Stefan Witkowski (generał) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Witkowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

22 września 1873
Kraków

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1954
Rybnik

Przebieg służby
Lata służby

1893–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Stefan Witkowski (ur. 22 września 1873 w Krakowie, zm. 25 stycznia 1954 w Rybniku) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stefan Witkowski urodził się 22 września 1873 roku w Krakowie, w rodzinie Karola i Marii z Galińskich. 18 sierpnia 1893 roku, po ukończeniu siedmioklasowej wojskowej szkoły realnej, rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii[1]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1912 roku. W tym samym roku był przydzielony do Korpuśnej Szkoły Oficerów w Ołomuńcu, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 54 pułku piechoty[2].

Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku i 110. lokatą, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 20 pułku piechoty[3]. W 1918 roku dostał się do niewoli włoskiej. W 1919 roku, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Armii Polskiej we Francji[4]. W Armii gen. Hallera został przydzielony do 10 pułku strzelców polskich, a następnie do 7 Dywizji Strzelców Polskich[1].

30 września 1919 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[5]. Rano 23 lipca 1920 roku przybył do Grodna i przejął od generała Adama Mokrzeckiego dowództwo grupy operacyjnej, występującej w składzie Frontu Północno-Wschodniego. Formalnie został mianowany dowódcą grupy operacyjnej dekretem Naczelnego Wodza z 8 sierpnia 1920 roku[6]. Od 15 sierpnia tego roku pełnił służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od 1 września w Centralnej Komisji Wyszkolenia[1]. 9 maja 1921 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 13. lokatą w korpusie generałów[8]. Z dniem 31 grudnia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w drodze superrewizji[9][10][11][12][13][14].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy Alei 3 Maja 16[15]. 26 kwietnia 1931 został wybrany wiceprezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego[16]. Pełniąc tę funkcję został wyznaczony sędzią głównym zawodów Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym zaplanowanych na 3–6 lutego 1939 w Zakopanem[17][18]. Po zakończeniu II wojny światowej był nauczycielem Technikum Górniczego w Rybniku (obecnie Zespół Szkół Technicznych). Zmarł 25 stycznia 1954 roku w Rybniku[19].

Stefan Witkowski był żonaty z Amelią Czerny-Breyl, z którą miał jedno dziecko[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 351.
  2. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 293, 610.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 67.
  4. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 183.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 8 września 1920 roku, poz. 802.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 21 maja 1921 roku, poz. 761.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 81 z 29 grudnia 1923 roku, s. 750.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 10 stycznia 1924 roku, s. 6 sprostowano omyłkę drukarską zastępując wyrazy „w stan nieczynny” wyrazami „w stan spoczynku”.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 120.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 880.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  15. ↑ Spis Abonentów 1938 ↓, s. 381.
  16. ↑ Sport. Naczelnik Chrzanowski prezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego. „Słowo Polskie”. 117, s. 11, 30 kwietnia 1931. 
  17. ↑ Maxie Weber i Ernst Beier startują w Zakopanem na łyżwiarskich mistrzostwach Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 22, s. 13, 22 stycznia 1939. 
  18. ↑ Po raz pierwszy w Zakopanem łyżwiarskie mistrzostwa Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 37, s. 11, 6 lutego 1939. 
  19. ↑ Mandrysz 1997 ↓, s. 30.
  20. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 352.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
  22. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 509.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Witkowski_(generał)&oldid=73170367”