Stefanos Tsitsipas – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefanos Tsitsipas
Στέφανος Τσιτσιπάς
Ilustracja
Stefanos Tsitsipas (2022)
Państwo

 Grecja

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1998
Ateny

Wzrost

193 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

2016

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Apostolos Tsitsipas

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

3 (9 sierpnia 2021)

Australian Open

F (2023)

Roland Garros

F (2021)

Wimbledon

4R (2018, 2023)

US Open

3R (2020, 2021)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

64 (29 sierpnia 2022)

Australian Open

2R (2023)

Roland Garros

1R (2023)

Wimbledon

1R (2018, 2021, 2023)

US Open

2R (2018)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Grecja
Olimpijski festiwal młodzieży Europy
brąz Utrecht 2013 gra pojedyncza
Strona internetowa

Stefanos Tsitsipas, gr. Στέφανος Τσιτσιπάς (ur. 12 sierpnia 1998 w Atenach) – grecki tenisista, finalista French Open 2021 oraz Australian Open 2023.

Mistrz Wimbledonu 2016 w grze podwójnej chłopców i lider klasyfikacji juniorów.

Zawodowy tenisista od roku 2016.

Zwycięzca 9 turniejów ATP Tour w grze pojedynczej, w tym ATP Finals 2019.

W rankingu gry pojedynczej najwyżej klasyfikowany na 3. miejscu (9 sierpnia 2021), a w klasyfikacji gry podwójnej na 64. pozycji (29 sierpnia 2022).

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Stefanos Tsitsipas (2019)

Pierwsze treningi tenisowe rozpoczął w wieku trzech lat. Ojciec Stefanosa pochodzi z Grecji, natomiast matka Julija Apostoli pochodzi z Rosji, była zawodową tenisistką[1]. Jego dziadkiem był znany rosyjski piłkarz oraz trener Siergiej Salnikow, trzykrotny mistrz ZSRR oraz mistrz olimpijski wraz z drużyną w 1956 roku. Stefanos ma trójkę rodzeństwa: siostrę Elisavet oraz dwóch braci Pavlosa oraz Petrosa, który również jest tenisistą. Biegle porozumiewa się w trzech językach: greckim, rosyjskim oraz angielskim. Prywatnie fan piłkarskiego oraz koszykarskiego zespołu Olympiakos[2][3].

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Sezony 2013–2014[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę zawodową rozpoczął od udziału w turnieju rangi ITF w Maratonie we wrześniu ulegając w drugiej rundzie kwalifikacji Duńczykowi Andreasowi Moltke-Leth. Po raz pierwszy zadebiutował w turnieju głównym, otrzymując dziką kartę w Heraklionie w październiku przegrywając w pierwszej rundzie z Charalamposem Kapogiannisem.

W sierpniu 2014 dotarł do 2. rundy turnieju ITF w Karlsruhe przegrywając z Yannickiem Madenem. W październiku awansował do półfinału turnieju w Heraklionie w grze podwójnej wraz z Markosem Kalovelonisem. W listopadzie dotarł do ćwierćfinału turnieju, który odbywał się w Heraklionie ulegając w nim Romanowi Safiulinowi, dzięki czemu sezon 2014 zakończył na 1280. miejscu w rankingu ATP.

Sezon 2015[edytuj | edytuj kod]

Rozgrywki w 2015 roku rozpoczął od udziału w turnieju rangi ATP Challenger Tour w Burnie, gdzie z sukcesem przebrnął kwalifikacje, ulegając w 1. rundzie w głównej drabince Australijczykowi Benjaminowi Mitchellowi. W maju zdobył swój pierwszy seniorski tytuł, w turnieju ITF rozgrywanym w Heraklionie w grze podwójnej wraz z Alexandrosem Jakupoviciem. W sierpniu próbował swoich sił w kilku turniejach rangi ATP Challenger Tour, gdzie przebrnął kwalifikacje w Piombino, Rzymie oraz w Al-Muhammadijja. W turnieju rangi ATP Challenger Tour w Casablance doszedł do półfinału gry podwójnej wraz ze Słowakiem Jozefem Kovalíkiem. W listopadzie osiągnął pierwszy finał turnieju ITF w singlu, w Heraklionie przegrywając tylko ze Stevenem Diazem, zwyciężył dwukrotnie w grze podwójnej wraz z Konstandinosem Ikonomidisem również w Heraklionie. Triumfował w turnieju ITF rozgrywanym w Nikozji w grze pojedynczej pokonując w finale Alexandre Folie.

Sezon 2015 zakończył na 576. miejscu w rankingu ATP w grze pojedynczej oraz 507. miejscu w grze podwójnej.

Sezon 2016[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2016 rozpoczął od porażki w 1. rundzie zawodów ATP Challenger Tour w Canberze. W lutym wziął udział w turnieju tej samej rangi w Launceston odpadając w 2. rundzie. W kwietniu ponownie przeniósł się do udziału w turniejach rangi ITF, zwyciężając w grze podwójnej w Heraklionie, oraz w Santa Margherita Di Pula pokonując w finale gry pojedynczej Erika Crepaldiego. W maju ponownie zwyciężył w turnieju w Heraklionie w grze podwójnej. W kolejnych turniejach w Puli pokonał w finale Norwega Caspera Ruuda, w Lecco Włocha Marco Bortolottiego. W finale turnieju ITF w Kramsach przegrał z Yannickiem Hanfmannem. We wrześniu Tsitsipas zwyciężył w grze podwójnej w turnieju w Calgary w parze z Timem Van Rijthoven. Miesiąc później został zwycięzcą w turnieju rangi ITF w Oliveira de Azeméis. W kolejnym turnieju po raz pierwszy dotarł do finału rangi ATP Challenger Tour w Al-Muhammadijji, ulegając jedynie Austriakowi Geraldowi Melzerowi. W kolejnym tygodniu ponownie dotarł do finału turnieju ATP Challenger Tour w Casablance, przegrywając z Francuzem Maxime Janvierem. Wyniki te premiowały Greka na 205. miejsce w rankingu ATP. Pod koniec października otrzymał dziką kartę od organizatorów turnieju w Bazylei i po raz pierwszy wystąpił w turnieju rangi ATP, gdzie nie przebrnął kwalifikacji, przegrywając w finałowej rundzie z Robinem Haase.

Sezon 2016 zakończył na 210. miejscu w rankingu ATP w grzej pojedynczej oraz 363. miejscu w grze podwójnej.

Sezon 2017[edytuj | edytuj kod]

Na początku roku Tsitsipas wziął udział w kwalifikacjach do turnieju Australian Open 2017, gdzie w 1. rundzie pokonał Gavina Van Peperzeela 6:2, 6:1, w 2. rundzie przegrywając z Bjornem Fratangelo 6:4, 1:6, 3:6. W lutym wziął udział w kwalifikacjach do turnieju ATP World Tour 250 w Sofii, przegrywając w nich w 1. rundzie z Miljanem Zekiciem. W kolejnym turnieju, dzięki dzikiej karcie od organizatorów, zadebiutował w drabince głównej turnieju rangi ATP w Rotterdamie, przegrywając w 1. rundzie z Jo-Wilfriedem Tsongą 4:6, 6:7(2). W kolejnym tygodniu, ponownie dzięki dzikiej karcie, wystąpił w turnieju w Marsylii ulegając w 1. rundzie Michaiłowi Jużnemu po trzysetowej walce 1:6, 6:4, 5:7. W kolejnych miesiącach Tsitsipas brał udział w kilku turniejach rangi ATP Challenger Tour oraz ITF. W maju z sukcesem przebrnął kwalifikacje turnieju ATP w Stambule, przegrywając w 1. rundzie drabinki głównej z Damirem Džumhurem 4:6, 5:7. W maju wziął udział w kwalifikacjach do turnieju French Open 2017 pokonując w nich kolejno Thomasa Fabbiano, Gleba Sakharova oraz Oscara Otte, awansując po raz pierwszy w karierze do turnieju głównego Wielkiego Szlema. W 1. rundzie spotkał się z Chorwatem Ivo Karloviciem przegrywając z nim w trzech setach 6:7(5), 5:7, 4:6. Pod koniec czerwca tenisista grecki wziął udział w kwalifikacjach do Wimbledonu. Przebrnął je awansując do turnieju głównego pokonując po kolei Santiago Giraldo, Yannicka Hanfmanna i Jorisa De Loore. W turnieju głównym spotkał się w 1. rundzie z Serbem Dušanem Lajoviciem, przegrywając z nim w trzech setach 4:6, 4:6, 4:6.

Sezon 2018 – pierwszy tytuł o randze ATP Tour[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2018 Tsitsipas zagrał we wszystkich wielkoszlemowych turniejach, najdalej dochodząc do czwartej rundy Wimbledonu. Wynik ten był zarazem najlepszym jaki tenisista reprezentujący Grecję osiągnął w erze open[3].

Pod koniec kwietnia awansował do pierwszego w karierze finału ATP World Tour, w Barcelonie, eliminując m.in. w ćwierćfinale Dominika Thiema (nr 7. ATP). W meczu o tytuł nie sprostał liderowi rankingu ATP, Rafaelowi Nadalowi. Z Nadalem przegrał również w finale turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000 w Toronto. Tsitsipas pokonał po drodze czterech tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu ATP, jako pierwszy od momentu utworzenia serii ATP World Tour w 1990 roku[3]. Rozpoczął od zwycięstwa z Dominicem Thiemem (nr 8. ATP), następnie z Novakiem Đokoviciem (nr 10. ATP), Alexandrem Zverevem (nr 3. ATP) i Kevinem Andersonem (nr 5. ATP). Przeciwko Zverevowi obronił dwa meczbole, a z Andersonem jedną piłkę meczową[4][5].

W październiku został pierwszym Grekiem, który wygrał tytuł ATP World Tour, w Sztokholmie na nawierzchni twardej w hali[6]. W finale pokonał 6:4, 6:4 Ernestsa Gulbisa.

Na początku listopada zwyciężył w zawodach Next Generation ATP Finals dla tenisistów do lat 21. Jako najwyżej rozstawiony wygrał wszystkie pięć meczów, a w finale 2:4, 4:1, 4:3(3), 4:3(3) z Alexem de Minaurem[7].

W całym roku zagrał 73 meczów szczebla ATP, odnosząc 46 zwycięstw. Sezon rozpoczął na 91. miejscu w rankingu ATP, a zakończył na 15. pozycji.

Za osiągnięcia w 2018 został wyróżniony nagrodą ATP za największy postęp w sezonie (Most Improved Player of the Year)[3].

Sezon 2019 – półfinał Australian Open, zwycięstwo w ATP Finals[edytuj | edytuj kod]

Tsitsipas podczas US Open, 2018

Rok 2019 zaczął od osiągnięcia ćwierćfinału w Sydney. Po tym turnieju zagrał w Australian Open i awansował do półfinału, po wyeliminowaniu m.in. w czwartej rundzie Rogera Federera. W lutym Grek zdobył pierwszy tytuł w sezonie, w Marsylii kończąc zawody bez straty seta. Następnie zagrał w Dubaju, gdzie decydujący o mistrzostwie mecz przegrał z Federerem. Zdobyte punkty za udział w Dubaju umożliwiły mu awans po raz pierwszy w karierze do czołowej dziesiątki klasyfikacji ATP[8].

Na nawierzchni ziemnej Grek dotarł do dwóch finałów, w Estoril i Madrycie. Rozgrywki w Estoril zakończył jako zwycięzca, po finale z Pablem Cuevasem, natomiast w Madrycie poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem. W stolicy Hiszpanii wyeliminował w ćwierćfinale Alexandra Zvereva (nr 4. ATP) i wicelidera rankingu Rafaela Nadala. Tsitsipas został najmłodszym tenisistą, który pokonał Nadala na podłożu ziemnym i najmłodszym, który wygrał z Nadalem, Federerem i Đokoviciem[3]. Podczas turnieju w Rzymie odpadł w półfinale, a na French Open w czwartej rundzie.

Okres gry na kortach trawiastych zakończył na ćwierćfinale w Rosmalen i porażką w pierwszej rundzie Wimbledonu.

Na początku sierpnia dotarł do półfinału w Waszyngtonie, gdzie nie wykorzystał piłkę meczową w pojedynku z Nickiem Kyrgiosem[9]. Z US Open grecki tenisista odpadł w pierwszym meczu.

Podczas azjatyckiej części sezonu Tsitsipas awansował do finału w Pekinie, po wygranej w półfinale z Alexandrem Zverevem. Ostatni mecz z Dominicem Thiemem przegrał w trzech setach. W swoim kolejnym starcie, w Szanghaju Grek osiągnął półfinał, eliminując w ćwierćfinale lidera rankingu Novaka Đokovicia.

Ostatni w roku turniej Grek zagrał w ramach ATP Finals, kwalifikując się jako nr 6. w rozstawieniu. Rywalizację rozpoczął od pokonania Daniiła Miedwiediewa, następnie Alexandra Zvereva i porażki z Rafaelem Nadalem. W półfinale wyeliminował Rogera Federera, a w finale Dominika Thiema 6:7(6), 6:2, 7:6(4), zostając najmłodszym mistrzem ATP Finals od 2001 roku[10].

Na koniec roku zajmował 6. miejsce w klasyfikacji ATP.

Styl gry[edytuj | edytuj kod]

Ulubioną nawierzchnią Tsitsipasa są korty trawiaste, natomiast ulubionym zagraniem forhend. Jego idolem z dzieciństwa jest Roger Federer.

Finały w turniejach ATP Tour[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (9–17)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 29 kwietnia 2018 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 2:6, 1:6
Finalista 2. 12 sierpnia 2018 Toronto Twarda Hiszpania Rafael Nadal 2:6, 6:7(4)
Zwycięzca 1. 21 października 2018 Sztokholm Twarda (hala) Łotwa Ernests Gulbis 6:4, 6:4
Zwycięzca 2. 24 lutego 2019 Marsylia Twarda (hala) Kazachstan Michaił Kukuszkin 7:5, 7:6(5)
Finalista 3. 2 marca 2019 Dubaj Twarda Szwajcaria Roger Federer 4:6, 4:6
Zwycięzca 3. 5 maja 2019 Estoril Ceglana Urugwaj Pablo Cuevas 6:3, 7:6(4)
Finalista 4. 12 maja 2019 Madryt Ceglana Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Finalista 5. 6 października 2019 Pekin Twarda Austria Dominic Thiem 6:3, 4:6, 1:6
Zwycięzca 4. 9 listopada 2019 Londyn Twarda (hala) Austria Dominic Thiem 6:7(6), 6:2, 7:6(4)
Zwycięzca 5. 23 lutego 2020 Marsylia Twarda (hala) Kanada Félix Auger-Aliassime 6:3, 6:4
Finalista 6. 29 lutego 2020 Dubaj Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Finalista 7. 27 września 2020 Hamburg Ceglana Rosja Andriej Rublow 4:6, 6:3, 5:7
Finalista 8. 20 marca 2021 Acapulco Twarda Niemcy Alexander Zverev 4:6, 6:7(3)
Zwycięzca 6. 18 kwietnia 2021 Monte Carlo Ceglana Rosja Andriej Rublow 6:3, 6:3
Finalista 9. 25 kwietnia 2021 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 4:6, 7:6(6), 5:7
Zwycięzca 7. 23 maja 2021 Lyon Ceglana Wielka Brytania Cameron Norrie 6:3, 6:3
Finalista 10. 13 czerwca 2021 French Open, Paryż Ceglana Serbia Novak Đoković 7:6(6), 6:2, 3:6, 2:6, 4:6
Finalista 11. 13 lutego 2022 Rotterdam Twarda (hala) Kanada Félix Auger-Aliassime 4:6, 2:6
Zwycięzca 8. 17 kwietnia 2022 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Alejandro Davidovich Fokina 6:3, 7:6(3)
Finalista 12. 15 maja 2022 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 0:6, 6:7(5)
Zwycięzca 9. 25 czerwca 2022 Santa Ponça Trawiasta Hiszpania Roberto Bautista-Agut 6:4, 3:6, 7:6(2)
Finalista 13. 21 sierpnia 2022 Cincinnati Twarda Chorwacja Borna Ćorić 6:7(0), 2:6
Finalista 14. 9 października 2022 Astana Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Finalista 15. 23 października 2022 Sztokholm Twarda (hala) Dania Holger Rune 4:6, 4:6
Finalista 16. 29 stycznia 2023 Australian Open, Melbourne Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 6:7(4), 6:7(5)
Finalista 17. 23 kwietnia 2023 Barcelona Ceglana Hiszpania Carlos Alcaraz 3:6, 4:6

Gra podwójna (0–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 8. 30 marca 2019 Miami Twarda Holandia Wesley Koolhof Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
5:7, 6:7(8)

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open Q2 1R SF 3R SF SF F 4R 0 / 7 26–7
French Open 1R 2R 4R SF F 4R QF 0 / 7 22–7
Wimbledon 1R 4R 1R NH 1R 3R 4R 0 / 6 8–6
US Open Q3 2R 1R 3R 3R 1R 2R 0 / 6 6–6
Bilans spotkań 0–2 5–4 8–4 9–3 13–4 10–4 14–4 3–1 N/A 62–26

Kariera juniorska[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2013 roku Stefanos zadebiutował w turnieju juniorskim rangi ITF w Wadżda, gdzie dotarł do ćwierćfinału rozgrywek. Pierwszym znaczącym sukcesem Tsitsipasa było wygranie turnieju juniorskiego w grze podwójnej w Schifflange. Natomiast pierwszym wygranym turniejem w grze pojedynczej okazał się turniej w San Marino. Jednak najbardziej znaczącym sukcesem było dotarcie do finału prestiżowego turnieju Orange Bowl w 2014 roku. W juniorskim Wielkim Szlemie zadebiutował podczas Australian Open 2015, gdzie w grze pojedynczej chłopców dotarł do ćwierćfinału. W 2015 roku wziął udział także we French Open odpadając w 3. rundzie, w Wimbledonie odpadając w 2. rundzie oraz w US Open odpadając w 3. rundzie gry pojedynczej chłopców. Osiągnął sukces dochodząc w parze z Louisem Wesselsem do półfinału gry podwójnej chłopców w trakcie US Open. Rok 2015 zakończył ponownym finałem turnieju Orange Bowl, ulegając jedynie Miomirowi Kecmanoviciowi.

Rok 2016 ponownie rozpoczął od dotarcia do ćwierćfinału gry pojedynczej chłopców w Australian Open. W maju zwyciężył w prestiżowym turnieju juniorskim Trofeo Bonfiglio w Mediolanie, dzięki czemu osiągnął 1. miejsce w światowym rankingu juniorskim chłopców. Podczas French Open jako zawodnik rozstawiony z nr 1. dotarł do ćwierćfinału tej imprezy w grze pojedynczej oraz grze podwójnej. Swój największy juniorski sukces osiągnął w trakcie Wimbledonu dochodząc do półfinału gry pojedynczej ulegając późniejszemu tryumfatorowi Denisowi Shapovalovowi. Wraz z Estończykiem Kennethem Raismą zwyciężył w grze podwójnej, stając się drugim w historii Grekiem, który zdobył tytuł Wielkiego Szlema i pierwszym, który dokonał tego w erze open. Rozgrywki juniorskie zakończył występem w US Open osiągając półfinał gry pojedynczej.

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna (1–0)[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 10 lipca 2016 Wimbledon, Londyn Trawiasta Estonia Kenneth Raisma Kanada Félix Auger-Aliassime
Kanada Denis Shapovalov
4:6, 6:4, 6:2

Historia występów w juniorskim Wielkim Szlemie w singlu[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2015 2016
Australian Open QF QF
French Open 3R QF
Wimbledon 2R SF
US Open 3R SF

Historia występów w juniorskim Wielkim Szlemie w deblu[edytuj | edytuj kod]

Turniej 2015 2016
Australian Open 2R 1R
French Open 1R QF
Wimbledon 1R W
US Open SF 2R

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stefan Kozlov overcomes nerves, captures long-awaited Orange Bowl tennis title; Sonya Kenin wins Girls 18s title. miamiherald.com. [dostęp 2021-02-13]. (ang.).
  2. Julia Salnikova: “Vi presento Tsitsipas e non solo..”. spaziotennis.com. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
  3. a b c d e Player Bio – Stefanos Tsitsipas. atptour.com. [dostęp 2021-02-13]. (ang.).
  4. ‘Pathetic’: Sore loser’s backhand sledge [online], NewsComAu, 10 sierpnia 2018 [dostęp 2020-05-03] (ang.).
  5. World stunned by teen freak’s historic feat [online], NewsComAu, 11 sierpnia 2018 [dostęp 2020-05-03] (ang.).
  6. Tsitsipas wins first ATP title at Stockholm [online], ESPN.com, 21 października 2018 [dostęp 2020-05-03] (ang.).
  7. Tsitsipas wins Next Gen ATP Finals [online], ESPN.com, 10 listopada 2018 [dostęp 2020-05-03] (ang.).
  8. Stefanos Tsitsipas – In the Top 10 of the world ranking [online], www.ellines.com [dostęp 2020-05-03].
  9. Kyrgios beats Tsitsipas, into Washington DC final [online], Tennis Australia [dostęp 2020-05-03] (ang.).
  10. Stefanos Tsitsipas beats Dominic Thiem to win ATP Finals title, „BBC Sport”, 17 listopada 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]