partia X
Następca	Józef Kossecki
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stanisław Tymiński, Stan Tyminski (ur. 27 stycznia 1948 w Pruszkowie) – polski biznesmen prowadzący interesy w USA, Kanadzie i Ameryce Południowej, zajmujący się branżą elektroniczną, komputerową i telewizyjną, kandydat w polskich wyborach prezydenckich w 1990 i 2005, założyciel Partii X.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec Jan Tymiński^[1], pochodzący ze wsi Tymianki-Pachoły położonej w obecnym województwie mazowieckim, był radiomechanikiem, a w czasie okupacji spędził prawie cztery lata w niemieckich obozach koncentracyjnych w Auschwitz-Birkenau i Groß-Rosen. Matka była gospodynią wiejską. Para pobrała się w 1948 we Wrocławiu, po czym zamieszkała w Komorowie pod Warszawą, a w 1954 się rozwiodła^[2].

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Wychował się w Komorowie. Z wykształcenia jest technikiem elektronikiem. Ukończył Technikum Elektroniczno-Mechaniczne im. Marcina Kasprzaka w Warszawie przy dawnych Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka. Później rozpoczął pracę w Zakładach Wytwórczych Elektronowych Przyrządów Pomiarowych „ELPO” w Warszawie. W 1968 został przyjęty na studia wieczorowe na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Elektronicznym.

W 1969 wyemigrował do Szwecji, w której przez krótki czas pracował w szklarni, gdzie poznał swoją przyszłą pierwszą żonę, Pulmu. W tym samym roku po tym, jak stracił pracę, ze Szwecji wyemigrował do Kanady, gdzie w 1975 założył firmę komputerową Transduction, którą posiada do tej pory (2020^[3]). W 1981, kierowany chęcią zgłębienia świata duchowego Indian, dotarł do odległych zakątków Amazonii, w Iquitos w Peru stworzył małe finansowe imperium, lokalną telewizję kablową, restauracje i poślubił Peruwiankę Myrnę Gracielę Pérez Velasco. W czerwcu 1994 założył pierwszy komercyjny BBS Maloka, w którym oprócz wielu innych usług, po raz pierwszy udostępniono każdemu mieszkańcowi Polski dostęp do światowej sieci Internet.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wybory prezydenckie w Polsce w 1990 roku.

W 1988 wstąpił do Libertariańskiej Partii Kanady (Libertarian Party of Canada), opowiadającej się za zdecydowanym obniżeniem podatków. W latach 1990–1991 był liderem tej partii.

Zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich w Polsce w 1990. Mimo spodziewanej porażki, po intensywnej kampanii, podczas której przedstawiał się jako jedyny „człowiek spoza układu” i alternatywa dla pozostałych, a także zdecydowanie kontestował dokonywane reformy gospodarcze, uzyskał w pierwszej turze 3 797 605 głosów (23,1%), wyprzedzając m.in. Tadeusza Mazowieckiego i Włodzimierza Cimoszewicza i wchodząc do drugiej tury przeciwko Lechowi Wałęsie.

W trakcie kampanii wyborczej UOP i Krzysztof Kozłowski (ówczesny minister spraw wewnętrznych w rządzie Mazowieckiego) oskarżyli go o to, że ma związek z Libią (krajem wiązanym wówczas z terroryzmem) oraz z Kolumbią (gdzie silne były wpływy handlarzy narkotyków) – oskarżenia okazały się fałszywe^[4][5]. Tuż przed końcem kampanii wyborczej Telewizja Polska podała, że stosuje on przemoc wobec żony – po wyborach telewizja przegrała prawomocnie proces o pomówienie. „Gazeta Wyborcza” opublikowała opinię psychologa Andrzeja Samsona, że Stanisław Tymiński jest chory psychicznie^[6].

Stanisław Tymiński posługiwał się „czarną teczką”, w której ponoć miał, według swoich oświadczeń, kompromitujące Lecha Wałęsę dokumenty, które jednak nie zostały ujawnione. Uważa się, że za jego sprawą pojawiło się w polityce polskiej określenie „teczka” jako zbiór domniemanych kompromitujących materiałów.

W drugiej turze, kiedy poparło go 3 683 098 głosujących (25,75%), przegrał z Lechem Wałęsą. Po porażce w wyborach założył Partię X, która nie odegrała znaczącej roli w polskim życiu publicznym. Bezskutecznie usiłował zarejestrować swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1995. Nie udało mu się zebrać 100 tys. podpisów poparcia.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Tymiński ponownie wystartuje w wyborach

3 czerwca 2005 przyleciał do Polski i zapowiedział swój start w wyborach prezydenckich jako kandydat Ogólnopolskiej Koalicji Obywatelskiej. Jego komitet wyborczy został zarejestrowany 23 czerwca 2005. W wyborach uzyskał 23 545 głosów, tj. 0,16% i uplasował się na dziewiątym miejscu spośród dwunastu kandydatów^[7].

1 września 2010 oświadczył, że wycofuje się z działalności politycznej^[8]. W wyborach prezydenckich w 2015 poparł Mariana Kowalskiego z Ruchu Narodowego^[9].

Przystąpił do partii Związek Słowiański i w wyborach parlamentarnych w 2023 został jej kandydatem do Senatu w okręgu bytomsko-zabrzańskim^[10]. Zajął ostatnie, 3. miejsce, uzyskując 18 052 głosy (12,71%)^[11].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był trzykrotnie żonaty, jego pierwszą żoną była Finka Pulmu, drugą Peruwianka Myrna Graciela, trzecią Chinka Mulan. Ma czworo własnych dzieci: Henryka (z pierwszego małżeństwa), Alicję, Jerzego, Isis (z drugiego małżeństwa), wychowuje adoptowaną córkę Cindy, której matką jest jego trzecia żona^[12].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

• Święte psy (1990)
• Przyczynek do wolności (2013)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Marzena Cichosz: (Auto)kreacja wizerunku polityka na przykładzie wyborów prezydenckich w III RP, Toruń 2003
• Stanisław Gebethner, Krzysztof Jasiewicz (red.): Dlaczego tak głosowano. Wybory prezydenckie ’90, Warszawa 1993
• Andrzej Jabłonowski, Leszek Sobkowiak (red.): Marketing polityczny w teorii i praktyce, Wrocław 2002
• Marek Mazur: Marketing polityczny. Wyczerpujący przegląd technik i metod stosowanych w kampanii wyborczej, Warszawa 2002
• Robert Wiszniowski: Marketing wyborczy. Studium kampanii wyborczych w systemach prezydenckich i semiprezydenckich, Warszawa – Wrocław 2000
• Mirosława Grabowska, Ireneusz Krzemiński: Bitwa o Belweder, Wydawnictwo Literackie „Myśl” Kraków 1991

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Tymiński bez cenzury („No censorship”) – teksty felietonów w języku polskim i angielskim